niedziela, 6 marca 2016

Czasem nie mogę się powstrzymać ...

Myślę, że każdy ma jakiegoś bzika. Mam nadzieję, że każdy. Niektórzy miewają ich kilka, może kilkanaście a wtedy, w zależności od stopnia sympatii, jakim darzy ich otoczenie nazywani są oryginałami lub dziwakami.  Bziki w odróżnieniu fobii i natręctw mają niewielki rozmiar i zasięg rażenia, bziki są malutkie i niemal niezauważalne dla postronnych. Dotykają nosiciela i dość niegroźnie jego najbliższych. Są delikatnym zawirowaniem w czasoprzestrzeni, które jednak nie ma dużego wpływu na bieg wydarzeń. Przykłady można mnożyć. Ot na przykład nigdy przenigdy nie wypijemy herbaty z kubka a wyłącznie z filiżanki. Bzik niewinny i niekłopotliwy dla otoczenia. Albo na przykład taki, że do każdych butów musimy mieć inną torebkę. Bzik kosztowny dla posiadacza ale też nieagresywny. Albo, że do pisania używamy jedynie ołówków, i to wyłącznie mocno zaostrzonych. 
I ja mam swoje bziki. Kilka ich mam ... a jeden odezwał się w czwartek. Wtedy właśnie, nie wiadomo jakim impulsem przywołana pojawiła się w mojej głowie myśl, że muszę zrobić półkę. Gdy taka idea zaświtała w mojej głowie po raz pierwszy nazwałam ją potrzebą chwili. Syniowi brakowało regału nad biurkiem. Za drugim razem też jeszcze daleko było mi do kwalifikowania jej w rejonach bzika. Potrzebna była nam półka w przedpokoju. 
Czwartkowy zryw to nie trzecia i nie czwarta, ale siódma półka jaką MUSIAŁAM zrobić. Oczywiście teraz i natychmiast. Ponieważ mam spory zapas sosnowych desek, które pozostały po jakimś niezrealizowanym projekcie od razu przeszłam do działania. Domownicy, przyzwyczajeni do moich nagłych pomysłów nie dziwią się już, gdy nagle wstaję z kanapy, albo od stołu i zaczynam znosić do salonu wszystkie potrzebne akcesoria. Już wiedzą, że zadawanie pytania "PO CO nam kolejna półka?" nie ma żadnego sensu. Odpowiedź jest zawsze jedna - bo jeszcze jej nie mamy.  Tym razem "zabrakło mi" półki nad stołem w kuchni. To znaczy jedna już była, ale poczułam, że jest już na niej za dużo rzeczy, za to nad nią jest zdecydowanie za dużo wolnej ściany .
Jeden wieczór zajęło bejcowanie i lakierowanie półki, potem szybki wypad do sklepu po wsporniki, zmotywowanie Małża, żeby wywiercił kilka dziur w ścianie, trochę zabawy z ustawieniem idealnego poziomu deski i pionu wsporników i już można było ustawiać na półce kolejne kurzołapki.

Jak ja to lubię!

Gdy w sobotni poranek zeszłam na dół na poranną kawę to tak mi się zrobiło błogo na widok kuchni w nowej odsłonie, że nie mogłam się powstrzymać, by nie zrobić kilku zdjęć kuchennych półek. Teraz jest na nich trochę pustawo, ale z czasem obie zapełnią się naczyniami, ozdóbkami i innymi pierdółkami jakie nie wiadomo kiedy i nie wiadomo skąd pojawiają się w domu.






 Na zdjęciach widać, że nowej półce brakuje jeszcze koronkowej "lamówki", ale to tylko dlatego, że zastanawiam się, czy przykleić identyczną jak na dole, czy może zedrzeć cienką koroneczkę z dołu i na obu deskach przyczepić coś bardziej ozdobnego, np. szerszą koronkę z ząbkami. Pomyślę.


Jak było z jedną półką można zobaczyć TUTAJ , a jak bez półek TUTAJ

Żegnam się z Wami piosenką, która owładnęła mną od pierwszego posłuchania. I pomyśleć, że byłam dotąd raczej obojętna na Brodkę. Ale "Horses" ... jejku, ależ w tym jest magii !!!