Wallander ...

Poznałam Go przypadkiem. Można powiedzieć, że przez Janusza Wiśniewskiego. Janusza EL Wiśniewskiego, chociaż On nie ma bladego pojęcia że nas ze sobą zetknął. Jakoś nie jestem do końca przekonana do prozy Wiśniewskiego i nie ukrywam, lekko zawiodła mnie (dawno temu) "Samotność w sieci" , jednak skusiłam się na audiobook z tą właśnie powieścią. Pomyślałam, że może wrażenia po wysłuchaniu będą inne niż po przeczytaniu. Nie były :))) , ale z rozpędu kupiłam jeszcze kilka audiobooków z tej samej serii ( no bo my, poukładane, to lubimy mieć komplety). W zestawie była też książka nieznanego mi wcześniej szwedzkiego pisarza Henninga Mankella "Człowiek, który się uśmiechał". Włączyłam i ... utonęłam. Historia komisarza Wallandera z posterunku w Ystad to nie tylko rozwiązywanie zagadki kryminałlnej to także psychologiczne niuanse i mroczny klimat zimnej i ponurej szwedzkiej prowincji. Oczywiście poszukałam też innych książek o komisarzu W., bo jest ich cała seria. A kiedy okazało się, że w tv akurat zaczęli emisję szwedzkiego serialu na motywach powieści Mankella, to już była pełnia szczęścia. Daleko tym ekranizacjom do typowej kryminalnej sieczki jaką dostajemy na co dzień. Nie ma tam szaleńczych pościgów, strzelaniny, wybuchów. I dobrze! Komisarz Wallander to nie przystojny James Bond ani elegancki Kojak. To zwykły, zmęczony gliniarz, który spieprzył sobie życie prywatne, który czasami ma dość i myśli o emeryturze. Do tego jeszcze niesamowite zdjęcia nadbałtyckich plenerów i dość oszczędna, ale niesamowita muzyka. Gdybym musiała opisać książki i filmy o Kurcie Wallanderze jednym słowem, to by było słowo NIESPIESZNIE. Jeśli lubicie takie właśnie niespieszne klimaty, to zachęcam. Jest jeszcze angielska seria z Kennethem Branagh'em w roli głównej (teraz na ale kino! zaczyna się druga seria), wcale niezła i też zachowująca klimat, ale ja zdecydowanie wolę Wallandera o twarzy nieznanego szerzej szwedzkiego aktora Kristera Henrikssona.

Ponieważ ostatnie dni nie sprzyjały hulankom ani wycieczkom, spędziłam więcej czasu przy moim decou-warsztacie. W ramach ćwiczenia bezbąblowego nakładania dużych kawałków serwetek powstały nowe obrazki. Tulipany w naszym ogródku jeszcze nie pokazały pąków, za to te na obrazkach w pełnym rozkwicie.

Patchworkowa komódka doczekała się towarzystwa (ta moja słabość do kompletów!) , bo zrobiłam sobie tackę na ołówki w tym samym stylu.

A teraz zabieram się za ozdabianie bransoletek. Wszak wiosna w pełni, czas wyciągać z szaf kolorowe, zwiewne ciuszki i obwieszać się biżuterią wszelaką. Niedługo pochwalę się, co wymodziłam.