Kula u nogi ...

Jakiś czas temu przemierzając blogowy kosmos zapuściłam się aż do Hiszpanii i tam natknęłam się na blog, który mnie wręcz zaczarował. To oczywiście miejsce poświęcone decoupage, bo jako mocno raczkująca adeptka tej sztuki szukam nieustannie inspiracji i wiedzy na ten temat. Blog ów przejrzałam oczywiście od początku do końca, wydając głośne ochy! i achy! przy co drugiej fotografii. Nie mogłam się oderwać od prac Yolandy tak różnych od tego, co widziałam do tej pory. Widać, że dziewczyna bawi się decou-, bawi się kolorem i fakturą, bez zahamowań miesza ze sobą rozmaite motywy tworząc z nich pozornie chaotyczne, ale jednak niesamowicie "kompletne" wzory. Widać w tym wszystkim przede wszystkim radość tworzenia. Może to zasługa słońca, w którego promieniach pysznią się fotografowane przedmioty, a może południowego temperamentu autorki. Nie wiem, ale pierwsze, co mi przyszło do głowy, to oczywiście JA TEŻ TAK CHCĘ!! Mimo, że jestem fanką lusterek i kilka jeszcze "gołych" w zapasie miałam postanowiłam ozdobić coś innego. Zachwyciły mnie maleńkie komódki ze zdjęć Yolandy, pstre od wybranych wzorków i chciałam zrobić sobie taka samą, kolorową, zwariowaną "hiszpańską" komódkę.

Ponieważ tak już miewam, że jak o czymś pomyślę, to mi z nieba spada ( tu uśmiecham się do fili z "mojej prowansji", która wie co nieco o białym kafelku spadłym z nieba onegdaj) więc bardzo fajna malutka komódka spadła mi z nieba w jednym z krakowskich Empików. Kto zagląda w Empiku na regały dla decou-fanów wie, że choć wydaje się, że jest na nich dużo rzeczy, to tak naprawdę zazwyczaj są one w jednym egzemplarzu. Jak chciałam kiedyś dokupić osłonkę i zrobić kosz podobny do tego, to osłonek już nie było i póki co Ola może się cieszyć jedynym na świecie ;)) koszem na śmieci w motylki. Ale wyobraźcie sobie, że jak gnana potrzebą wpadłam do najbliższego Empiku to komódka była ( w jednym egzemplarzu) i choć jej jakość była niestety odwrotnie proporcjonalna do ceny to oczywiście ja wzięłam. Bo same wiecie jak to jest, jak człowiek coś sobie w głowie uroi i MUSI to zrobić już teraz, zaraz, natychmiast. Ja tak mam!

Tak więc z głową pełną pomysłów na totalny decou-patchwork, decou-potrawę jednogarnkową, decou-misz-masz dorwałam moje serwetkowe zbiory i zaczęłam przymierzać. Kwiatki, aniołki, ornamenty, mikst wzorów i kolorów. na ścianki jeden, na denko drugi, na szufladki trzy inne... hulaj dusza!!! Niech żyje Hiszpania, słońce, luz i fantazja!!! No i w tym momencie poczułam ciężar tej kuli u nogi, o której wspomniałam w tytule. Ciężar tego mojego "poukładania", które jakimś głosem zza uch powtarzało... nie szalej... nie kićkaj... to nie twój styl, nie twoja bajka. No i co zrobiłam? Posłuchałam oczywiście tego głosu i wymyśliłam jakże "szalony" wzorek z JEDNEJ!!!! serwetki. Ale za to po wycięciu i naklejeniu każda szufladka jest inna :)))) .

Mam więc na biurku malutki mebelek, który jest w 100 % mój, ale mam też pewien niedosyt, że nie odważyłam się pójść na całość i zaszaleć. Czy kiedykolwiek się odważę?

Pooglądajcie sobie, proszę, moją komódkę. Jak widać jest maleńka, szufladki mają tak na oko 5 x 6 cm i jest to bardziej gadżet niż mebelek, ale za to można ją dowolnie ustawiać :))

Pionowo...

...lub w wersji biurkowej - poziomo.

A teraz zerknijcie do Yolandy Mistrzyni , nieprawdaż ?! :))))
Miłego oglądania!

P.S. A wiecie, że dzisiaj rano dostałam e-mail od pewnego miłego pana z ... Hiszpanii, który zapraszał mnie na swój blog. Ciekawe jak ta Hiszpania "chodzi" wokół mnie. Czyżby marzenie o weekendzie w Barcelonie miało się spełnić? Nie mam nic przeciwko temu :))