Cztery tygodnie ...

Nie wiem jak to jest u innych, ale ja im mam dłuższą przerwę w pisaniu na blogu, tym mozolniej się do tego pisania zbieram. Gubię rytm i mam problem z pozbieraniem wątków w jakąś składną całość. A zbiera się ich z czasem troszkę. Chciałoby się pokazać jakiś świeżutki dekupażyk, opisać jakieś rodzinne wydarzenie czy podzielić refleksją nad przeczytaną książką (bo dzięki Bogu udaje mi się jeszcze wygospodarować pół godzinki dziennie na lekturę). Dylemat, co wybrać, żeby post nie zajął trzech stron jest tak wielki, że z dnia na dzień odsuwam od siebie decyzję i odkładam pisanie na bliżej nieokreślone potem. Dziś jednak postanowiłam się przemóc bo i okazja jest ku temu ważna. 

Dziś nasze kociaki kończą cztery tygodnie!

Nie przewidujemy jakiejś szczególnej celebracji, bo dziś ktoś ważniejszy od kotów ma dziś swoje święto (Kochanie, tysiąc buziaków!), ale odnotować tę datę trzeba, bo to taki przełomowy moment w życiu kota. Maluchy urosły przez ten czas bardzo, czego niestety na zdjęciach nie widać :(  Shiva, jako najbardziej fotogeniczny z całej piątki jest nieustannie fotografowany.

Już nie wyglądają jak małe, trzęsące się szczurki, ale jak prawdziwe koty. Ciałka nabrały proporcji, pyszczki z płaskich "azjatyckich" wyprofilowały się do przodu i tylko oczyska wciąż są błękitne, co w połączeniu z czarną sierścią wygląda niezwykle słodko. I patrzą tymi oczyskami tak mądrze, że człowiekowi się wydaje że rozumieją wszystko co się do nich mówi, a gadamy do nich nieustannie i słodzimy jak nad wózeczkiem niemowlaka. 

 

No nie da się inaczej! Ręce same wyciągają się do głaskania i przytulania. Od poniedziałku mają troszkę spokoju, bo Olaśka pojechała na kolonie i już ich nie zamęcza, ale nasz Duży i Dorosły Synio też lubi się do takiej kruszyny potulić. O dziwo, od początku  Luna nie miała nic przeciwko temu, nigdy nie fuczała gdy zbliżaliśmy się do koszyka, nie panikowała, gdy braliśmy na ręce. Może to, że rodziła je w naszej bardzo bliskiej obecności i z naszą pomocą sprawia, że ma do nas zaufanie i o dzieci się nie boi. Tylko raz, na samym początku zabrała jedno i schowała w garderobie na piętrze, ale gdy je znaleźliśmy i odnieśliśmy do koszyka, to już tego więcej nie próbowała. Jak na tak młodą matkę (w dniu porodu skończyła 10 miesięcy) świetnie sobie radzi. 

 Jest zmęczona, to widać, ostatnio traci sporo sierści, i nieustannie domaga się jedzenia ale jak mnie pocieszył lekarz, to wszystko normalne objawy przy tak licznym potomstwie. Jak maluchy zaczną podjadać coś innego niż mleko z cycucha to i mama nabierze ciała. Oby, bo teraz to skóra i kości i jak biega, to jej się ten pusty, rozciągnięty brzuszek telepie na boki jak farfocel.

Jakoś tak tydzień temu maluchy zaczęły próbować wspinaczki po ściance i podciągały się ku brzegowi koszyka. Oczywiście Pańcia-panikara zaraz obłożyła koszyk poduchami, żeby sobie maluchy głów nie poobijały, nawet im stołeczek podstawiłam, żeby im ułatwić, ale to był akurat głupi pomysł :)))
 

 Jak było do przewidzenia, po pierwszym udanym, choć mocno niedopracowanym pod względem stylu wyjściu a raczej wypadnięciu na główkę z półobrotem koty poczuły, że prawdziwy świat jest poza koszem i potem już jeden po drugim wyłaziły na wolność. Ciekawe, że jak już wychodzą, to wszystkie, taka zgrana z nich gromadka. Pierwsze kroki po zimnej podłodze były mocno chwiejne i przypominały raczkowanie, ale dziś wszystkie chodzą już normalnie, mało tego nawet zdarza im się podbiec. 

Uwielbiają włazić pod szafkę, co doprowadza do rozpaczy Lunę, która tam się niestety nie mieści i przywołuje je do wyjścia a jak to nie pomaga przywołuje nas, żebyśmy jej te dzieci wyciągnęli i podali do wylizania. Bo każdy wędrowniczek jest  zaraz po powrocie z "wyprawy" mocno wylizywany. Czasem te matczyne pieszczoty wyglądają dość szokująco, bo Luna potrafi złapać delikwenta w łapy i podrzutem w górę skierować ku koszykowi, albo "wgryźć" mu się w szyję i potarmosić, co na nas, patrzących z boku robi wrażenie bardziej kary niż pieszczoty, ale młode nie protestują, więc chyba to lubią. 

Niestety wraz z nabyciem przez kociaki umiejętności wychodzenia z kosza skończył się dla nas czas spokoju. Całe szczęście, że maluchy potrafią też samodzielnie do kosza wrócić, bo dzięki temu nocą możemy spać spokojnie nie budzeni przez piszczącego z głodu czy z zimna malca, który nie może wrócić do mamy. 

 Na razie nie zapuszczają się daleko i mamy nadzieję, że jeszcze tydzień-dwa uda się je utrzymać na parterze. Jak już się nauczą pokonywać schody, to ... będzie się działo! ;))

Przed nami jeszcze nauka jedzenia z miski, no i najważniejsze wyzwanie - kuweta. Chcielibyśmy przekazać nowym właścicielom kotki dobrze wychowane, więc będziemy ćwiczyć siusianie do żwirku, a kto wie, może jeszcze nauczymy je wychodzić za potrzebą na zewnątrz.

Tymczasem cieszymy się ich obecnością, gapimy jak w obrazek, bo przecież lada moment pójdą w świat.

Buziaki dla wszystkich kibicujących naszej gromadce. 

 Księżycowa Babcia *

*tak mnie nazwała Kaprysia. Dzięki przymiotnikowi ta babcia mnie trochę mniej "uwiera" ;))))