poniedziałek, 30 sierpnia 2010

IKEA XXL

Niestety nie jestem posiadaczką najnowszego, wielkiego katalogu IKEA z "własną" okładką. Ba! Nie mam nawet małego katalożku z nowościami, których byłam bardzo ciekawa podczytując i podglądając wpisy dziewczyn, którym taki katalog przysłano. Internetowy katalog to nie to samo. Tak jak e-book nijak się ma do prawdziwej, szeleszczącej kartkami i pachnącej drukarnią książki. Ale mam coś, czego wiele z Was nie ma - sklep IKEA kwadrans od domu. To znaczy w normalnej sytuacji kwadrans, bo teraz, kiedy rozkopano i rozgrzebano jedno z najważniejszych skrzyżowań w Krakowie dojazd może trwać dużo, dużo dłużej. Nie wiem, czy to w związku z rozbudową ronda, czy to przypadek, ale nasza krakowska IKEA też postanowiła się przebudować. Kto wiec przedrze się przez rozkopy uliczne natrafia na labirynt zasłon, przesłon, rusztowań i zadaszeń. Oczywiście postarano się, by klienci wewnątrz nie odczuwali niedogodności związanych z remontem, ale nie da się ukryć, że jest inaczej. Wydawało mi się nawet, że kto nie musi, odpuści sobie na czas jakiś wycieczki do IKEI. Okazuje się jednak, że albo ludziska nieustannie "muszą" bo meblują swoje nowe cztery kąty, albo są tak zainfekowani ikeowirusem, że zagryzając zęby suną w korku po niezbędną do życia porcję inspiracji. Ja jestem jakoś tak pośrodku. Już nie muszę, bo dom urządzony ( chociaż tak naprawdę to nigdy nie jest proces zamknięty, prawda?), nienawidzę korków i tłoku na parkingach, więc postanowiłam sobie, że zrobię sobie odwyk. Akurat! Postanowienie postanowieniem, ale wirus jak widać mocno już się w mój organizm wczepił, bo wystarczyło klika relacji na blogach i wczoraj wyrwało mi się na głos ... "do IKEI bym pojechała..." . Na co mój Małż, a jechaliśmy właśnie powłóczyć się poobiednio po mieście, wrzucił kierunkowskaz, skręcił i powiedział "no to jedziemy" :)). Szok, bo musicie wiedzieć, że nie przepada On za taką sklepową turystyką. Wejść-wybrać-zapłacić to tak, ale spacerować rozglądając się leniwie, dotykać, przeglądać bez planu konkretnego to już nie bardzo. Jeszcze bardziej byłam Mu wdzięczna, gdy na pasie do skrętu na ikeowski parking zatrzymały nas urocze dziewczyny z koszyczkami ciasteczek imbirowych i tekstem, że bardzo im przykro, ale wyjazd ze sklepu trwa obecnie około godziny i że one to ciasteczko na osłodę ... a On, nie zdezerterował mimo to na sąsiedni pas jak wielu kierowców przed nami tylko bohatersko skręcił w labirynt parkingu. Optymistycznie założyliśmy, że zanim my się naspacerujemy i naoglądamy to zatorów już nie będzie. Ludzi była masa. Chyba tylko w dniu otwarcia albo jakiejś kosmicznej przeceny tylu ich bywa. Miałam wrażenie, że pół Krakowa wpadło na pomysł, żeby spędzić ostatni weekend wakacji w sklepie meblowym! Nic to, nie ważne tłumy, nie ważne obite wózkami nogi, idziemy! Oszczędzę Wam szczegółów, bo dużo by opowiadać.Powiem tylko, że nie obyło się bez kilku olśnień i kilku zachwytów z gatunku "muszę to mieć", ale też kilku rozczarowań, głównie ceną ( czasami absurdalnie wysoką) ale też jakością w zetknięciu z bliska. Postanowienie numer jeden - jak tylko zużyje nam się znienawidzona chyba już przez wszystkich domowników kanapa w salonie ( i tu uśmiecham się po cichu o jakieś patenty na przyspieszenie tego procesu ;)) to wracamy do starego, dobrego Ektorpa. Mieliśmy dwie takie kanapy, super sprawdzały się w towarzysko-telewizyjnych sytuacjach, ale potem zamieszkał z nami pies, który spożył je dość szybko w ramach protestu przeciw naszej nieobecności w domu. Tylko jeszcze dylemat - jaki kolor obicia, bo pojawiły się nowe. Ja zachorowałam na szary, niemal stalowy...

który jednak zupełnie nie pasuje do kolorystyki salonu. Ale jest jeszcze głęboka czerwień, albo ciemny brąz.

Zobaczymy. Do brązowych kanap aż się prosi fotel w paski z tej samej serii.


Zachorowałam też na piękną pościel: taką albo taką i jeszcze taką. Milusie w dotyku, z dobrej, nie rozłażącej się po kilku praniach bawełny. Kosztują sporo, zwłaszcza, gdy kupuje się jak my dwa pojedyncze komplety, ale myślę, że warte są swojej ceny. Pojawiło się też mnóstwo fajnego "drobiazgu" świeczniki, poduszki, obrazki itp. Niektóre taniutkie, niektóre zdecydowanie za drogie. Na szczęście jest w czym wybierać i co najważniejsze nowości pasują do tego, co już mamy w domu. Dlatego IKEA jest i będzie moim ulubionym sklepem z wyposażeniem wnętrz. Tylko niech już zbudują tę estakadę.
A wyjazd z parkingu zajął nam już tylko pół godzinki. :)))

PS zdjęcia pochodzą oczywiście ze strony www.ikea.com

sobota, 28 sierpnia 2010

Próżna jestem straszliwie...

Nie, nie! Nie chodzi o to że mam o sobie przesadnie dobre zdanie i żądam pochwał czy pochlebstw. To akurat u mnie w normie, czyli dolna strefa stanów średnich, a w porywach nawet średnia niskich. O tę drugą próżność mi chodzi. Pustkę, dziurę, jałowość, bezcelowość, bezproduktywność wreszcie. Wypaliłam się zupełnie, do dna. I nic mi się nie chce. I to akurat teraz, kiedy według wszelkich norm i prawideł powinnam być wypoczęta, wypełniona wrażeniami z wakacyjnych podróży, odświeżona i gotowa do przyjęcia na klatę, głowę czy jak kto woli na barki nowych zadań i wyzwań. Powinnam, ale nie jestem. Ostatnie dni wakacji przepływają mi przez palce a ja nie mam na nie żadnego pomysłu. Nawet moje decou- leży odłogiem, bo kreatywność i fantazja też gdzieś się ulotniły. Mam nadzieję jednak, że to przejściowe i minie tak szybko jak przyszło. Dam czasowi czas, a tymczasem ...

Tymczasem zasłuchana w deszcz bębniący w okna wyciągnęłam z zakamarków komputerowego archiwum zdjęcia lawendowego kompletu, który zrobiłam jakiś czas temu na zamówienie pewnej romantycznej ośmiolatki. Zuza - fanka Hanki Montanki i koloru różowego zaskoczyła mnie prośbą o zakładkę do książek, piórnik i serducho z lawendyą Wybrałam dla niej jeden z bardziej subtelnych, moim zdaniem motywów serwetkowych, smukłe i delikatne lawendowe gałązki na pastelowym, mocno przetartym tle. Mam nadzieję, że moja mała klientka nie będzie zawiedziona.






Życząc Wam miłej niedzieli przypominam o moim "nie candy".
Do losowania pozostało jeszcze kilka dni.
Zapraszam serdecznie. :)))

wtorek, 17 sierpnia 2010

O strachu nie tylko w literaturze

Wczoraj po południu nad Krakowem rozszalała się burza. Jedna z większych, jakie przeżyłam. Zaczęło się klasycznie od gęstych, niemal granatowych chmur, które pchane wiatrem zbliżały się w szybkim tempie w nasza stronę. Podmuchy szarpały praniem, które w pośpiechu zdejmowałam ze sznurków, po ulicy fruwały gazetki reklamowe powsuwane w nasze furtki przed południem, liście lip, rosnących za moim płotem wpadały przez otwarte do tej pory, ale zamykane już w popłochu okna połaciowe. Zrobiło się szaro i ciemno. A po pół godzinie (oj zbierała się natura do ataku) lunęły z nieba strugi wody.
Patrzyłam przez okno na rosnące w szybkim tempie kałuże, na wodę przelewającą się przez rynnę i myślałam sobie "jak u Kinga...". Kto rzuca czasem okiem na prawy pasek mojego bloga, ten zauważył może, że w "trójce" czytanych lub przeczytanych właśnie książek zawsze jest przynajmniej jedna pozycja tego autora. Bo ja kocham Kinga miłością wierną od kiedy przeczytałam jego pierwszą książkę. To znaczy nie chronologicznie pierwszą, ale moją pierwszą. A był to "Sklepik z marzeniami", książka o nas, o tym jak nasze marzenia i pragnienia, nasza żądza posiadania niszczy nas i wszystko wokół. Bo chociaż Stephen King znany jest i przedstawiany jako mistrz horroru, to nie wilkołaki, żywe trupy i ociekające krwią wampiry straszą z kart jego powieści i opowiadać. Choć i one się zdarzają. Tak naprawdę w większości historii strach wywołują tak zwani "normalni ludzie" i to, co tkwi w ich umysłach. Dziwne, rzadkie zdolności, albo fantazje i rojenia, które opanowując człowieka zamieniają go w bestię. Nie będę Was zanudzać streszczeniami kolejnych książek, nie najlepiej mi też idzie recenzowanie ich. Sama nie raz zawiodłam się na "okładkowych recenzjach" kolejnych przebojów wydawniczych, które po przeczytaniu odstawiałam na półkę z adnotacja 'jednorazówka". Książki Kinga, ale też audiobooki, czy filmy nakręcone na ich podstawie to nie są jednorazówki. I chociaż w moim zachwycie potrafię przyczepić się do niektórych pozycji, które sprawiają wrażenie napisanych na szybko, jakby na zamówienie i przez to nie do końca "dopieszczonych", to jednak kilka książek mam w swojej bibliotece na stałe i wracam do nich co pewien czas. Ostatnio wpadło mi w ręce najnowsze wydanie opowiadań "Marzenia i koszmary", z którym zamierzam się zmierzyć w czasie naszego najbliższego wyjazdu na Węgry. Słowo "zmierzyć" pasuje tu idealnie, bo o ile fabuła (jak się domyślam) wciągnie mnie i moja wyobraźnię dość łatwo, o tyle format ( 4,5 cm grubości przy wymiarach 11 x 17 i do tego czcionka ok. 2 mm) nie sprzyja czytaniu, zwłaszcza do poduszki. Za co Wydawnictwu Albatros z przekąsem dziękuję ;))). Za to już prawdziwe "dziękuję" bez ironicznego uśmieszku należy się ode mnie marketowi "nie dla idiotów", który wpadł na świetny według mnie pomysł rozszerzenia swojej oferty o książki właśnie. Nie wiem, jak Wasi Panowie, ale moi obydwaj, mały i duży potrafią zniknąć w tym sklepie na długi czas kontemplując kolejne cuda techniki. Mnie to nudzi, dlatego zazwyczaj stosowaliśmy zasadę "panie na prawo, panowie na lewo", czyli panie do sklepów z ciuchami. Ale ileż można grzebać w ciuchach?! To znaczy, podobno można, ale ja i w tej dziedzinie taka jakoś mało kobieca jestem. Ale skoro MM sprzedaje też książki, to już niech sobie kontemplują chłopcy do woli, ja zaszywam się w "papierowej alejce".

Skoro o książkach było i czytaniu, to wrzucę kilka ostatnio zrobionych zakładek. Mała rzecz, a cieszy :)).

"Grupowe" przed nadaniem im ostatecznego szlifu. I kilka już w wersji ostatecznej.





A na koniec mam do Was małą prośbę. Iva, moja najwierniejsza zagraniczna czytelniczka poprosiła mnie, żebym zainstalowała na blogu translator. Nie robiłam tego do tej pory, bo to narzędzie bardzo ułomne i czasem, gdy czytam blogi skandynawskie "tłumaczone" na polski to ... no same wiecie jak wygląda taki tekst. :))) Ale skoro ma to ułatwić Ivie, a może i innym zrozumienie moich wpisów, to oczywiście chciałam spełnić prośbę. I tu zaczęły się schody. Próbowałam, kombinowałam, zaglądałam na blogi, które mają tę funkcję uruchomioną i ... kicha. No nie umiem i już! Dlatego proszę o prosty instruktaż tu w komentarzach albo na emalię. Bardzo będę wdzięczna.
Iko, dziękuję! Jesteś niezawodna!!!


A teraz zmykam do prasowania, bo czeka mnie kolejne pakowanie walizek. Jutro śmigamy ku ciepłym źródłom Egeru.

Miłego dnia!

poniedziałek, 16 sierpnia 2010

Nostalgiczne candy-nie candy

No i przyjechała! :)))
Opaloną, szczęśliwą, pełną wrażeń odebraliśmy dziś rano z pociągu. To tylko tydzień a ja mam wrażenie, że urosła. Moja mała córeczka!! Na pewno się przez ten czas usamodzielniła. Bo to i o myciu zębów trzeba było pamiętać (myłam, myłam!) i kapelusz na plażę zabierać i ręcznik wysuszyć... takie duperelki o których w domu mama i tata ciągle muszą przypominać. "No przecież nie jestem głupia" słyszałam, gdy przed wyjazdem zadawałam kolejne bardzo istotne pytanie o niezwykle istotny drobiazg. Pewnie, że nie jest!!!
Teraz góra pachnących morzem ubrań czeka na swoją kolej do prania, na podłodze skrzypi piasek wysypujący się ze wszystkiego a po całym domu niesie się nieustający trajkot...

Do zagospodarowania mamy jeszcze tylko (albo aż) dwa tygodnie wakacji. Też miną szybko, bo lato jakoś tak zawsze za szybko odchodzi. I przyjdzie jesień, bo "...rady na to nie ma".



Zawsze w sierpniu powraca do mnie ta piosenka i zawsze mnie tak samo rozczula. Bo rzeczywiście czuć już jesień w powietrzu, nie sposób tego nie zauważyć i nad tym pędem kalendarza i zegara się nie zadumać.

Z tego zamyślenia nad czasem upływającym, z nostalgii nad tym, co za nami powstał obrazek. Przymierzałam się do niego już od dawna, od kiedy zobaczyłam w gazecie tę kobietę. Nie mam w domu kolorowej drukarki, więc nie mogę sobie przygotować takich retro wydruków, jakie u Was często oglądam. Dlatego wycięłam ten portrecik i odłożyłam do "przydasi", planując wykorzystanie go przy dekorowaniu jakiejś szkatułki albo romantycznego serducha. W końcu jednak zdecydowałam, że to będzie obrazek. Bałam się trochę tego eksperymentu, bo nie byłam pewna, czy litery z drugiej strony nie wyjdą na wierzch pod wpływem kleju i nie zepsują mi jedynego przecież egzemplarza. Ale na szczęście nic takiego się nie stało. Wprawdzie papier gazetowy, to nie bibułka, pomimo lakierowania wyraźnie czuć pod palcami jego brzegi, ale po dodaniu szarej koronki nie ma to już specjalnie znaczenia.


Mam nadzieję, że efekt końcowy Wam się podoba, bo chciałabym komuś podarować ten obrazek. Dlatego ogłaszam candy-nie candy dla wszystkich moich Przyjaciół - obserwatorów i komentatorów (którzy wcale nie muszą być stałymi obserwatorami). To taki mały wyraz wdzięczności za to, że chcecie zaglądać do mojego poukładanego świata.
120 Obserwatorów i prawie 12 tysięcy odsłon, to nie tylko liczby. To konkretne osoby, które zatrzymały się na moment nad moim tekstem, obejrzały zdjęcia, zostawiły kilka słów. Zwłaszcza komentarze, są dla mnie prawdziwym wyróżnieniem i za nie szczególnie Wam dzisiaj dziękuję.
Nie jest to typowe candy, bo możecie, ale nie musicie umieszczać u siebie zalinkowanego zdjęcia ani żadnej informacji. Nie musicie też dodawać mojego blogu do ulubionych. Poproszę tylko o komentarz pod tym postem, będzie to dla mnie znak, że macie ochotę przygarnąć mój eksperymentalny wytworek.
1 września, po powrocie ze szkoły wylosujemy z Olą osobę do której powędruje decou-obrazek i serwetka zrobiona na szydełku przez moją uzdolnioną Mamę.





Dziękuję, że jesteście!!

piątek, 13 sierpnia 2010

Z ostatniej chwili ...


Jeszcze zdyszana po ostatniej prostej pod górkę rzuciłam rower na trawnik i dopadłam komputera żeby przekazać Wam wieści. Dziś do mojej krakowskiej wsi dotarł kolejny ( 8/9 ) numer miesięcznika (he, he, he, jak widać czasami niekoniecznie) Dobrze Mieszkaj.
A w nim moje blogowe koleżanki, idolki decoupage i nie tylko: Agnieszka Babulewicz i dwie strony Jej cudownych prac, Penelopa (za mało, za mało) i Jagoda z cudowną Chatą Magoda. Dziewczyny skromne są bardzo i się oczywiście nie pochwaliły.
Na www.dobrzemieszkaj.pl na razie jest zawartość numeru poprzedniego ale kto chce, to znajdzie.

A teraz kawa, fotel i nie ma mnie dla nikogo.

...
...
...

No dobra, najpierw podniosę rower ;))

czwartek, 12 sierpnia 2010

Niespiesznie ...

Bardzo powoli mija mi ten tydzień. Niespiesznie, ale ja tak lubię. Poukładane w jakichś ogólnych ramach dni różnią się od siebie drobiazgami. Pierwsza kawa pita "w drodze". Biegam z kubkiem po domu oddając się porannej rutynie w towarzystwie domowników. Kiedy Małż wyjdzie do pracy a Synio wyfrunie z kolegami jest czas na drugą kawę wypijaną w Waszym towarzystwie. Porcja nowych inspiracji, kilka porcji pozytywnej energii, dużo czytania i oglądania. Czasem wtrącę swoje trzy grosze w komentarzu, czasem uciekam bez śladu. A czasem, jak dziś na przykład, mam ochotę powiedzieć więcej. Wyróżnić jakiś dzień wpisem. Dlaczego akurat dzisiaj? Nie wiem. Może dlatego, że jakieś zdanie tłucze się po głowie i uwolni ją dopiero, gdy przeniosę je na ekran. A może nadmiar wrażeń i bodźców trzeba "wypocić" stukaniem w klawiaturę. To mnie uspokaja, pisząc układam sobie na półeczkach wszystko, co poplątane i wymieszane. Czasem dopiero szukając właściwego słowa, budując zdanie dostrzegam niezauważalne przedtem szczegóły. Lubię pisać. Stukot klawiszy jest dla mnie jak mantra, wycisza prawie tak samo skutecznie jak muzyka. Od wczoraj towarzyszą mi niesamowite dźwięki skomponowane przez Joaquina Rodrigo. Mam tylko jedną płytę, raptem godzinny wybór, i nie wyjmuję jej z odtwarzacza. Korzystając z nieobecności sąsiadów, mogę podkręcić gałkę i poczuć się jak na koncercie. No, prawie. Dla ciekawych, mała próbka - Adagio z Concierto de Aranjuez w dość dobrej jak na YouTube wersji.



Otoczona dźwiękami popełniam kolejne decou-wytworki. Sporo ich ostatnio zrobiłam, tylko jakoś nie mogę się zebrać, żeby popracować nad zdjęciami. Ale pokażę dziś obrazki, które powstały w ostatnie upalne dni i bardzo kojarzą mi się z latem, słońcem i leniwie mijającym czasem. Znacie na pewno te motywy, widziałam je na kilku blogach. U mnie w wersji "na okrągło".




Nie napracowałam się przy nich specjalnie. Ot, serwetka "po całości" i odrobina patyny, ale przy takim wzorze dodatkowe ozdobniki wydaja się być zupełnie niepotrzebne.

Dopijam kawę, zamykam komputer i wskakuję na rower. Codzienna przejażdżka na zakupy to obowiązkowy element każdego pogodnego dnia. Do potem!

poniedziałek, 9 sierpnia 2010

Kraków Główny 21:16

No i pojechała!
Pociąg z Przemyśla wjechał na peron z niewielkim jak na PKP opóźnieniem i po krótkim niestety postoju (wszak spóźnienie trzeba zredukować) odjechał z naszą Malutką w siną dal, znaczy do Kołobrzegu. Oczywiście w tym chaosie wciskania dzieci i bagaży do zarezerwowanych (na szczęście!!!!) przedziałów nie zdążyłam jej wystarczająco wycałować i wyprzytulać. Oczywiście poryczałam się jak mi już zniknęła za zakrętem i oczywiście zaraz zaczęłam zadręczać Małża wątpliwościami i czarnymi wizjami. Czy aby na pewno wzięła komórkę, czy ona wie, która to jej walizka, czy da sobie radę, bo przecież ona jest taka malutka...
Cholerka, myślałam, że będzie łatwiej. Przecież "trenowałam" już na Syniu, powinnam mieć wprawę.
Przez całą drogę do domu miałam przed oczami małego dziubalka, lekko oszołomionego sytuacją, trochę już sennego i zmęczonego. Pocieszałam się, że przecież jedzie z przyjaciółkami, wychowawczynią i księdzem, który ją uczy, że zna wszystkich, bo nasza szkoła jest maleńka, raptem sześć klas po kilkanaście osób. Tylko ta odległość ogromna i ta koszmarnie długa podróż. Dwanaście godzin w pociągu, potem jeszcze autokar do Sianożęt.

Uspokoił mnie pierwszy telefon, jakoś tak po godzinie jazdy. Nasza córcia "uchachana" od ucha do ucha usiłowała przekrzyczeć rozwrzeszczane koleżanki, wszystko było OK, humorek wrócił na miejsce. Poranny telefon był już mniej radosny, bo "nudno, bo wszyscy spali a ona nie mogła zasnąć, bo jadą i jadą...", ale przed chwilą już znowu nawrót euforii, bo wreszcie dojechali !!!

I ja też już mogę odetchnąć. Pierwszą podróż mojej Malutkiej pociągiem mamy za sobą :)))

Teraz mogę spokojnie wypić kolejną kawę i przypomnieć sobie fragment cudownego filmu "Mamma Mia". Ta piosenka była ze mną gdy Ola szła do pierwszej klasy i ostatnio, gdy pakowałam jej walizkę przed wyjazdem. Obie uwielbiamy ten film, chociaż to nie jest jakieś wielkie dzieło, to porusza i taką starą babę jak ja i 8-latkę. Mamy swoje ulubione piosenki i fragmenty, które możemy oglądać i oglądać w kółko. Ten jest mój. Youtubowa jakość kiepska niestety, ale chciałam, żeby to był właśnie wycinek z filmu.




Dawno nie pokazywałam moich decou-wytworków. A wciąż powstaje coś nowego. Tym razem pokażę Wam coś, co też pasuje do dzisiejszej opowieści. No bo jak pożegnanie, to łzy i chusteczki, jak chusteczki, to pudełko. Kilka zdjęć chustecznika, który zrobiłam jeszcze przed wyjazdem do Trójmiasta. Powstawał na zamówienie, bardzo szybko, ale tak mi się spodobał, że robię kolejny, podobny a z rozpędu kilka innych drobiazgów w przetartym błękicie do kompletu.





Miłego dnia, zapowiada się słoneczny tydzień!

czwartek, 5 sierpnia 2010

Czacz, pigułka druga ...

I znowu nie było mnie kilka dni. Przy okazji odbierania dzieci od babci zrobiliśmy sobie krótki wypad w górę mapy i spędziliśmy kilka dni w Trójmieście. Niestety akurat w tym czasie pogoda postanowiła się zepsuć. Chmury i deszcz ( a w pewnym momencie nawet paraliżująca Gdańsk ulewa) pozwoliły nam jedynie na krótki spacer po sopockiej plaży. Humor poprawiła dzieciom wizyta w Aquqparku. Ja, na pożegnanie dostałam kilka godzin słońca, w sam raz by wybrać się na Jarmark Dominikański. O nim jednak napiszę potem. Dziś pora na kolejną porcję wspomnień z Czacza.

Zupełnie niechcący zrobiło się jak u mistrza Alfreda, który mówił o filmie, że powinien zaczynać się od trzęsienia ziemi a potem napięcie ma nieprzerwanie rosnąć. Krzesło z poprzedniego posta zrobiło za "wabik" przed kolejną odsłoną, wzbudziło ciekawość dalszym ciągiem i ... obawiam się że zamiast wzrostu napięcia spotka Was zawód niestety. Pozostałe moje zdobycze bowiem, choć cenne dla mnie i przecudnie wpasowane w mój cynamonowo-karmelowy świat nie są specjalnie fotogeniczne. Dlatego z góry przepraszam tych, którzy nastawiali się na "niewiadomoco", bo na zdjęciach będą klamoty. Klamoty, które zachwyciły mnie od pierwszego wejrzenia i które po prostu musiałam przytargać absolutnie nie ze względu na ich bezwstydnie niską cenę.

Zaczęło się od ...

... małej doniczki, którą znalazłam w pierwszym "namiocie". Jeszcze wtedy nie wiedziałam ile sezamów mam przed sobą, więc z językiem na brodzie (co widać na zdjęciu w poprzednim poście) grzebałam dokładnie półka po półce. Doniczka zamrugała do mnie pięknym odcieniem zieleni i rozczulającymi "niedociągnięciami" tu i ówdzie. Zaopatrzona w grubą świecę udaje kuchenny świecznik.

W tym samym miejscu wypatrzyłam świecznik...

... który na razie czeka na decyzję - bielić czy postarzać. Póki co robi za podpórkę do książek, zupełnie niechcący wpasowując się w klimat "Sklepiku z marzeniami" S.Kinga.

Kolejne zdobycze:

- bambusowy wieszak za całą złotówkę , który dopóki nie nadejdzie sezon kurtkowy będzie elementem martwej natury w przedpokoju ;))

- trzy serca z szamotki, po umyciu i odarciu z lekko zapleśniałej rafii wylądowały na okapie
- mały szklany słoiczek na "coś" - dostanie nowy korek i dołączy do kolekcji

- kolejny świecznik - ten kupiony z myślą o decou-metamorfozie

- także do zdekupażowania - drewniany gazetownik. Tu trzeba było mocno "powalczyć" z właścicielką, by zechciała obniżyć cenę. Stanęło na 10 zł, oczywiście dzięki talentom Negocjatora, ja bym dała i początkowe 25 zł.
- i u tej samej Pani ogromny (nie widać tego na zdjęciach, ale pomieścił dwa spore koce) kosz z grubej wikliny
Kolejne znalezisko nie zdziwi tych, którzy mnie znają. Zobaczyłam i już musiało być moje, nawet bez negocjacji. Ale Małż przywołany z oddali jako " Ten, który dla bezpieczeństwa przechowuje gotówkę" i tak utargował dwie trzecie ceny. "Dziewczyna z perłą" w drewnianej ramie (do przemalowania) za całe 10 zł. Na kominku tylko pozuje do zdjęcia. Docelowo zawiśnie w korytarzu na wprost mojego biurka, żebym mogła sobie na nią patrzeć podczas pracy.



No i to tyle moich zdobyczy z pierwszej, ale mam nadzieję nie ostatniej wizyty w Czaczu. Nie zniechęcił mnie zapach starzyzny, ani to, że czasem trzeba przedzierać się przez zwały śmieci. Przy odrobinie szczęścia można znaleźć prawdziwe perełki, chociaż rzeczywiście, kiedy się przemierza, jak my pół Polski, to chciałoby się mieć pewność, że nie wyjedzie się z pustymi rękami. Ale taka też uroda Czacza, nigdy nie wiadomo co dla nas skrywa.


Teraz powinnam nadrobić zaległości blogowe. Niestety zanim znowu wskoczę w niespieszny rytm czytania i komentowania Waszych postów czeka mnie sprint na trasie pralka-żelazko i pakowanie Oli na jej pierwszy w życiu wyjazd na kolonie. Obie mamy lekkiego pietra, więc trzymajcie, proszę kciuki.