Dziesiąta fotografia ...

Nie wiem kto wpadł na to pierwszy, ale pomysł jest według mnie przedni. Nie dość, że okazja do przejrzenia swoich zasobów zdjęciowych (nawet nie wiedziałam, że tyle ich mam) to jeszcze sposób na poznanie Was nie tylko od strony "hendmejdowych" produkcji, ale tak bardziej prywatnie.
Kiedy się już zabrałam za poszukiwanie owego dziesiątego zdjęcia od końca, to niestety okazało się, że i w tym przypadku moje "poukładanie" odbije mi się czkawką. No bo oczywiście zdjęcia mam posegregowane w sposób bibliotekarski, podzielone na foldery i podfoldery. Żeby jeszcze chronologicznie, ale gdzież tam! Jakiś sens i logika w tym jest, ale widać nie takie jak trzeba ;)))) Nie ważne. Ponieważ do zabawy zaprosiły mnie dwie osoby, to wybrnę podobnie jak DeZeal i pokażę Wam dwa zdjęcia. Jedno z pliku ze skanami starych, papierowych fotografii, drugie z pliku ze zdjęciami powiedzmy reportażowymi :).

Na początek staroć z przełomu lat 60/70-tych.

Ten mały pulpet w bibułkowym kapeluszu i ciężkich trzewikach to ja :)), obok moi rodzice. Mam na tym zdjęciu jakieś 3 lata. To jakaś zabawa w internacie szkoły, w której uczyli moi rodzice. Może choinka dla dzieci pracowników, raczej nie Sylwester ani bal karnawałowy, bo na takie okazje moja mama zawsze ubierała piękne, długie suknie. Internat mieścił się w pięknym pałacu, w którym zresztą przez pierwsze kilka lat życia mieszkałam. Mam z tego okresu mnóstwo pięknych wspomnień, bo można sobie wyobrazić jakim baśniowym miejscem dla dziecka jest pałac z marmurowymi schodami, salą balową i mnóstwem, mnóstwem zakamarków. Do tego ogromny park, no bajka po prostu. Teraz ta "bajka" z powodu komplikacji własnościowych jest niestety walącą się ruiną i coraz trudniej jest, patrząc na to jak wygląda, wyczarować sobie pod powiekami tamte obrazy.

Kolejne zdjęcie nie jest stare.

To co widzicie, to stadion Wisły Kraków w wieczór, kiedy drużyna ta zdobyła mistrzostwo Polski. "Pańcia" tyłem na pierwszym planie to ja :)). Bilet na ten mecz był moim prezentem na 41 urodziny. Tak tak, dobrze czytacie, moim, dla mnie, od Małża. Bo w naszym domu to ja jestem fanką piłki nożnej, ja oglądam mecze w tv (spokojnie, nie wszystkie, polską ligę sobie już odpuściłam), odróżniam Real Madryt od Barcelony i wiem nie tylko kto to jest Christiano Ronaldo ;).
Śmiesznie wyszło z tym moim wyjściem na mecz, bo owszem, nudziłam nienachalnie Małżowi już od lat, że bardzo bym chciała, przyjmując do wiadomości informację, że kiedyś..., że może..., że na jakiś "bezpieczny" mecz. Bezpieczny, czyli najlepiej z zaprzyjaźnioną drużyną, żeby nie było zadymy. Bilety na TEN właśnie mecz, który był już tylko formalnością i wiadomo było, że na końcu będzie feta i fajerwerki to była prawdziwa niespodzianka. Do tego stopnia, że dostałam je w ostatniej chwili i poszłam na stadion prosto z pracy, pańcia w żakiecie i z broszką :)))))) Dobrze, że nie siedzieliśmy w sektorze dla najbardziej bojowych fanów. Tam było niebiesko-biało-czerwono od szalików. A ja owszem, w szaliku, ale oczywiście "pańciowym" zielonym łapałam coraz więcej zdziwionych spojrzeń. Odczytywałam je jako "po co Ty tu ciociu przyszłaś, festyn ludowy za tydzień" i oczywiście miałam w nosie. Do czasu jak zobaczyłam, że zapełnia się sąsiedni sektor, przeznaczony dla dowiezionych właśnie pod eskortą policji kibiców drużyny przeciwnej. Wszyscy w ZIELONYCH szalikach. Zrozumiałam, że wrogie spojrzenia dotyczyły nie mojego mocno po-poborowego wieku, ale moich barw, w które się tak radośnie oblekłam. Na szczęście przeżyłam, owrzeszczałam się za wszystkie czasy i stwierdziłam, że jednak wolę mecze oglądać w tv, bo tam są przynajmniej zbliżenia i replaye :)))). A przecież w piłce nożnej nie o to chodzi, żeby patrzeć jak ta piłka sobie lata, tylko żeby pooglądać sobie piłkarzy. A z trybun to oni wszyscy jacyś tacy... nijacy. ;)))

Teraz moja kolej na wciągnięcie do zabawy nowych osób. Chętnie zobaczę, co kryje dziesiąte (od końca) zdjęcie z komputerowych zasobów Fili z "mojej prowansji", Agi z "ku pełni", Hanutki z "pocomito", Ivci Anioła z Zieleńca i Gabrysi z "moje tutaj". Mam nadzieję, że przyjmiecie zaproszenie.