Wracam?

Mija młodość jak woda,
Czoło chmurzy się częściej -
A tu nagle pogoda,
Taka dobra pogoda na szczęście!

Nikt otuchy nie doda,
Cienie kłębią się gęściej -
Aż tu nagle pogoda,
Taka dobra pogoda,
Odpowiednia pogoda na szczęście!

Coraz trudniej po schodach,
Coraz puściej w kredensie -
Aż tu nagle pogoda,
Taka dobra pogoda,
Odpowiednia pogoda na szczęście!

/Agnieszka Osiecka/

To, co od kilku dni widzę przez okno, to już prawdziwie wiosenny obrazek. Po zimie nie ma śladu, niebo jest tak niebieskie a słońce tak żółte jakby chciały obudzić najgłębiej zakopaną cebulkę, najbardziej zaspanego susła. Jakby chciały przywołać wszystkie ptaki. Gdy tak zerkam za okno, to i we mnie budzi się potrzeba powrotu. Bardzo bym chciała wrócić do blogowej aktywności. Bardzo mi jej brakuje. Blog był dla mnie miejscem odreagowania rzeczywistości, ucieczką od tego co zwyczajne do świata dobrej energii i pozytywnych wzruszeń. Jednak z dnia na dzień miałam coraz mniej czasu na zaglądanie do tego świata. Najpierw przestałam pisać, ale wciąż jeszcze zaglądałam na zaprzyjaźnione blogi, komentowałam... potem i na to nie było szans, rzucałam tylko okiem w pośpiechu... a potem ... nawet nie otwierałam strony...

Minął miesiąc od ostatniego wpisu, dla niektórych to tylko miesiąc, dla mnie aż trzydzieści dni. Bo przecież nie można żyć tylko pracą i codziennymi obowiązkami. Musimy mieć ten margines, choćby najcieńszy na ... siebie po prostu. Choćby po to, by nie stać się robotem automatycznie wykonującym tylko zaplanowane czynności. Musimy mieć czas na sprawy niekonieczne. Ja muszę. I dlatego, choć czasu wcale nie mam więcej, to wracam. Bo chcę, bo jest mi to potrzebne. Ale też dlatego, że są osoby, które też chcą bym tu była. I dały mi znać, że czekają na mnie. I bardzo mnie tym zaskoczyły i wzruszyły. Bo przecież znamy się tylko stąd, a jednak... Wy wiecie, że o Was mówię... dziękuję, dziękuję, dziękuję... to dzięki Waszym mailom piszę dzisiaj.
To nie będzie post o czymś konkretnym, raczej taka rozgrzewka dla palców ( czy tylko palców?), bo trudno się pisze po dłuższej przerwie. W zasadzie powinno być jak z jazdą na rowerze, ale jednak nie jest. Jest raczej jak pierwszego dnia w szkole po wakacjach, radość ze spotkania z klasą miesza się z lekkim zawstydzeniem. Mam wrażenie, że straciłam przez ten miesiąc płynność, że skostniałam troszkę, zesztywniałam... już jestem, ale jeszcze nie całkiem. Troszkę w zawieszeniu...

... zawieszenie... wieszanie... wieszaki... znowu ciąg skojarzeń prowadzący od tekstu do zdjęć. Zdjęć wieszaków, które ozdobiłam chyba jeszcze w listopadzie, w styczniu doczekały się szybkiej (bardzo szybkiej i nieprofesjonalnej) sesji zdjęciowej a dziś dopiero się nimi pochwalę. W sumie chyba nie ma czym, żadne mecyje, ale jestem z nich zadowolona.

Dwa "gazetowe" zrobiłam na zamówienie. Zupełnie przez przypadek wyszły mi w wersji męskiej (ciemna bejca) i damskiej (jasny brzeg) i tym sposobem zamiast jednego wieszaka powstał gazetowy komplet dla Pani i Pana. Ciekawa jestem, czy się spodobał.




Reszta, to wariacje na temat kwiecia przeróżnego. Jest nieśmiertelna lawenda, są krokusy i moje ulubione kwiatki w lekko ludowej stylizacji.










Podczas mojej nieobecności spotkała mnie jeszcze jedna, niezwykle miła niespodzianka. Otóż Jaddis wybrała między innymi mnie do zabawy w "Tell Me About Yourself".


Bardzo Ci dziękuję Kochana, to miłe, że o mnie pomyślałaś. Postaram się w następnym poście wypełnić warunki związane z tym wyróżnieniem muszę tylko znaleźć rzeczy, których jeszcze o mnie nie wiecie :))). Mam wrażenie, że odsłoniłam się już całkowicie.

Tymczasem ściskam mocno wszystkich, którzy tu czasem zaglądają. Jak dobrze, że jesteście!