Ostatni...

Kochane moje!
"Nadejszła wiekopomna chwila"... kończy nam się okrąglutki 2010. Nie był taki zły, chociaż mógł być lepszy. Ale nie będę mu na odchodnym wypominać. Stary jest, swoje przeżył, niech sobie spokojnie odejdzie. Z nowym 2011 wiążę spore nadzieje na poprawę tego i owego, co poprzedniemu nie wyszło i na pozostawienie tego, co było OK przynajmniej w takim samym stanie. Ja się postaram nie przeszkadzać a może nawet pomogę. W tym celu, jak co roku przygotowałam długaśną listę noworocznych postanowień. Na wszelki wypadek nie zajrzałam do zeszłorocznej. Po co się dołować, same wiecie jak to jest. Nawymyśla człowiek tego, naobiecuje sobie i bliźnim, a potem... Ale może właśnie w tym roku będzie inaczej. Wszak jestem rok starsza, rok mądrzejsza a to zobowiązuje. Przede wszystkim planuję zawrzeć bliższą przyjaźń z kalendarzem. Takim biurkowym, do notowania. Zapisać sobie WSZYSTKIE urodziny, imieniny, rocznice i święta. Dopisać przynajmniej miesiąc wcześniej przypominacze owych ważnych dat i wreszcie NIE ZAPOMINAĆ. Po drugie, odnowić znajomość z lekarzami kilku specjalizacji. Nie, żeby zaistniał konkretny powód, ale mądrzy ludzie mówią, że raz na jakiś czas trzeba. No to niech ten 2011 będzie tym "raz na jakiś czasem". Po trzecie wreszcie ruszyć z hiszpańskim. Program kupiony i wgrany do komputera już dawno temu, po pierwszej lekcji i dumnym obnoszeniu się po domu ze znajomością zaimków osobowych zaniechany. Błąd do naprawienia, od poniedziałku przynajmniej pół godziny dziennie. No i odchudzanie. Z tym będzie najgorzej, bo czego jak czego, ale silnej woli Bozia nie dała. Ale Mąż ma jej spory zapas dla siebie i dla mnie i juz rączki zaciera na myśl o tym jak to się weźmie za mnie od poniedziałku. No nie zazdroszczę Mu, bo słowa NIE i NIE WOLNO wyzwalają we mnie jakąś Furię pomieszaną z Harpią. Ale też trzymam kciuki, żeby to mężnie zniósł, bo jak by na to nie patrzeć TRZEBA.
Tyle planów... skromniutko w tym roku, ale może to jest właśnie klucz do sukcesu.

Wam, drogie koleżanki, wirtualne przyjaciółki życzę przede wszystkim ...

A poza tym miłości i zdrowia.

A teraz zmykam do przygotowań. Mieliśmy siedzieć sobie w przed TV i podziwiać krajowych i importowanych celebrytów, ale szybki pomysł, kilka telefonów i cztery "piżamkowo-dresowe" domówki scalimy w jedno sąsiedzkie party. W planie ostatnia w tym roku partyjka remika, śpiewy grupowe i ... jak panowie nabiorą odwagi nawet tańce. O północy, tradycyjne już na naszym małym osiedlu wyleganie z domów z szampanem i fajerwerkami. Ciepłymi myślami będę w tym czasie także z Wami.

Do zobaczenia na monitorze w nowym 2011 roku

Maxi King ...

Dziwny to czas, tych kilka dni pomiędzy Bożym Narodzeniem a Sylwestrem. Niby normalny "czarny" tydzień, ale nawet ci, którzy muszą wstawać rano i gonić do pracy czują różnicę. Kto ma dzieci w wieku szkolnym, ma je teraz w domu przez 24 godziny na dobę z całym wachlarzem humorków, nastrojów i zachcianek. Oj, docenia się w takie dni znaczenie szkolnej świetlicy... i stołówki. Chociaż kwestia jedzenia nie jest po świętach problemem, bo przeciętna polska rodzina, kultywująca tradycje świąteczne ma w lodówce zapasy wystarczające na przeżycie bez wizyty w sklepie co najmniej do Trzech Króli :))) Co oczywiście nie oznacza, że przed Sylwestrem nie przypuścimy kolejnego szturmu na supermarkety, bo przecież szampan, bo śledzik, bo fajerwerki, bo "nie mam co na siebie włożyć" ... kolejny element tradycji. Ale na razie lekko ociężali, lekko zmęczeni fizycznie i psychicznie pozwalamy czasowi przelać się przez palce... powoli...niespiesznie... nabiegałyśmy się już wystarczająco przykręcając obroty od połowy grudnia...teraz wrzucamy na luz i toczymy się pomalutku ku końcówce roku. Czas na podsumowania, plany, postanowienia noworoczne... ale to jeszcze nie dziś... dziś rozkoszujemy się spokojnie wypita kawą...przeglądamy czasopisma... zaglądamy do blogowych koleżanek ( mam takie zaległości w czytaniu i komentowaniu, taka jestem złakniona kontaktu z Waszymi blogami, że chyba zrezygnuję całkiem ze spania, żeby Was wszystkie odwiedzić).

No właśnie... bardzo, bardzo Wam dziękuję za pamięć, za życzenia, kartki i prezenty. Nie ukrywam, że wzruszyły mnie one, bo chociaż w blogowym świecie jestem już ponad rok, wciąż nie mogę się nadziwić tej bezinteresownej życzliwości, pozytywnej energii i ciepłym gestom z jakimi spotykam się na każdym kroku. Oczywiście mam ogromne wyrzuty sumienia i wstyd mi bardzo, że nie pamiętałam o Was w tym przedświątecznym amoku. Nie, wróć! Oczywiście że myślałam o Was nieustannie, zabrakło tylko tego namacalnego dowodu mojej pamięci. Ocknęłam się zbyt późno, wysyłanie kartek w Wigilię nie miało już sensu, więc teraz biję się w piersi i przyznaję że beznadziejna ze mnie koleżanka.

I nie zasłużyłam na te wszystkie cudowności:

... piękne serducho z motywem retro od Agusi ...

... aniołek wiszący od OLQI, wcale nie wsiowy ;))) idealnie wkomponował się w klimat naszej sypialni i zostanie tam nawet po sezonie ...

... kartki przepiękne zrobione przez zdolne łapki Beatki, Madziki czy Małgosi...

Od Małgosi dostałam przed świętami coś jeszcze, coś niesamowicie ważnego, pięknego i potrzebnego, nie do sfotografowania i nie do opisania. Małgosiu, Ty nawet nie wiesz jak potrzebne mi były Twoje słowa.


Jak Wam powiem, że ryczałam za każdym razem gdy listonosz przynosił pocztę, to nie uwierzycie... sama siebie nie poznawałam, bo ja przecież twardzielka jestem, tylko czasem jakoś tak wymięknę....


No to żeby zmienić nastrój, to pokażę Wam coś, co mnie dziś kompletnie rozłożyło. Też się poryczałam, tyle że ze śmiechu. O tym, że mamy kota chyba już wspominałam. Kot nie jest do końca nasz, mamy go, jak wiele innych przed nim na spółkę z sąsiadami. Historia tej spółki sięga naszych początków na tym osiedlu i pewnie kiedyś o niej opowiem. W każdym razie Czarek stołuje się i sypia w dzień tam gdzie ma ochotę, noce zaś spędza u sąsiadów. Od pewnego czasu sąsiedzi zaczęli stroić kota. Na początku delikatnie... obróżka, potem na obróżce zawisł dzwoneczek. Podobno po to żeby kot nie łapał i nie znosił do domu myszy. Z czasem okazało się jednak, że dźwięk kotu w skutecznym polowaniu wcale nie przeszkadzał. Mnie zaś doprowadzał do szału, ale podobnie jak kot i myszy z czasem przywykłam. Dziś, gdy po dłuższej świątecznej nieobecności Czarek zastukał w kuchenne okno (innego sposobu wchodzenia do nas nie uznaje) zbaraniałam. Zamiast skromnej parcianej obróżki miał na szyi prawdziwy naszyjnik, łańcuch bijący po oczach srebrzystym blaskiem obwieszony doczepionymi zawieszkami. No prawdziwy "charms" w wersji na kocią szyję. Nie jestem na bieżąco jeśli chodzi o kocią modę, ale to musiał być model z najwyższej półki sklepu zoologicznego. Domyśliłam się, że to prezent gwiazdkowy, dopiero co założony, bo kocisko wyglądał na lekko wkurzonego i próbował owo cudo z siebie zdjąć. Znaczy chłopak skromny, źle się czuł w stylizacji na "Maxi Kinga".

Pamiętacie tę reklamę?

No to teraz patrzcie (oczywiście kto ma kota ten wie jak trudno mu zrobić zdjęcie na zawołanie)

Futro jest? Jest! Łańcuch jest? Jest? Laski w bikini są?... ... ... No cóż... tu jest mały problem i lekki dysonans w porównaniu z filmikiem, bo nawet jeśli sprezentuję sobie skąpe bikini...

to niestety wyglądam w nim tak...

... ale jest szansa na poprawę wizerunku, bo na liście swoich postanowień noworocznych dopisałam (jak co roku :)))) ...he, he, he) odchudzanie, wyraźnie zaznaczając jednak, że tym razem nie ma zmiłuj, bo pomijając już wakacje i bikini, to w maju jest komunia a jak komunia to kamera i trzeba jakoś dla potomności wyglądać. Dlatego moje drogie, po raz kolejny, ale tym razem już z batem nad głową rozpoczynam dietę, więc trzymajcie za mnie kciuki...

ale to dopiero po Nowym Roku :))))))

Wigilia ...

W blasku świec na przystrojonej choince, w dźwięku kolęd,
w zapachu wigilijnych potraw, w uśmiechu najbliższych
odnajdźmy to, co w życiu najważniejsze i zachowajmy w naszych sercach na cały rok.

Wszystkim, którzy odwiedzają ten blog, wszystkim bliskim mojemu sercu
składam ciepłe życzenia zdrowych, radosnych i prawdziwie rodzinnych
Świąt Bożego Narodzenia.

Dziękuję za pamięć... jesteście kochane.

Nadszedł i stuknął ...

Rok temu o godzinie 16:28 po raz pierwszy wcisnęłam pomarańczowy prostokąt z napisem "publikuj posta" i przywitałam się z Wami swoją pierwszą blogową wiadomością. Była krótka , nie dało się nie zauważyć tremy charakterystycznej dla debiutu. Potem było zaskoczenie i radość z pierwszego komentarza, kolejne posty, pierwsi obserwatorzy. Krok po kroku "osiadałam" ze swoim poukładanym światem w tym kosmosie światów przeróżnych. To tylko rok i aż rok. Ponad sto wpisów, pod każdym kolejnym coraz więcej komentarzy. Nie muszę chyba mówić jak bardzo cieszył mnie i cieszy każdy z nich. Bo komentarz to jakby rozmowa z Wami na podrzucony temat, okazja do poznania Was i Waszych poglądów, czasem bardzo bliskich moim, czasem innych, ale przecież nie ma nic lepszego niż pięknie się różnić. Dziś w okienku Obserwatorzy pojawiła się 184 osoba. To ogromna liczba. Jestem zaszczycona, bo to oznacza, że mój blog zainteresował kogoś na tyle, by zechciał poczynić te wszystkie "obrządki" żeby mieć go pod ręką.
Dziewczyny! Chłopcy! ( no wiem, wiem... to jednak babskie królestwo jest) dziękuję Wam za ten rok. Za odwiedziny, za komentarze, za listy, za to, że czasem mnie cytujecie i o mnie wspominacie u siebie. Dzięki temu pojawiają się nowe osoby a ja poznaję nowe miejsca w sieci.

Oczywiście najwięcej nowych blogów poznałam dzięki rocznicowemu candy. Byłam zaskoczona rosnącą dzień po dniu liczbą chętnych na moherowe drobiazgi. Zwłaszcza, że dziewiarka ze mnie początkująca i nie jestem w stanie zaoferować Wam niczego odlotowego. Proste mitenki i "zamot" (chyba OLQA wymyśliła tę nazwę - strasznie mi się podoba), ciepłe, bo lekko kłujące, w kolorze na tyle uniwersalnym, by pasowały do każdego zimowego ubranka. Mam nadzieję, że oglądane z bliska nie zawiodą osoby, którą wylosowałam. Nie przedłużając więc... pocięłam ponad sto karteczek z Waszymi komentarzami, wrzuciłam do największej donicy jaką mam ... mieszu-mieszu (własnoręcznie, bez udziału Sierotki, która tym razem budowała z kolegą igloo na podwórku) ... waniliowe candy powędruje do ...

MARIKI-HANDMADE

Gdy liczba chętnych przekroczyła pięćdziesiątkę a ja miałam jeszcze sporo waniliowej wełny postanowiłam, że zrobię jeszcze jedną parę mitenek. Oczywiście zrobiłam szybciutko, wyprałam, wysuszyłam i ... poryczałam się, bo choć trzymałam się karteczki i odhaczałam kolejne rządki, to jedna mitenka wyszła mi obrzydliwie dużo dłuższa od drugiej. No paskudztwo i jeszcze jeden dowód na moją totalną amatorszczyznę. Na szczęście kłąb wełny, jaki miałam do dyspozycji był nadal duży, więc gdy już łzy obeschły postanowiłam nie dać za wygraną i jednak zrobić coś dla jeszcze jednej osoby z listy. Tylko już nie mitenki...sorki... nie miałam siły na nie patrzeć. Druga osoba, a jest to ...

Marzena

otrzyma ode mnie troszkę mniejszy zamot. Mam nadzieję, że się przyda. Proszę tylko o trochę cierpliwości, bo zaczęty naprędce ma dopiero 1/3 swojej planowej długości. Nawet jeśli nie zdążę go wysłać przed świętami, to przed Nowym Rokiem na pewno. Marikę i Marzenę proszę o adresy a Wam dziękuję za zabawę i ... za wszystko.

Zdjęcia z rocznicowej gali ;))) oczywiście są, ale póki co w aparacie. Fachowiec od przenoszenia ich do komputera jest w pracy a ja chciałam zamieścić dzisiejszy post dokładnie o tej samej porze, co ten sprzed roku :))) . Wierzę, że mi wybaczycie małą zwłokę we wklejaniu fotek. Mimo braku komisji kontroli gier i zakładów losowanie przebiegło uczciwie z zachowaniem wszelkich reguł tajności i bezstronności. :)))))

Emocje już opadły a ja mam do przekazania jeszcze jedną, dużo ważniejszą rzecz . Na blogu "W drodze, czyli moje wędrówki" znalazłam apel polskich żołnierzy stacjonujących w Afganistanie. Chodzi o to, żeby pomóc tamtejszym dzieciom i przesłać im ciepłą odzież nową ze sklepu lub własnoręcznie zrobioną. Szczegóły akcji znajdziecie TUTAJ albo po kliknięciu w banerek na bocznym pasku. Ja mam zamiar zrobić dla dzieci rękawiczki i czapki, ile zdążę . Was proszę o przyłączenie się do akcji lub przynajmniej rozpropagowanie jej na swoim blogu lub w swojej okolicy. Ostatnio spotkało mnie tyle dobrego, że aż grzech nie oddać tego dobra innym. Do dzieła więc. :))

Przedświąteczny koszyk różności ...

Powitam Was dzisiaj rewelacyjną i zaskakującą nowiną. Do Świąt Bożego Narodzenia zostało już tylko dwa tygodnie! Plus minus, ale coś koło tego. I gdybym była leniem ostatnim, to bym tu wkleiła post mój przedświąteczny sprzed roku, bo pomimo obietnic solennych, które sobie samej a Muzom ( czyli rodzinie i przyjaciołom-powiernikom) czyniłam wówczas jestem, jak rok temu o podobnej porze w głębokim ciemnym lesie jeśli chodzi o przygotowania. Pomijam już fakt, że nie mam prezentów. Nawet pomysłów na nie za bardzo nie mam, chociaż corocznie obiecuje sobie, że już ostatni raz przygotowuję je w ostatniej chwili. Pomijam, że elementy dekoracji domu leżą głęboko w czeluściach strychu a nowych jeszcze nie skończyłam. Czy skończę? Jest taka szansa, ale podobnie myślałam w listopadzie planując zrobienie dzieckom super oryginalnego kalendarza adwentowego. Fakt pozostawania owego gadżetu w sferze marzeń i pobożnych życzeń zmilczę.
O menu wigilijnym nawet nie myślę, pociesza mnie fakt, że co roku silni i zwarci w okolicach ostatniego tygodnia przed świętami zdążaliśmy nie tylko kupić, ale i przyrządzić. To damy radę i w tym. A że barszcz będzie na Knorze a nie ukiszony własnoręcznie... trudno, nikt nie jest doskonały. Najgorsze jest to, że do dzis nie wiemy gdzie spędzimy te święta. Z racji odległości od domów rodzinnych nie wchodzi w grę przemieszczanie się od wigilii do wigilii. Od dwudziestu lat mamy więc dylemat u nas, czy u mamy a jak u mamy to u której. Niestety żaden wybór nie jest dobry bo zawsze ktoś ma żal a my zamiast "natychać się" miłą rodziną atmosferą siedzimy przy wigilijnym stole w poczuciu winy, że wybraliśmy nie tak...
Zaglądam na Wasze blogi, na których praca wre i tak leciutko Wam zazdroszczę. Ale nic to! Najważniejsze to nie poddawać się szarym myślom, wierzyć, że wszystko się uda i robić swoje, choćby takie malutkie.
No bo żebym całkiem nic, to nie... coś tam sobie dłubię. Niestety nie wszystko mogę tu pokazać, bo część rzeczy musi pozostać niespodzianką, ale pochwalę się na przykład...

... kolorowymi pudełkami na świąteczne drobiazgi...

... zakładkami "w klimacie"...





... i całkiem nieświątecznymi...

Zrobiłam nawet decou-bombkę sztuk JEDEN i wystarczy. Tak jak pisanki przed Wielkanocą, tak bombki teraz jakoś mnie nie lubią. No to w takim razie ze wzajemnością :((( Ta jedna powędrowała na szkolny kiermasz do Oli, zdążyłam w porannym amoku zrobić jej szybkie trzy zdjęcia. Mam nadzieję, że chociaż jedno będzie na tyle udane, żeby je tu umieścić :)).

Tak jak pisałam, reszty świątecznych drobiazgów pokazać na razie nie mogę. Mogę się natomiast pochwalić wszem i wobec jak mnie Los ostatnio rozpieścił. Wczoraj dotarła do mnie paczuszka z cudeńkami od Kaprysi, która zorganizowała takie "wredne" candy, że każdego uczestnika uszczęśliwiła własnoręcznie ufilcowaną biżuterią. Mało tego, że każdy dostał prezent, to jeszcze można sobie było wybrać kolor. Ja poprosiłam o coś w brudnym różu, tak na przekór mojej dotychczasowej biżuteryjnej kolorystyce i mam!

Kolczyki kuleczki i piękny wielobarwny kwiat-broszka. Zdjęcie ukradłam ze strony Kaprysi, ale mam nadzieję, że mi wybaczy. Tak bardzo chciałam już Wam je pokazać. Obiecuję jednak, że jak tylko zrobię własne, to tu umieszczę. Przy okazji klikając TU możecie obejrzeć inne komplety. Kasiu! Bardzo, bardzo Ci dziękuję. Nie muszę chyba mówić, że kolczyki chyba nie będą tylko moje, bo Ola spogląda na nie łakomym wzrokiem :))))

To nie wszystko w temacie "głupi ma zawsze szczęście", bo wczoraj wieczorkiem, już niemal jednym tylko okiem dojrzałam, że i u Tabu mi się udało. "Sierotka" wyciągnęła karteczkę z moim imieniem i tym sposobem obejrzę sobie już niebawem "Przerwane objęcia Almodovara, film, z którego znam i uwielbiam muzykę skomponowaną przez Alberto Iglesiasa (zbieżność nazwisk przypadkowa, ale działanie dźwiękami na kobiety podobne) . Już się ciesze na intymny, wieczorny seansik. Dziękuję Małgosiu! A Was po raz kolejny zachęcam do zanurzenia się w spokojny i piękny świat Małgosi. Zaglądam tam zawsze, gdy chcę zobaczyć własne przemyślenia w mniej chaotycznej niż moja głowa mieści formie.

A teraz, zanim oddalę się od klawiatury i nucąc pod nosem "krok po kroczku, krok po kroczku, najpiękniejsze w całym roczku ..." udam się w poszukiwaniu natchnienia do pracy ma do Was Kochane małą prośbę. Otóż, kilka dni temu pokazałam komuś zakładkę z Marylin Monroe. Okazało się, że ten ktoś jest fanem owej ( gwiazdy, nie zakładki) i że by chciał taką tylko bez tego Nowego Jorku naokoło. Oczywiście sama "Marylka" wycięta z tła wygladałaby nijak, ale pomna istnienia różnych wersji serwetek z gwiazda obiecałam, że zrobię zakładkę z ładniejszą MM. No i cóż... dobre chęci nie wystarczą, przekopałam znane mi "serwetkownie" i znalazłam jeden, dosłownie jeden wzór, szczerze mówiąc taki sobie. Dlatego prośba do Was. Ktokolwiek widział, ktokolwiek wie proszony jest o podanie namiarów na piękne oblicze marylin Monroe na serwetce. Wdzięczna będę za link do sklepu, odkupię serwetki od kogoś kto ma, na zbyciu lub wymienię na inne.

A już zupełnie na koniec dziękuję Wam wszystkim za taki odzew na moje candy. Trzycyfrowa liczba lekko mnie paraliżuje, bo jak wiecie moje dzierganie to niemal debiut, zważywszy na lata przerwy. Ale cieszy mnie, że dzięki temu odzywają się osoby, które nigdy do mnie nie zaglądały. Dziękuję, że zostajecie na dłużej, dziękuję za komentarze i listy. Jeszcze przez cztery dni czekam na Wasze zgłoszenia.

Pozdrawiam Was cieplutko.

Wiśniewski ... rehabilitacja ?

Nie przepadam za prozą Janusza L. Wiśniewskiego. Już pierwsze z nią zetknięcie przy okazji głośnej (zbyt głośnej) "Samotności w sieci" wywołało zamiast spodziewanych zachwytów i olśnień zniechęcenie i lekką irytację. Może się za dużo spodziewałam naczytawszy i nasłuchawszy się peanów w recenzjach i wywiadach. Wszystkie pełne ochów i achów, że taka prawdziwa historia, że współczesne realia, że kobieca dusza i wrażliwość uchwycona jak rzadko kiedy ... ble, ble ble. A tu schemat jak z Harlequina, ona piękna i bogata, on mądry i bogaty, przypadkowe spotkanie, w sieci, no bo mamy przecież XXI wiek. A potem już schemacik okraszony hojnie "naukowymi" wstawkami i teoriami. Wytrzymałam do końca, bo ja z tych, co to do ostatniej strony, do ostatniego odcinka (tu delikatna aluzja do niezwykle popularnego serialu, który HURAAA!!! kończy się wreszcie), ale z ulgą ten koniec przywitałam. Wiem, że odbiór książki może się zmienić w zależności od czasu czy etapu naszego życia w którym ja czytamy. Dlatego mam ją ciągle na półce, co więcej, mam też wersje audio- kupioną w ramach jakiejś serii, kto wie może dam "Samotności ... " jeszcze jedną szansę. Dlatego też "próbowałam" też innych książek Janusza Wiśniewskiego. Próbowałam, bo ani "Molekuły emocji" ani "Zespoły napięć" nie zmieniły mojej opinii o tej prozie. Nie byłam w stanie wciągnąć się w lekturę, bo wciąż rozpraszało mnie wrażenie, że autor nie opowiada mi historii, tylko używa ich jako pretekstu, by pochwalić się swoją wiedzą i erudycją. Nie mam więc bladego pojęcia, dlaczego wybierając wczoraj kolejne książki w naszej wiejskiej bibliotece znowu zajrzałam pod W. i tym razem po przeczytaniu opisu na okładce do stosiku na najbliższe bezsenne noce dołożyłam "Sceny z życia za ścianą".

I dzisiejszej nocy, jednym haustem, że tak powiem ją przeczytałam. I nie żałuję. W tych króciutkich opowiadaniach, wrażenie, że ludzkie historie są tylko ramą "ubierającą" jakąś socjologiczną czy psychologiczną teorię autora o człowieku i związkach międzyludzkich nie drażni. Na kilku stronach dostałam jakby migawki, wycinki losów, które jak przebłyski światła w ciemnym pokoju pokazują nam znane nam przecież przedmioty w inny sposób, wyraźniej, czasem inaczej niż widzimy je na co dzień. Czy to jest inny Wiśniewski czy może ja dzisiejszej nocy odbierałam Go inaczej, nie wiem. Ale wiem, że warto dawać, także sobie kolejną szansę.

Miłego weekendu.