Ruszamy z jedynki, czyli refleksje noworoczne

Jeśli prawdą jest stwierdzenie, że jaki Sylwester taki cały rok to mój 2015 będzie spokojny. Zapanuje w nim równowaga pomiędzy pracą a życiem domowo-towarzyskim. Choć do biura nie poszłam, to podgoniłam troszkę papierkową robotę w domu a potem bez specjalnego spinania się przygotowałam kameralną kolację dla Sąsiadów, z którymi postanowiliśmy żegnać stary rok przy kilku partyjkach remika. Po raz kolejny przekonałam się, że gdy wkraczam do kuchni bez poczucia, że muszę, to potrawy, nawet te nowe, albo troszkę bardziej skomplikowane wychodzą mi niemal idealnie. Im mniejsze mam wobec nich oczekiwania i im mniej się przejmuję efektem końcowym (co oczywiście nie oznacza, że mi na nim nie zależy) tym bardziej udany jest efekt końcowy. Tym razem przebojem stołu były nie faszerowane jajka, nie paszteciki z farszem grzybowym (w tym przypadku o stres przyprawiła mnie jazda od sklepu do sklepu w poszukiwaniu ciasta francuskiego, ale tak to jest, jak sobie człowiek przypomina o tym o szesnastej), nie sałatka z paluszków krabowych (stały punkt każdej imprezy od kiedy Jola "sprzedała" mi przepis - Joluś, ściskam mocno!) i nawet nie bigos. Przebojem, ale też mistrzem pozytywnego zaskoczenia było ciasto bananowe według przepisu z zabranej od niechcenia ostatniej gazetki Biedronki. Zrobiłam je tylko dlatego, że w koszyczku zaczynały już smętnie brązowieć cztery banany, którym,  jak na perfekcyjną panią domu przystało ;)) nie mogłam pozwolić się zmarnować. Przepis okazał się ułomny, ponieważ na liście składników nie było mąki, natomiast w opisie wykonania stało czarno na białym "dodać mąkę". OK, dodać mąkę, ale ile???? Tego już nie napisano, ale na szczęście wujek Google znał milionpięćsetstodziewięćset przepisów na ciasto vel chlebek bananowy, więc z pierwszego z brzegu zaczerpnęłam potrzebną wiedzę i szybkimi ruchami trzepaczki, bo ciasto nie wymaga nawet użycia miksera, sporządziłam miksturę, która po 45 minutach pieczenia i udekorowaniu polewą czekoladową została królową stołu. 

Gdyby porzekadło "jaki Sylwester taki cały rok" analizować dalej, to spędzę go w towarzystwie życzliwych mi i sympatycznych osób. Tradycją naszej części ulicy jest sylwestrowe spotkanie tuż po północy pod garażem jednego z sąsiadów, gdzie popijając szampana i oglądając okołoosiedlowe pokazy fajerwerków składamy sobie życzenia i gawędzimy przez godzinkę. Nawet, jeśli na co dzień nasze kontakty ograniczają się do "dzień dobry", czy zdawkowych rozmów gdzieś w przelocie, to tego dnia jesteśmy wielką osiedlową rodziną. Potem albo wracamy do swoich domów, albo, co nierzadkie ktoś kogoś porywa do siebie, dwie-trzy małe domówki łączą się w jedną większą, grupy przemieszczają i tak impreza rozpoczęta u jednego sąsiada kończy się o świcie u kogoś innego. Takie niewymuszone, spontaniczne imprezy sa zwykle najbardziej udane. Nasza skończyła się grubo po czwartej rano.

Jest jednak inne powiedzenie, że cały rok będzie taki, jaki Nowy Rok. Jeśli ono jest prawdziwe, to mój 2015 będzie niespieszny i leniwy. Mój 1 stycznia zaczął się w okolicach południa. Mocne postanowienie niemieszania trunków uchroniło mnie przed bólem głowy i efektem tańczących ścian. W szlafroku i ciepłych skarpetach, z resztkami wczorajszej fryzury wypiłam poranną (południową?) kawę, zagryzając ostatnim kawałeczkiem bananowej pyszności.

Ogarnąwszy delikatnie teren wczorajszych karciano-tanecznych zabaw, zapędziwszy zmywarkę do pracy osiadłam na czas dłuższy na kanapie ograniczając swoją aktywność do czynności niekoniecznych. Dawno nie miałam okazji tak po prostu pomarnotrawić czasu. Stary katalog IKEI, przekartkowany kiedyś pobieżnie teraz przejrzałam bardziej dokładnie. Złapałam się na tym, że coraz bardziej podoba mi się coś, co jest chyba podstawową cechą stylu tego sklepu - totalny miks stylów, kolorów, faktur mebli, które na pierwszy rzut oka kompletnie różne tworzą zaskakująco spójną i klimatyczną całość. Kiedyś nie wyobrażałam sobie, że mogłabym mieć w jednym pomieszczeniu meble np. z różnych kompletów. Jak kupowałam stół z bejcowanej na ciemno sosny, to logicznym wyborem wydawały się takie same krzesła, komoda, stolik pod telewizor itp. Tylko taki "zestaw" wydawał mi się oczywisty. Spokojny, dopasowany, ale ... nudny. Teraz łapię się na tym, że podoba mi się zupełnie przeciwna koncepcja. Meble z różnych parafii, różne faktury drewna, miks wzorów. To oczywiście wymaga większego skupienia i wyczucia koloru, bo łatwo popaść w chaos i bałagan, ale jeśli zachowa się proporcje i nie przedobrzy, efekt może być niesamowity. Popatrzcie na to zdjęcie.

 Meble z różnych serii, białe, szare, czerwone. Fotel w paski, zasłona w kratę, salonowy uszak obok z założenia kuchennego pomocnika...ale całość - dla mnie idealna. Nic nie zgrzyta, chociaż mogłoby. Tak właśnie widzę nasz przyszły salon, którego remont mamy nadzieję szczęśliwie zakończyć w tym roku. Może już nawet w tym miesiącu. To chyba najdłuższy remont jednego pokoju w historii tego osiedla. Pamiętam, że gdy dwa lata temu rodził się pomysł gdzie zorganizować Sylwestra dla dość sporej liczby osób rzuciliśmy - róbmy u nas, zaczynamy remont salonu, to możemy szaleć. Potem nasi ówcześni goście pytali nas, no jak tam salon? skończyliście? Coraz niezręczniej było odpowiadać, że nawet nie zaczęliśmy. Rok temu znowu pytanie, gdzie robimy Sylwestra? No jak to gdzie? U nas, bo wiecie, zaczynamy remont ... W końcu jednak pomysł nabrał "mocy urzędowej" i  jakieś dwa miesiące temu przestaliśmy o tym mówić a ZACZĘLIŚMY działać. 

Siedziałam sobie dzisiaj na kanapie i ogarnęłam wzrokiem (i obiektywem aparatu) stan aktualny. Zdjęcia z dziś byłyby idealne do sesji before-after, ale ponieważ znam siebie i wiem, że taka sesja i taki wpis nigdy nie powstanie, to dziś dla swojej i mężowskiej mobilizacji pokażę publicznie jak ściany wyglądają teraz:

 

Prawda, że uroczo? To białe na pierwszym zdjęciu, to nie skutek sylwestrowych szaleństw ale to, co trzeba było zrobić ścianom przed malowaniem, bo niestety po 10 latach ujawniło się sporo spękań tynku. Dom się rusza i niestety pęka. Te ozdobne wzory w kilku odcieniach brązu na kominku i za choinką, to próbki pięciu odcieni farby, które rozmieściłam w kilku miejscach, żeby się upewnić jaki ostatecznie chcę mieć. Bo, że będzie to czekoladowy brąz, to wiedziałam od początku, ale w życiu nie myślałam, że tych brązów jest aż tyle. Po dwóch miesiącach wpatrywania się w te próbki pozostał wybór między dwoma najciemniejszymi odcieniami, które różnią się od siebie naprawdę nieznacznie. Zanim Małż wykona cała czarną robotę - przeniesienie lamp w inne miejsca, usunięcie kinkietów, pociągnięcie kabli tam, gdzie ich dotąd nie było a usunięcie innych z miejsc niepotrzebnych, ... to w końcu się zdecyduję i wtedy już będzie z górki. Bo malowanie to fraszka w porównaniu z tym wszystkim, co robi się przed nim. A po malowaniu to już same przyjemne rzeczy, zakup nowej kanapy, krzeseł, malowanie tych mebli, które zostają, przerabianie innych, nowe karnisze, nowe zasłony, nowe lampy, obrazki, półeczki, durnostojki. Będzie zupełnie inaczej, mam nadzieję, że lepiej i że wreszcie salon stanie się taki, jak sobie wymarzyłam.

Tymczasem jednak zanurzam się w beztroskim nicnierobieniu, w tle snuje się kolejna odsłona trójkowego Topu Wszechczasów, pachnie trzecia już kawa, trzaskają drwa w kominku. 

Jest cudnie!

Gdyby taki miał być cały najbliższy rok, to ja nie mam nic przeciwko temu. 

I Wam również tego życzę.