Nie do wiary, to już 20 lat!

Gdy mając -naście albo ledwo co -dzieścia lat zasłyszałam czasem o czyjejś dwucyfrowej rocznicy ślubu, przed oczami stawała mi para pomarszczonych staruszków trzymających się nawzajem pod łokcie w obawie przed upadkiem. Dla nastolatki dziesiąte gody niespecjalnie różniły się od srebrnych, czy złotych. Jedne i drugie były dla mnie wówczas odległe o lata świetlne. Nie przypuszczałam jednak, że owe lata świetlne, to taka króciutka jednostka czasu i że mijają naprawdę w kosmicznym tempie. Mam wrażenie, że nasza rakieta dopiero wystartowała a tu okazuje się, że bez specjalnego turbodoładowania, całkiem spokojnie dowiozła nas do porcelanowej dwudziestki.

Dwadzieścia lat razem! To przecież ponad siedem tysięcy dni i tyleż samo nocy. Tysiące wspólnych poranków, śniadań i kolacji. Rozmów, spacerów i podróży. Smutków i radości. Nie ma co ukrywać, także kłótni i cichych dni. Docierania się, żmudnej nauki drugiej osoby, kompromisów i wyborów. Codzienności i świąt. Szarości i błękitu. I stu innych kolorów. Zmian, których nie widać, gdy jest się ze sobą dzień po dniu.

Nie jesteśmy już tymi samymi ludźmi, którzy 21 września 1991 roku wkładali sobie na palce cienkie złote obrączki. Zmieniliśmy się nie tylko fizycznie. Przy sobie i dzięki sobie zmieniliśmy się też w środku. Czy na lepsze? Zapewne na lepsze dla naszego związku, bo okres "burzy i naporu" mamy już chyba za sobą. A nie było łatwo, bo oboje mamy mocne charaktery, żeby nie powiedzieć charakterki. Oboje lubimy postawić na swoim, z tym, że ja jakby bardziej ;) Ośli upór, zapalczywość i mówienie przed myśleniem, to też niestety moje cechy. Dlatego Mężczyźnie, który mimo wielu moich przywar i narowów nie tylko wytrwał ze mną dwie dekady ale i jakoś nie wspomina, żeby na tym miał poprzestać należy się pomnik a przynajmniej statuetka lub puchar absolutnie nie przechodni.

Za cierpliwość.

Za wyrozumiałość.

Za spokój i bezpieczeństwo.

Za ogromne wsparcie w sprawach dużych i małych.

Za miłość wreszcie...