Zachcianka spełniona po dwakroć ...

Rzadko miewam kulinarne zachcianki. Nawet w czasie ciąży ich nie miewałam. Dlatego sama byłam zaskoczona tym, jak natrętnie o NICH myślałam. Iskra zatliła się, gdy zawieźliśmy dzieci do moich Rodziców. Z pomiędzy "jak dawno Was nie było?", "co słychać?", jak tam droga?", " jak oni wyrośli !!", które zwykle padają zaraz po otwarciu drzwi samochodu moje ucho wyłapało jedno "upiekę Wam drożdżowe bułeczki". Moje dzieci, do których babcia skierowała te cztery słowa pewnie ich nawet nie usłyszały, za to w mojej  głowie od razu uruchomił się pokaz slajdów. Sobotnie przedpołudnie, zagniatanie drożdżowego ciasta w wielkiej misce, pieczenie porcjami po sześć sztuk w prodiżu, zapach, który wypełniał cały dom, niecierpliwe wyczekiwanie, aż pierwsza porcja przestygnie (nie jedz gorących, bo dostaniesz skrętu kiszek!) i wreszcie moment, gdy można było zasiąść z puszystą, polukrowaną bułą w jednej i kubkiem mleka w drugiej ręce. Jeden ze smaków dzieciństwa, zapachów, które zapadają w nas głęboko i wracają, gdy myślimy o Domu.

Wiedziałam, że nie spróbuję tych obiecanych bułeczek, bo wpadliśmy jak zwykle tylko na jedną noc i w niedzielne popołudnie wracaliśmy bezdzietnie do Krakowa. Nadszedł poniedziałek a ja cały czas myślałam o tych bułeczkach  i tak bardzo zazdrościłam moim dzieciom, że będą mogły uczestniczyć w tym cudownym rytuale... rozczyn z drożdży i mleka, zagniatanie (obowiązkowo ręcznie), formowanie zgrabnych kulek i wreszcie pieczenie... Żadna, nawet najbardziej "domowa" cukiernia nie odtworzy tego smaku.

Na szczęście bułeczkowe natręctwo przytłumił natłok obowiązków i zajęć domowych (gdy nie ma dzieci w domu, to nie jesteśmy niegrzeczni, ale wymyślamy sobie "mały remoncik"). I może całkiem by mi przeszło, gdyby nie radio. Przypadek? Chichot losu? No bo jak często się zdarza, że wybrzmiewa kolejna melodia a spiker zamiast czyściutko wejść w kolejny tekst-przerywnik między piosenkami przeprasza, że przeżuwa na antenie, ale właśnie dostał ciepłe jagodzianki i nie mógł się powstrzymać? A ja już nie tylko słyszę, jak on mlaska z zachwytem pochłaniając ostatni kęs, ja czuję ich zapach, widzę ten puszysty środek, te jagody wypływające, ten lukier bialutki i kruchy. I jak nigdy w życiu zazdroszczę temu gościowi tak bardzo, że tę całą zazdrość wyrzucam z siebie na głos.

Ależ bym zjadła taką jagodziankę!!!!!

Pierwsza myśl, zadzwonić do Mamy i zapytać, czy by nie zechciała... zanim byśmy dojechali czekałaby cieplutka porcja ... ale nie miałam sumienia. I tak przez ostatnie dwa tygodnie karmiła i dopieszczała naszą dwójkę. Przecież nie będę świrować z powodu jakiejś bułki,  zatrzymamy się po drodze w Maku, to sobie kupię ciastko. Nie prowadziłam, więc trochę podsypiałam, jak to w drodze, którą się zna niemal na pamięć, do przerwy na "popas" i tankowanie mieliśmy jeszcze przynajmniej półtorej godziny. Dlatego zdziwiłam się, gdy mój Małż zamiast przejechać przepisową pięćdziesiątką przez kolejne miasteczko skręcił w lewo i zaparkował na małym ryneczku. Nie zdążyłam nawet odpiąć pasów, gdy jego już nie było w aucie. Wrócił po kilku minutach z białym zawiniątkiem i tajemniczym uśmiechem...

- Na jagodzianki już za późno, ale w cukierni mieli jeszcze ciasto drożdżowe na wagę, miałem niecałe cztery złote, więc jest tylko taki kawałek... podobno pieczony na miejscu, domowy przepis.

"Taki kawałek" był sporą porcją pysznego, puszystego ciasta z prawdziwymi jagodami, które swoim smakiem zaskoczyło mnie tak samo jak mój Małż swoim gestem... Oczywiście pochłonęłam placek zanim zdążyliśmy wrócić na trasę. Oczywiście podzieliłam się z moim rycerzem. Oczywiście podział nie był sprawiedliwy ;))))

Jeśli myślicie, że to koniec jagodziankowej historii, to niestety nie mam dla Was dobrych wieści. Ciasto z domowej cukierni w małym miasteczku tylko zaostrzyło mój apetyt na "prawdziwą" domową drożdżówkę. I wiedziałam już, że jeśli jej sobie sama nie upiekę, to nikt tego dla mnie nie zrobi. I chociaż w kuchni najlepiej wychodzi mi zmywanie, to w sobotę zaraz po pierwszej kawie rozczyniłam drożdże w ciepłym mleku, przesiałam mąkę, dodałam wszystkie składniki i wyrobiłam (obowiązkowo ręcznie) ciasto. 

 Odczekałam aż urosło, uformowałam, nadziałam...

 i upiekłam.

I może to nie było mistrzostwo świata. Na pewno nie było.  Bułeczki bardziej przypominały granaty przeciwpiechotne niż pulchniutkie poduszeczki ... i nie były polukrowane, bo znowu zapomniałam, że mi się skończył cukier puder... i trochę się spiekły i były uroczo niefotogeniczne, ale były PYSZNE!!! 

Od razu zjadłam trzy, jeszcze gorące, popiłam zimnym mlekiem, bo nigdy nie wierzyłam w ten "skręt kiszek". Do wieczora dotrwały trzy. W niedzielę rano nie było już żadnej...

Skorzystałam z tego przepisu, z oczywistą modyfikacją dotyczącą nadzienia i jednym omsknięciem rzutującym, jak się domyślam, na jakość (niestety sypnęłam za dużo mąki, stąd to podobieństwo do granatów bojowych ).

W lodówce mam jeszcze pół kostki drożdży i słoik jagód ... nie zamierzam czekać do weekendu.