Tych parę książek, które mam ...

Kiedy MariaPar poprosiła mnie o uchylenie tajemnicy mojego domowego księgozbioru bardzo się ucieszyłam. Bo już dawno chciałam o nim napisać coś więcej, tylko wciąż brakowało mi impulsu, żeby przelecieć się po domu z aparatem. Wspomnieć o uzależnieniu od czytania i wrzucić kilka słów o właśnie skończonej lekturze okraszonych zdjęciem z sieci jest jednak dużo prościej, więc czyniłam to od czasu do czasu. Przyszła jednak pora by zmierzyć się z wyzwaniem, nie tyle już obfocić regały, co potem "obrobić" te zdjęcia i dopisać do nich kilka słów komentarza. W międzyczasie poczytałam sobie pojawiające się tu i tam książkowe wyznania blogowych koleżanek, pooglądałam ich zbiory i ... rumieńcem wstydu zapałałam tak bardzo, że zaczęłam nawet kombinować jak by tu się od tego wyzwania wymigać, udać, że rękawicy (a raczej ślicznej koronkowej rękawiczki) nie zauważam, przeczekać blogowy boom regałowy zamydlając Wam oczy postami o moich decou-popełnieniach. No bo same zobaczcie. Po wizycie w TAKIEJ bibliotece (której właścicielka dobiła moje maleńkie już biblio-ego kolejnym zaproszeniem do zabawy) albo po przeczytaniu TEJ opowieści o książkach nie pozostaje mi nic innego jak zwinąć się gdzieś w kącie i nadrabiać, nadrabiać zaległości i uzupełniać wiedzę i już nigdy przenigdy nie opowiadać, że mam dużo książek. Bo nie mam :((((

Moja domowa biblioteczka składa się z dwóch części. Pierwsza z nich, to książki, które zbierane od lat szkolnych wędrowały ze mną przez akademikowe pokoje i wynajmowane mieszkania, by wreszcie wylądować na samodzielnie przeze mnie wtarganym i odmalowanym regale w sypialni na poddaszu.

Nie ma tam książek z dzieciństwa . Zostały w domu rodziców razem z ich zbiorami i tam jest ich miejsce. Tak jak kolekcjonowane wówczas namiętnie winylowe płyty, czy fotografie z dzieciństwa są elementem tamtego świata i źródłem wielu wzruszeń i "odkryć" podczas rzadkich (zbyt rzadkich niestety) wizyt.

A co jest? Prawdziwy misz-masz autorów, tematyki i gatunków literackich. Same zobaczcie.

Miniaturowe wydania Tetmajera, Tuwima czy Poświatowskiej własnoręcznie sprofanowane przeze mnie moją "pożalsięboże" pensjonarską poezją. A ta najbardziej zmasakrowana, z ledwo trzymającą się na resztkach nici okładką pomiędzy wierszami M. Pawlikowskiej- Jasnorzewskiej a "Godzinami" to ... "Czerwony smok" Thomasa Harrisa , no nic nie poradzę, lubię Hannibala Lectera i jemu podobnych ;))

W drugim rzędzie kilka roczników Literatury na świecie, zdobywanej spod lady ponad dwadzieścia lat temu. Czego tam nie ma? Susan Sontag i Josif Brodski, Kafka i Rushdie. Niektóre teksty wydane właśnie w tym miesięczniku po raz pierwszy.

A przy łóżku zawsze kilka książek. Na stałe są tam tylko "Listy na wyczerpanym papierze". Znam je już prawie na pamięć, ale i tak wciąż zaglądam. Reszta pojawia się i znika. Zdjęcie już jest nieaktualne. Kinga dostał do poczytania Małż a na jego miejsce wskoczyły "Arytmia uczuć" wywiad Doroty Wellman z Januszem Wiśniewskim i "Kochałem ją" Anny Gavalda kupione za grosze na wyprzedaży w sklepie "nie dla idiotów".

Reszta książek mieszka w pokoju szumnie zwanym gabinetem vel pokojem gościnnym który jest tak naprawdę moją małą dziuplą.

Tu spędzam najwięcej czasu, stąd klikam do Was na starym laptopku. No i tutaj już nie ma niespodzianek. Jak przystało na "poukładany świat" są tu ustawione "w kancik" dwie serie Biblioteka i Kolekcja Gazety Wyborczej. Grzech było nie zebrać całości, bo same widzicie, że jest tu mnóstwo lektur obowiązkowych. A że przy okazji są porządnie wydane, to przecież nie grzech. Nie wszystkie przeczytałam, do niektórych mnie jakoś nie ciągnie (np. do "Waverley" Scotta), ale są i takie, które czytam w kółko, choćby "Portret Doriana Graya" - chyba dla niej właśnie szarpnęłam się na tę serię, bo egzemplarz zaczytywany w latach licealnych po prostu gdzieś mi wcięło po drodze.

Kolejne półki to książki kupowane w ostatnich latach. Część kupiona przypadkowo przed podróżą okazywała się klasyczną "jednorazówką", ale są tu też moi ukochani Tolkien i King. Ale także - Follet i Kalicińska, Janda i Brown, Tokarczuk i Coelho. A między nimi upolowane po 35 latach wydanie "Elementarza" Mariana Falskiego, identyczne jak to, z którego uczyłam się w pierwszej klasie.





Czy na podstawie tej mieszanki można powiedzieć kim jestem? Obawiam się, że niekoniecznie. :))))

A na koniec pokażę Wam jeszcze małą część zbioru pism wnętrzarskich, które nałogowo znoszę do domu i upycham w różnych kątach. Dopiero niedawno zaczęłam je trochę selekcjonować i zawsze w grudniu wyrzucam na makulaturę najstarszy rocznik jaki mam. Oczywiście uprzednio przejrzawszy każdy numer strona po stronie i wycięciu zdjęć, które "na pewno jeszcze mi się przydadzą". Taki bzik :))

Ktoś dotrwał do końca? Jeśli tak, to gratuluję cierpliwości i dziękuję. To chyba był najdłuższy post w historii mojego bloga. Już Was nie męczę dłużej, chociaż ... czy już pisałam, że kocham biblioteki? Otóż... nie, nie bójcie się :))) O tym może innym razem.