Mój 11 września 2001

Tak, wiem... data 11.09.2001 i skrót WTC będą dziś na całym świecie powtarzane tysiące razy w dziesiątkach języków. Telewizje znowu przypomną nam obrazy, które wielu wciąż nosi pod powiekami. Obrazy, które do tego dnia kojarzyliśmy jedynie z amerykańskimi superprodukcjami, filmami, które pokazywały nam jak dzielny amerykański naród rękami i głowami swoich najlepszych i najodważniejszych przedstawicieli ratuje świat przed zagładą. Obojętnie, czy byli to najeźdźcy z kosmosu w swoich ogromnych jak miasto talerzach, czy obcy zrzuceni na Ziemię przed tysiącami lat i akurat teraz wyrwani z uśpienia, czy wreszcie terroryści, szaleńcy czy inni psychopaci owładnięci żądzą niszczenia, zabijania a w najlepszym przypadku porywania w celu przeróżnym zawsze celowali w tereny Stanów Zjednoczonych. Chociaż kula ziemska wielka jest i okrągła to tak się widać obraca, że dla wszelkiego Zła celem (przypadkowym) zawsze jest Ameryka. Oczywiście śmiejemy się z tej mocarstwowej megalomanii, ironicznie komentujemy fakt, że Obcy zawsze mówią po angielsku i mdli nas obowiązkowe zakończenie z brawami dla bohatera i łopotem amerykańskiej flagi zasadzanej z tryumfalną miną na czubku wrogiego pojazdu. To tylko film. Można oglądać i dać się porwać pewnej konwencji, można też wyłączyć i poczytać książkę albo iść na spacer.

Ale tego "filmu" nie można było wyłączyć, zignorować czy obśmiać. Ten film, chociaż pokazywany wielokrotnie tego dnia i przez dni kolejne nie nudził. Oniemieliśmy z przerażenia, że to się dzieje NAPRAWDĘ. Że to nie wizja Spielberga, Emmericha czy innego reżysera, tylko najprawdziwszy fakt. Fakt niepojęty, nieprawdopodobny, porażający w swojej bezwzględności. Fakt, który wyglądał jak początek końca, bo skąd mieliśmy wiedzieć czy to tylko tam i teraz, czy może dopiero się zacznie ogólnoświatowa masakra. Wyobraźnia karmiona latami przez hollywoodzkich scenarzystów podsuwała koszmarne dalsze ciągi. Cały świat zastygł w niemym bezruchu czekając aż opadnie dym, jaki wzbiły opadające jak domki z klocków wielkie wieże.

Ale zanim to wszystko się stało toczył się powoli całkiem zwyczajny wtorek. Ciepły, słoneczny, jeszcze letni. Dla naszej trójki szczególny, bo właśnie tego dnia wieczorem mieliśmy odlecieć na wymarzone wakacje do Grecji. Piszę "trójki", ale Ola też już z nami była. Jako dwumiesięczna fasolka bezpiecznie mościła się w moim brzuchu. Kubas poszedł rano do przedszkola, Małż do pracy a ja już miałam urlop i kończyłam pakowanie walizek. W zasadzie wszystko było zapięte na ostatni guzik, więc kręciłam się po domu, coś tam sprzątałam, zajmowałam ręce, żeby się nie dać opanowującej mnie zazwyczaj przed wyjazdami reisefieber. Akurat wycierałam kurz na regale, gdy w wiadomościach radiowych podano, że jakaś awionetka uderzyła w budynek w Nowym Jorku. Pamiętam, że przypomniał mi się od razu wypadek, w którym zginął JFK Junior i przez głowę przeleciało mi tylko krótkie "ciekawe kto tym razem?" Kompletnie bez jakichkolwiek emocji, przecież każda pełna godzina niesie właśnie takie wieści, o wypadkach, zamachach czy napadach. Oswoiliśmy się z tym bo przeważnie dzieją się "gdzieśtam" , a że jest tych zdarzeń dużo, to w tej masie serwowanej nam dzień w dzień tracą swoje jednostkowe tragiczne przesłanie. No więc jednym uchem wpadło, drugim wypadło. Skończyłam sprzątanie, wypiłam kawę, jakoś niedługo potem wrócili chłopcy i pojechaliśmy na lotnisko.

Godzina czasu do odprawy... łaziliśmy po hali, przyklejając nosy do wystaw. Trzy sklepiki na krzyż, więc nie było wiele do oglądania. Siedliśmy w końcu obok jakiegoś włączonego telewizora. Gadające głowy zebrane w studiu, nic nie słychać, bo to jednak lotnisko i gwar, ale za chwilę zamiast głów pojawia się film a na nim samolot wbijający się w wieżowiec. Pewnie jakaś zapowiedź wieczornego filmu. Jednym okiem wleciało, drugim wyleciało, oczy przecież muszą pilnować zwierconego sześciolatka, który już się nuuuuuuudzi. Tylko dlaczego wokół tego telewizora robi się tak tłoczno? I dlaczego ludzie mają takie przerażone miny. Film jak film. Nie takie "Armageddony" się widziało. Mniejsza o to, wołają nas do odprawy. Nareszcie!


Po zdaniu bagażu i przejrzeniu podręcznych maneli byliśmy już w zasadzie jedną nogą w samolocie. Tylko, że ta druga noga jakoś nie mogła dołączyć. No to czekaliśmy znowu gapiąc się w telewizor. A w nim znowu te same gadające głowy?

Już lepiej słychać. O czym oni mówią? Jaki rejsowy? Jakie wieże? Przecież mówili, że awionetka. Jaki atak? Jacy terroryści? Co się dzieje? Jeszcze nie było wiadomo co to. Nie pamiętam, czy mówiono już o pozostałych samolotach. Pamiętam tylko rozpływający się po mnie niemal namacalnie, jak rozlany, gęsty syrop wielki duszący strach... Co się tak naprawdę stało? I pytania przelatujące w głowie jak błyskawice. Czy to już koniec, czy dopiero początek końca? Co mamy robić? Przecież miało być tak wspaniale, wakacje, greckie plaże, ciepłe morze... jak teraz lecieć, kiedy tam spadają samoloty. Czy tylko tam? Czy na razie tam? Czy ... czy...czy?

Patrzyłam przerażona na Małża i wiedziałam, że musimy podjąć jakąś decyzję. Żadna nie wydawała się wtedy mądra i logiczna, ale w końcu zdecydowaliśmy, że polecimy. To miały być nasze pierwsze od kilku lat wakacje. Obiecaliśmy Kubie, że będzie pływał w ciepłym morzu. Jak mu teraz powiedzieć, że wracamy do domu, nie strasząc go opowiadaniem prawdy? Zresztą, jakiej prawdy? Przecież nikt nic nie wie! A co z Fasolkiem? Czy? ... nie, żadnych takich myśli. Lecimy na wakacje. Jeśli to miałby być koniec, to zdarzy się nam przynajmniej w pięknym miejscu. Tak mówiłam, a w środku trzęsłam się z przerażenia. Jak wsiąść do samolotu, kiedy przed chwilą widziało się na ekranie podobny samolot zamieniony w ognisty pocisk. Nigdy nie byłam fanką latania i zawsze powtarzałam, że gdyby Pan Bóg chciał żebyśmy to robili, to by dał nam skrzydła. Nie przemawiają do mnie statystyki, nie wpadam w euforię na widok ziemi z góry. Naziemne ze mnie bydlę i tyle. Muszę to lecę, najchętniej mocno zanietrzeźwiona, żeby nie myśleć. Wtedy jeszcze zanietrzeźwiano w cenie biletu...

Ale nie dane nam było od razu odlecieć. Teraz to brzmi jak jakaś fantazja scenarzysty filmów klasy C, ale gdy tam w telewizorze pokazywano po raz n-ty wieżę WTC obok nas z taśmy do prześwietlania bagażu zdejmowano właśnie niewielką podręczną aktówkę a jej właściciela ... młodego człowieka o śniadej cerze i krótkich czarnych włosach odprowadzano właśnie w asyście żołnierzy WOP gdzieś na stronę. Nie trzeba było wielkiej wyobraźni, żeby ciąg skojarzeń podpowiedział jedyne, logiczne wytłumaczenie. Młody Arab ubrany w skórzane spodnie i długi czarny skórzany płaszcz i ta aktówka o zawartości, która wzbudziła niepokój pograniczników. A więc u nas też ??? Zamiast kolorowych wizji błękitnego nieba, białego piasku na plaży i zieleni gajów oliwnych w głowie miałam tylko wielkie wykrzykniki i znaki zapytania. Ale dobrze... przecież "udaremnili atak". Niedługo pocieszałam się tą myślą, bo pierwszym, co zobaczyłam wysiadając z lotniskowego autobusu był długi, czarny, skórzany płaszcz.

I aktówka.

Lot był krótki, jakieś dwie godziny a ja już do końca nie mogłam opanować nerwowego drżenia kolan...

A na miejscu, w apartamencie kablówka bez polskich stacji (a miały być), więc przez dziesięć dni oglądaliśmy te same ujęcia tyle, że z greckim, angielskim albo niemieckim komentarzem. Słowo wojna przewijało się na dolnym pasku obrazu telewizyjnych wiadomości odmieniane przez wszystkie przypadki. W jedynym sklepie nie było żadnych, poza greckimi gazet, więc choć czas upływał my nie wiedzieliśmy wiele więcej niż we wtorek. Niewielkie greckie miasteczko na lewym "palcu" Chalkidiki żyło sobie tak, jakby za oceanem nie zdarzyło się nic godnego zakłócenia ich wrodzonej niespieszności. I ten ich kojący spokój udzielał się powoli i nam. Do tego stopnia, że gdy w samolocie powrotnym zobaczyłam tego samego "Araba" nie poprosiłam stewardessy o kolejnego drinka.
Może dlatego, że tym razem był od stóp do głów ubrany na biało ...




To było moje wspomnienie o 11 września 2001. Ciekawa jestem jak Ty pamiętasz ten dzień.


* - zdjęcie, to plakat, dostępny TUTAJ ...