Bezbronność w sieci...

Od kilku godzin siedzę przed monitorem. Przestałam już liczyć ile razy kliknęłam w okienko "Nowy post", ile razy wpisałam tytuł, pierwsze zdanie, drugie, raz nawet doszłam do trzech... I koniec. Ściana. Biała plama. Blokada. Zaćmienie. Zazwyczaj pierwsze dwa zdania były czymś na kształt wyjścia z bloków. Potem następował strzał startera i ... poszło! Raz był to szybki sprint, parę zdań dla okraszenia pliku fotografii przygotowanych zawczasu. Innym razem solidny bieg na 800 metrów lub nawet półmaraton. Ale zawsze biegłam i zawsze dobiegałam do mety, na której witał mnie napis "Publikuj". I pojawiał się post. Nie jakiś specjalnie mądry, piękny czy odkrywczy. Na pewno jednak szczery i na pewno bardzo "mój". Nigdy nie miałam problemu z przelewaniem tego, co tłucze mi się po głowie na papier. Wystarczyło tylko poczekać na właściwy moment, gdy treść sama ułożyła się w formę, złapać ją i zamienić w nieskomplikowany układ czarnych znaczków na białym tle.

Dlaczego więc dzisiaj męczę się nad każdym zdaniem jakbym wykuwała je maleńkim młoteczkiem w twardym granicie? Dlaczego najczęściej używanym klawiszem jest klawisz Backspace? Przecież w głowie wszystko już się poukładało. Piękne, krągłe zdania, wstęp, rozwinięcie, zakończenie... Gdzieś na trasie głowa-ręce to wszystko utyka. 

Nalewam sobie lampkę wina. Podobno "in vino veritas" :)) Skoro więc rozwiązuje język, to może i te węzełki na drodze myśli rozsupła. To zabawne, ale supły się rozwiązują. Mniejsza o to, czy to zasługa wytrawnego chilijskiego Shiraz czy przypadkowy przebłysk, ale już wiem. Ten blogowy analfabetyzm nie pojawił się bez powodu. Nie przyniosło go ani zmęczenie, ani znudzenie. Nagle dociera do mnie, że przyczyną jest strach. Dlaczego się boję? Boję się, bo ... no właśnie... czego?

Gdy zakładałam blog widziałam w nim coś na kształt pamiętnika, dziennika zdarzeń, które chciałam utrwalić w namacalnej formie przede wszystkim dla siebie. Żeby za kilka lat, gdy drobiazgi, niuanse ulecą z pamięci znowu je sobie przypomnieć, żeby z pomocą tekstów i zdjęć poskładać sobie siebie sprzed lat. To pewnie naiwne, ale do niedawna wierzyłam, że tekst, który sznureczkiem liter zapełnia białe pole ekranu to tylko moja własność, że klikając w okienko "Publikuj" jedynie archiwizuję dla siebie kawałek mojego życia. Jak się okazuje naiwność nie mija z wiekiem :)) Oczywiście miałam świadomość, że publikowanie postów jest jak wieszanie wielkich afiszy na słupach ulicznych i że obok takiego afisza przechodzą różni ludzie, nie tylko Ci, którym bliskie są moje zainteresowania czy poglądy na życie. Zakładając jednak, że Ci INNI po prostu ominą mój afisz bez zainteresowania, nie zawracałam sobie nimi głowy. I pisałam. Dla siebie i dla tych, dla których było to z różnych powodów bliskie. I trzeba było mało przyjemnego zdarzenia, żeby uświadomić mi, że afisz nie przestaje być afiszem tylko dlatego, że ja o nim tak nie myślę. Że są tacy, którzy go tylko przeczytają, ale są też tacy, którzy go będą chcieli na przykład obrzucić zgniłymi pomidorami, albo tacy, którzy zauważywszy niedokładnie przyklejony róg oderwą go jednym szarpnięciem i zostawią z takim oddartym farfoclem. Jeszcze inni wyczytają w nim coś zupełnie opacznie i wielkim czarnym flamastrem nabazgrzą na nim swoje hasła. Czasem tylko głupie uwagi a czasem całkiem realne zastraszanie. Anonimowo, a jakże, bo przecież w sieci nie obowiązuje savoir vivre. Bo sieć to nie tylko wspaniały wynalazek dający ludziom całą masę pozytywnych możliwości. Sieć to także śmietnik, szambo i arena walki.  

I ja, ze swoim blogiem czuję się na tej arenie bezbronna. 

I ta świadomość mnie paraliżuje. 

I dlatego znowu nie jestem w stanie napisać nic sensownego...

Wiem, że ta piosenka jest o czymś innym, ale tytuł "Eyes without a face" bardzo mi pasuje do tego, o czym napisałam.



Dobrej nocy...