Się nie śpi, się czyta ...

Bezsenność to nie jest przyjemny stan. I chyba niezdrowy, gdy trwa przez dłuższy czas. Ale cóż można poradzić, gdy nie chce się człowiek wspomagać chemią. Trzeba sobie tę bezsenność oswoić. Oczywiście, gdybym chodziła, jak większość ludzi na konkretną godzinę do pracy, gdybym musiała w owej pracy wykazywać się stuprocentowa jasnością umysłu przez ponad osiem godzin, poszukałabym rady specjalisty. Ale na szczęście /chyba ;) / nie muszę. Żyję trybem niespiesznym, wyznaczanym przez godziny zajęć domowników i zupełnie nienormowany czas własnej pracy. Dlatego nie przejmuję się, gdy pobudka o 6:30 oznacza, że nie dalej jak godzinę temu udało mi się zasnąć. Przywykłam, że mój dzień nie dzieli się na 16+8 (to jak sądzę taki książkowy podział aktywności i nocnego odpoczynku), ale na przykład na 16+2+2+2+1+1. Po kilku męczących próbach natychmiastowego zaśnięcia po wybudzeniu się z pierwszego snu, przewracaniu się z boku na bok i odkrywaniu jak straszliwie powoli płynie czas, gdy nie można usnąć przestałam z tym walczyć. Teraz nie kombinuję, nie liczę baranów... teraz po prostu sięgam po książkę i czytam aż oczy same zaczynają się kleić. Dwie godziny snu i znowu godzinka przerwy na lekturę. Systematyczność i powtarzalność tego rytuału sprawiły, że mój organizm przyzwyczaił się i rano wstaję wypoczęta. Na szczęście mój Współspacz toleruje światło nocnej lampki, więc nie muszę wychodzić spod ciepłej kołdry, żeby Go nie budzić. Czasem tylko zamruczy coś pod nosem na temat rekordu Guinnessa w nocnym czytaniu :))) Nareszcie mogę nadrobić te wszystkie zaległości, które nazbierały mi się w czasach, gdy na książkę było zawsze za mało czasu. Więcej też śnię , paradoksalnie najfajniejsze i najbardziej "fabularne" sny pojawiają się właśnie w tej ostatniej godzinie nad ranem. I wiecie co? Polubiłam tę moją bezsenność.

A gdy nie śpię, to poza tym, że zmagam się z prozą codziennych czynności, to czasem coś "popełnię". Ostatnio więcej "drutuję", choć przymierzam się już powoli do świątecznego decou- . Do kompletu z fioletowymi mitenkami dla Oli powstała czapka. Teraz obie mamy podobny zestawik na zimę, różniący sie jedynie kolorem. Szalików do kompletu nie planuję, bo takich, jak mi się podobają nie umiem a takiego zwykłego, prostego to mi się nie chce robić, bo to nuuuuda.

Ozdóbki totalnie improwizowane, muszę wreszcie przysiąść nad książką i nauczyć się robić porządne kwiatki :)))

W kolejce czapka z szarej włóczki, tym razem muszę się wysilić na coś trudniejszego niż ściągacz, no bo przecież trzeba się rozwijać, prawda? ;))


Na zakończenie koniecznie muszę podzielić się z Wami muzyką. To motyw przewodni z filmu, który wczoraj wieczorem obejrzałam. Nie bez przyjemności, chociaż nie jest to jakieś szczególnie ambitne kino. Ale dla Jodie Foster, która jest według mnie jedną z lepszych amerykańskich aktorek i dla tej piosenki warto było sobie przypomnieć historię "Odważnej". Zapraszam...