"Co cztery lata..."

Post ten "chodził za mną" od piątku. Naprawdę. Męczył, marudził, snuł mi się po zwojach i zaczepiał. A ja nic. Twardo udawałam, że nie wiem o co mu chodzi, unikałam spojrzenia prosto w oczy zamglone Ale on też nie odpuszczał. Napisz, mówi, przecież to taka ważna impreza, trzeba wspomnieć. Ja mu na to" człowieku ( no jasne), oczywiście, że ważna, ale to nie miejsce na takie tematy, toż to blog o robótkach ręcznych, o różyczkach i motylkach delikatnych, o życiu normalnym i niespiesznym". A widzisz...o życiu, a czy to nie życie? Dla niektórych nawet całe życie. Racja, mówię, ale każdy wie, że ci "niektórzy", to w 99 procentach mężczyźni, a mój blog czytają same kobiety. Nie same, odpowiada mądrala, a jeśli Ci udowodnię, że czyta Cię przynajmniej jeden facet, to wtedy napiszesz?
Ustąpiłam, chociaż ten JEDEN, który podczytuje mnie czasem mógłby sobie podać rękę z wszystkimi żonami, dziewczynami i matkami, które na najbliższy miesiąc pożegnały się z telewizorem, bo w nim króluje futbol. Trzy razy dziennie, nie licząc powtórek. Prawda Zosiu? ;))
Kto zagląda do mnie ten wie już, że lubię piłkę nożną. Zabawne, że moja fascynacja narodziła się przypadkiem, że nie powiem z przymusu. Był rok 2002 i ... też Mundial. Pamiętny dla nas, bo polska drużyna pojechała nań po raz pierwszy po latach nieobecności. Ja, byłam na urlopie macierzyńskim, moja córeczka spała tylko "przy cycu", wiec większość dnia spędzałam unieruchomiona na kanapie z jadowitym stworzeniem przyssanym mocno, ale niestety budzącym się przy każdej próbie przełożenia do łóżeczka. Z nudów więc włączyłam tv i obejrzałam pierwszy mecz, potem następny i jeszcze jeden. Po tygodniu mogłam spokojnie toczyć dyskusje z panem z warzywniaka na temat bramek, fauli i jakości sędziowania. Poznałam też największą tajemnicę futbolu, COŚ czego istnienie lub nieistnienie potrafi skłócić najlepszych przyjaciół, uznanie lub nieuznanie wzbudzić nienawiść lub miłość do sędziego, czyli SPALONY.
Oglądam kolejne finały Ligi Mistrzów (wolę tę nazwę), Mistrzostwa Europy czy Mundial z prawdziwą przyjemnością, ale oczywiście nadużyciem by było nazywanie mnie prawdziwym kibicem. Nie gryzę palców przy rzutach wolnych, nie drę się na sędziego i nie skaczę do góry w chwili strzału. Na mecz patrzę jak na widowisko, na piłkarzy jak na aktorów. No i tu przechodzimy do sedna sprawy dziewczyny. Zdradzę Wam mój sekret i może choć niektóre z Was zachęcę.
W piłkę graja naprawdę przystojni faceci. Wystarczy się dobrze przyjrzeć i w każdej drużynie znajdziemy zawodnika, który sprawi, że 90 minut, które do tej pory traktowałyście jak stratę czasu, nudę, bzdurę spędzicie miło i przyjemnie. Dla każdego (a raczej każdej) coś dobrego. Od "ciasteczek"szeroko znanych i za takowe uznanych typu Beckham (szukajcie na trybunach), Ronaldo czy Buffon do tych o urodzie bardziej wyrafinowanej, nienachalnej, mających w sobie to COŚ. Polecam Wam Rafaela Marqueza z Meksyku ( żałujcie, że nie widziałyście go z długimi włosami) , Juana Sebastiana Verona (jak mocno wytrawne wino) z Argentyny, czy posiadacza najbardziej niesamowitego, diabolicznego wręcz spojrzenia - Didiera Drogbę z Wybrzeża Kości Słoniowej. Można sobie coś tam dłubać przy okazji, malować, filcować, koraliki nawlekać od czasu do czasu rzucając okiem na ekran. Nawet jak nie zauważymy jakiegoś istotnego zagrania, to realizatorzy nam je na pewno powtórzą, wtedy lukamy w telewizor na moment i znów wracamy do robótki. I tak w miłej atmosferze mija półtorej godziny - spojrzenie naszego Mężczyzny, przy boku którego przesiedziałyśmy ten czas bezcenne!

A że to jednak blog "robótkowy", to nie zabraknie, choćby symbolicznie decou-.
Ten różany zestawik powstał już jakiś czas temu, ale chyba go jeszcze nie pokazywałam. Doniczka, jedna z trojaczków i lusterko z tym samym motywem. Całkiem prościutko.