Memories ...

Ta ramka powstała w tempie ekspresowym. Nie, żeby goniły mnie jakieś terminy, zamówienie na wczoraj...nie. Po prostu, gdy ja wzięłam do ręki, taka golutką, pachnącą sosną, to jak rzadko kiedy wiedziałam od razu co z nią zrobię. Bo zazwyczaj to nie wiem. To znaczy wiem, mam jakiś pomysł, maluję , wycinam, przykładam i ... wyrzucam pomysł do kosza... znowu maluję, znowu coś innego wycinam ... naklejam... zdzieram ... załamuję się, że pomysł był do d .... Ot taka codzienna walka z materią i lekko śniętą Muzą, która chyba już przytyła przed zimą, bo zamiast latać mi z wdziękiem nad głową siedzi gdzieś na kominku i tylko patrzy ironicznie, jakby chciała powiedzieć " A radź sobie, w końcu to ty jesteś "artystka"... "

Tym razem obyło się bez błagania o wenę, po prostu samo "się robiło" a ja nie przeszkadzałam. A dziś rano, kiedy położyłam ostatnią warstwę lakieru pomyślałam sobie, że niesamowita jest siła inspiracji, że nawet sobie nie zdajemy sprawy, jak bardzo przenika nas to, co czytamy, co oglądamy, sytuacje, które nam się przydarzają... ludzie ...słowa. Bo ta ramka to jakby moja ilustracja do "listów ...", i do moich rozmyślań nad nimi. I do moich wspomnień, które też już mocno przyżółkły. I do piosenki, która wykopała się z zakamarków pamięci i która też "się kojarzy" (kto się spieszy, niech przewinie filmik do piątej minuty).

I tak sobie myślę, że ta ramka, to jeden z ładniejszych przedmiotów jakie zrobiłam, chociaż mam świadomość, że nikt nie musi podzielić tej opinii, bo ja patrzę na nią poprzez różowe szkiełko emocji.

Póki co w ramce zamieszkały fotografie babci Marysi i dziadka Staszka. Wydaje mi się, że całkiem fajnie się dopasowali...

Buziaki.