sobota, 26 maja 2012

Mama

Jest taki czas w życiu córki, że trzyma Mamę kurczowo za rękę. Jej mała łapka chowa się w bezpiecznym zagłębieniu  dużej dłoni. Idzie za Mamą krok w krok, czując się bezpiecznie tylko wtedy, gdy ma ją w zasięgu wzroku. Naśladuje jej gesty, powtarza słowa. Chce być taka jak Mama. Dlatego z koniuszkiem języka wystawionym zabawnie na zewnątrz, paćka po stole czerwoną emalią usiłując trafić pędzelkiem w swoje małe, obgryzione paznokcie. Potem maluje szminką usta... i sporą część twarzy przy okazji... i oczy, na niebiesko koniecznie. Wreszcie staje przed lustrem w wyciągniętych z szafy za dużych o kilkanaście numerów butach na szpilkach. I  uśmiecha się do swojego odbicia w lustrze, bo już wygląda jak Ona, jak Mama...

Jest taki czas w życiu córki, że śmieje się z rzewnych, ckliwych piosenek nuconych przez Mamę, bo sama słucha (zbyt głośno) zupełnie innej muzyki. Coraz częściej używa słowa nie. Robi wszystko, by pokazać, że jest inna, że ma własne zdanie, własny styl. Zamyka się w swoim pokoju, trzaśnięciem drzwi obwieszczając swoje niezadowolenie. Gotowa jest nawet odmrozić sobie uszy, aby tylko postawić na swoim. Słowa "ty nic nie rozumiesz" powtarza jak mantrę. Ma -naście lat ...

Jest taki czas w życiu córki, gdy wyjeżdża daleko od domu i zaczyna samodzielne życie. Rzucona na głęboką wodę poznaje czym jest naprawdę decydowanie o sobie. Uczy się na własnych błędach, dostaje lekcję za lekcją. Choć często rozciera posiniaczony od kopniaków tyłek, to przyjeżdżając od czasu do czasu do Mamy uśmiecha się, podnosi wysoko głowę i powtarza, że jest super... Przecież sama tego chciała...

Jest taki czas w życiu córki, że sama zostaje Matką. I wtedy otwierają się wszystkie klapki, spadają zasłony. Wtedy dopiero rozumie, że zakazy, które brała za ograniczenie wolności były wyrazem troski kogoś, kto wie o życiu więcej, kto zna zagrożenia i kto chciał nas przed nimi uchronić. Że nakazy, normy i zasady miały jakiś sens, że były fundamentem, na którym potem sama miała budować swoje życie. A dobry i trwały fundament powstaje skropiony potem i łzami. Teraz już to wie ...

I wie, że nikt nigdy nie będzie jej kochał tak mocno, tak bezwarunkowo i tak "na zawsze" jak Mama...





19 komentarzy:

  1. To piękne i bardzo prawdziwe, ja też mogłabym tak napisać o sobie, bo jak większość z nas przeszłam tą drogę. Dziś sama jestem matką, młodą stażem, i tak bardzo mocno to czuję, że wszystko zrozumiałam, podziwiam moją mamę i wiem, że z moją córeczką przejdziemy tą samą drogę :-)
    Dziękuję, bo ja w całym zabieganiu, nie znalazłam czasu na takie refleksje.
    Pozdrawiam ciepło!

    OdpowiedzUsuń
  2. Bardzo piękna i mądra notka. dziękuję. Pozdrawiam MysteriousKatinka

    OdpowiedzUsuń
  3. Świetny post i piękne zdjęcie :)

    OdpowiedzUsuń
  4. Miro jak Ty pięknie i mądrze piszesz!

    OdpowiedzUsuń
  5. Jestes bardzo madara kobieta.Wzruszylas mnie do lez tym co napisalas.Tak pieknie piszesz.Dziekuje Ci za to:)

    OdpowiedzUsuń
  6. Pięknie napisałaś Mireczko. Łezka mi się zakręciła. Ściskam Cię najserdeczniej:)

    OdpowiedzUsuń
  7. Pięknie i mądrze napisane. Czysta prawda.
    Buziaki kochana

    OdpowiedzUsuń
  8. cała prawda...Miruś!!!Buziaki dla Ciebie i Twojej rodzinki!

    OdpowiedzUsuń
  9. usmiechnelam sie...i potem pomyslalam,ze moze u nas sie to inaczej ulozy :)
    bo pierwsza czesc sie nie zgadza :)
    nie nosze szpilek i prawie nie uzywam makijazu :)
    wiec sciskam palce,zeby nastoletni bunt ominal nas wielkim lukiem
    pozdrawiam wszystkie mamy!
    Aska

    OdpowiedzUsuń
  10. Ja miałam nietypowe realcje z moją mamą, nie przechodziłam też specjalnie okresu buntu,za to wcześnie jak na wspólczesne kobiety miałam dziecko i moje relacje z córkami też trochę odbiegają od tego opisu.
    Moje Lila-młodsza jest trochę jak ta nastolatka,no może poza tekstmi "Ty nic nie rozumiesz",
    za to Mania chce robić to co ja i wyglądać jak ja..:D Śmieszne to trochę :)

    OdpowiedzUsuń
  11. pięknie i mądrze napisane...

    OdpowiedzUsuń
  12. Nikt nikogo do końca nie zrozumie dopóki sam tego nie przejdzie. Historia zatacza koło i role się zamieniają. Piękny wpis. Pozdrawiam Mireczko.

    OdpowiedzUsuń
  13. Mirruś - celnie to ujęłaś, wzrusza mnie to, co napisałaś...

    OdpowiedzUsuń
  14. Piękny i mądry post:)
    Pozdrawiam Jagoda.

    OdpowiedzUsuń
  15. Nic dodać nic ująć... to piękne i ąż niesamowite..nie powinnam..ale bywa tak że nie chce się być taką jak Mama.. mimo szacunku i miłości...myślałaś o tym? czy tylko ja tak mam?

    OdpowiedzUsuń
  16. Tabu droga - nie tylko Ty tak masz :))) Łapie się jednak na tym, że im bardziej nie chciałam być taka jak Mama w wielu kwestiach, ważniejszych lub tych całkiem malutkich, im bardziej się broniłam, walczyłam, tym szybciej ulegałam. Nie umiem pojąć dlaczego tak jest, ale pomimo wszelkich starań łapię się na tym, że wiele powielam. Z wiekiem coraz więcej. Dużo by opowiadać ...

    OdpowiedzUsuń
  17. Drogie Moje i Bliskie. Dziękuję Wam za wszystkie komentarze. Przytulam!

    OdpowiedzUsuń

Twój komentarz jest dla mnie wyróżnieniem...