Dobrze mieszkać...

Wczoraj wreszcie na moją krakowską "wieś" dotarł pierwszy numer pisma "Dobrze mieszkaj". Zachęcona informacją, że będzie w nim artykuł o znanych w blogowym świecie dziewczynach wypatrywałam go na półkach już od pewnego czasu. I był! Tylko dlaczego taki krótki, dlaczego tak pobieżnie? Przecież wnętrza Małgosi, to materiał na cały numer takiego pisma. Przynajmniej! To samo Elle i cudowne drobiazgi wychodzące spod Jej rąk. Szkoda. Ale może jeszcze kiedyś...

Poza artykułem o dyktujących trendy blogerach było też to, co w pismach wnętrzarskich lubię najbardziej - prawdziwe domy i mieszkania. Nie stylizacje, nie wizualizacje projektantów, ale żyjące wraz z mieszkańcami cztery kąty. Nie wiem jak Wy, ale ja zawsze uwielbiałam podglądać jak mieszkają inni. W czasach, gdy nikt nie miał pojęcia o trendach, gdy meble i wyposażenie brało się ze sklepu bez zastanowienia, bo akurat "rzucili", uwielbiałam przyglądać się cudzym domom zza nie zasłoniętych okien. Najczęściej było to to samo, co w domu moich rodziców. Charakterystyczną meblościankę zauważam teraz w serialach telewizyjnych i filmach o tamtych czasach :)

Teraz już nie musimy wszyscy mieszkać tak samo. W urządzaniu wnętrz możemy pokusić się na realizację najbardziej śmiałych, szalonych i co najważniejsze zgodnych z własnym poczuciem stylu i estetyki pomysłów. Kto nie wie, lub nie umie ma do dyspozycji armię dekoratorów, projektantów i stylistów, którzy pomogą zrealizować marzenia klienta. Fajnie jest potem oglądać takie spójne dzieło, w którym podłoga pasuje do klamek a lampa nie kłóci się z fotelem. Ja jednak wolę wnętrza z pozoru przypadkowe, powstające nie od linijki, żyjące i zmieniające się wraz z mieszkańcami. Takie, w których widać duszę, w których pasje, zamiłowania i przyzwyczajenia domowników przekładają się na to, co ich otacza. Nie sztuką jest wydać mnóstwo pieniędzy i mieszkać w salonie meblowym, sztuką jest z wielu kawałków skleić DOM. I to jest właśnie dla mnie istota zwrotu "dobrze mieszkać"- dobrze, czyli w zgodzie ze sobą. Takich prawdziwych domów szukam przeglądając portale i pisma wnętrzarskie

I nie ma znaczenia, że jeden jest w stylu rustykalnym, inny" shabby chic" a jeszcze inny aż pachnie Orientem. Zatapiam się w zdjęciach takich wnętrz, wzdycham z zazdrością nad konsekwencją stylistyczną, której wciąż nie umiem w sobie wypracować :)), zachwycam detalami. I chociaż to nie zawsze moje klimaty, to często mogę coś podpatrzeć i "zaadoptować".

A nasz dom? No cóż, nie jest jak z żurnala. Wciąż coś w nim zmieniamy, przestawiamy. Pojawiają się nowe kolory, nowe bibeloty, meble wędrują nieustannie z miejsca na miejsce :). Żyje razem z nami i co najważniejsze, jest naszą przystanią. Miejscem do którego z przyjemnością wracamy i o którym możemy powiedzieć, że jest naszym DOMEM.

A na muzyczny spacer, zapraszam Was tym razem do Wenecji.
Angelo Badalamenti urzekł mnie lata temu muzyką do niesamowitego, mrocznego i tajemniczego serialu Davida Lyncha "Twin Peaks". Piosenki "The Nightingale" mogłabym słuchać w nieskończoność...
A to jest fragment ścieżki dźwiękowej z filmu "Miasto zaginionych dzieci". Czyż nie piękny? Idealny na dzisiejszy wieczór.