Komórka, czyli znowu King

Złapałam się na tym, że rzadko "recenzuję" książki zaraz po ich przeczytaniu czy wysłuchaniu (nieustannie twierdzę, że audiobook to pełnoprawna forma książki). Celowo daję w cudzysłów słowo recenzja, bo ktokolwiek kiedykolwiek zaglądał na mój blog, wie, że z recenzowaniem ma to niewiele wspólnego. Opisuję raczej swoje wrażenia, emocje związane z tekstem czy wreszcie skojarzenia jakie mi przyniósł. Mając nieskromną świadomość, że kilka osób czyta moje wpisy unikam opisywania fabuły, aby przypadkiem nie wypaplać jakiegoś szczegółu, który zdradzony przedwcześnie popsułby potencjalnemu czytelnikowi całą przyjemność stopniowego wgryzania się w opisywaną historię. Stąd zapewne mała przydatność merytoryczna mojego blablania (ukłony dla Nivejki), naznaczonego olbrzymim subiektywizmem i przefiltrowanego przez mój pokręcony gust.

Z momentem przewrócenia ostatniej kartki książki czy chwilę po usłyszeniu charakterystycznego szzzzzzzz wydobywającego się z kieszeni czytnika CD w moim "bumboksie"zapadam w coś w rodzaju zadumania. Nie jest ono wcale głębokie, nie zastygam z zaświeconym nad głową znakiem zapytania. Owo zadumanie jest raczej płyciuśkie i byle sprawa codzienna mnie z niego wybija, więc trwać sobie musi pod powierzchnią nieco dłużej zanim na własny użytek uświadomię sobie coś więcej niż banalne fajne-niefajne, świetne-bez sensu. Zresztą z tym fajne-bez sensu też różnie bywa. Czasem już w połowie książki coś zaczyna zgrzytać, coś jest nie tak, coś nie pasuje. Jakaś postać staje się "papierowa", jakiś wątek mocno naciągany. Niekiedy zgrzyta już do końca, ale (na szczęście) wiele razy zdarza się jakieś "bum !" , zdarzenie, zdanie, które wszystko tłumaczy, wycisza zgrzyt. A jak jeszcze owo "bum!" jest logicznie usprawiedliwione a nie wprowadzone przez autora ot tak, (bo cholera tak się zaplatałem w wątki, że nie pamiętam jak to miało być) to już jest fajnie, bo się dzieje, bo jest nieprzewidywalność, niepewność końca, ale taka zmyślna a nie "od czapy". A czasem... i cholerka tym razem tak było... jest super pomysł, mocny początek, akcja, akcja, akcja i ... kicha na końcu. Przy kichowatym zakończeniu mam zawsze uczucie, że to ja czegoś nie zrozumiałam, że być może umknął mi jakiś ważny szczegół (zdarza mi się zasnąć przy czytaniu, więc kto tam wie jak przyswajam te strony tuż tuż przed opadnięciem książki na mój chrapiący nos), że może powinnam zacząć jeszcze raz i wtedy koniec wyda mi się jedynym logicznym i jasnym ze wszystkich możliwych zakończeń.

Ale!

Ale!

Ale przecież "Komórki" S.Kinga nie czytałam przed zaśnięciem. "Komórki" słuchałam na audiobooku z największym skupieniem do jakiego jestem zdolna podczas mojej ulubionej czynności, czyli prasowania. Słuchałam jej w świetnej, nienachalnej interpretacji Zbigniewa Zapasiewicza, we wczesnych godzinach wieczornych, gdy jeszcze nie padałam na dziób ze zmęczenia, więc nie było szans żebym zgubiła wątek. No więc może rzeczywiście "omskło się" coś królowi horroru, może goniły go terminy, wydawcy dzwonili i naciskali a wredna Wena nie robiąc sobie z tego nic wzięła i poszła precz.
Bo pomysł jest świetny (pamiętaj o moim pokręconym guście ;))). Boston, słoneczne popołudnie. Rysownik Clay Riddell podpisał właśnie kontrakt na wydanie swojego komiksu. Wraca do domu, by tą dobrą nowiną podzielić się ze swoją ex-, z którą pozostaje w przyzwoitych stosunkach ze względu na syna. W drodze na dworzec przystaje obok lodziarni. Niewielka kolejka, kilka osób... jakieś rozszczebiotane nastolatki, bizneswoman w eleganckim kostiumie, niespiesznie mijający ich przechodnie. Zwykły popołudniowy obrazek. I nagle dzwoni komórka jednej z dziewczyn. Krótka, banalna rozmowa. Jednak po jej zakończeniu z dziewczyną zaczyna się dziać coś dziwnego, wpada we wściekłość i bez mrugnięcia okiem ... No właśnie. :))) Clay dość szybko spostrzega, że napady szału i żądza mordu jaka opanowuje ludzi mają związek z rozmowami telefonicznymi. Wokół przybywa osobników o tępym spojrzeniu, ociekających krwią zatłuczonych czy wręcz zagryzionych przypadkowych ofiar. Clay nie ma przy sobie komórki, nie mają jej również ci, których spotyka w swojej pieszej już niestety wędrówce ku domowi i z którymi próbuje przeciwstawić się dziwnym gromadom ludzi-zombi zaprogramowanym na bycie bestią przez tajemniczy Puls przekazywany przez telefony komórkowe. Świetny, hitchcockowski wręcz początek. Niegłupi pomysł, bo przecież każdy, od przedszkolaka ( a już na pewno pokomunijnego drugoklasisty) po babcię emerytkę ma komórkę. Aż się prosi, by tę masowość wykorzystali terroryści, psychopaci czy inni popaprańcy. King wymyśla więc historię świata (no powiedzmy świata w rozumieniu Amerykanów, wiadomo, że wszystko, co ważne dzieje się jedynie u nich) po zainfekowaniu go wirusem nienawiści przy pomocy sieci telefonii komórkowej. Historię zaniku cywilizacji którą znamy i do jakiej przywykliśmy i historię gromadki "czystych", którzy dzięki przypadkowi akurat nie mieli przy sobie komórek i którzy teraz usiłują w tym chaosie przetrwać. Dłużyzny zaczynają się już w opisie ich wędrówki, najpierw ku miasteczku, w którym mieszka rodzina Claya (synek dostał w prezencie komórkę i chociaż ma zakaz zabierania jej do szkoły, to ... wiadomo jak to bywa z respektowaniem rodzicielskich zakazów), potem ku rejonowi, który znajduje się w sieciowej "czarnej dziurze" poza zasięgiem. Zaskoczeniem (dla mnie pozytywnym) jest fakt, że King nie chroni głównych bohaterów, a nawet uśmierca niektórych znienacka zaskakując tym nie tylko jego współtowarzyszy ale i czytelników. Niestety zakończenie totalnie zawodzi. Czy to rzeczywiście pośpiech autora i zanik pomysłów, czy może furtka dla ewentualnych part 2 czy part 3, ale faktem jest, że zakończenie nie dało mi odpowiedzi ani kto i po co to wszystko rozpętał, ani do czego tak naprawdę dotarli bohaterowie - do wyzwolenia i ratunku, czy przeciwnie, do sprytnie przygotowanej pułapki. I ta niewiedza mnie wkurza.

Obiecałam, że w tym poście ogłoszę do kogo pofruną pocztowym latawcem "Jasne błękitne okna". Postanowiłam wrzucić do losowania wszystkich, którzy nie napisali wprost że nie chcą, chociaż niektóre wpisy nie były dla mnie oczywistym CHCĘ. Gdyby się okazało, że wylosowana osóbka nie miała ochoty, to bym powtórzyła losowanie, ale padło na...

JOASIĘ

a Ona napisała "... z chęcią przeczytam :) oglądałam film i wzruszyłam się wtedy bardzo, pamiętam... " , więc wszystko jest jasne. Joasiu, przeczytaj, porównaj z filmem, jeśli zechcesz, podziel się wrażeniami a potem puść książkę dalej. Niech krąży.