Lubię Azjatów ...

Tak mi jakoś wyszło, przy okazji rozmyślań nad moimi fascynacjami przeróżnymi. Sama byłam zaskoczona, że tylu ich się "uzbierało".
Pierwszym chronologicznie i pod względem "siły rażenia" był i jest chyba Bruce Lee ( OK, można się śmiać) . Kiedy zobaczyłam Go po raz pierwszy miałam jakieś 13-14 lat, było lato, obóz wędrowny po malowniczej Jurze krakowsko-częstochowskiej. Przypadkowe kino i przypadkowy film, bo to nie były czasy, gdy się przebierało w repertuarze. Nic nie mówiący tytuł "Wejście smoka", obco brzmiące nazwiska na afiszu, ot film karate dla chłopaków. Wyszłam z kina oczarowana, oszołomiona i zakochana (dopiero kilka lat później dowiedziałam się, że obiekt moich westchnień nie żył już długo przed wprowadzeniem filmu do polskich kin), a drobny, ale umięśniony Chińczyk z cudownie skośnymi oczami i nieśmiałym uśmiechem stał się dla mnie na całe lata ideałem męskiej urody. I choć tych lat minęło już prawie trzydzieści, to wciąż jakaś siła każe mi włączyć telewizor gdy widzę w programie "Wejście smoka". Nie jest ważne, że znam go na pamięć, nie jest ważne, że mam na go płytce, po prostu muszę i już :))) Rodzina przywykła a Małż z cudowną wyrozumiałością toleruje to moje skrzywienie.

Jeśli chodzi o muzykę, to tutaj też rządzą Azjaci, chociaż to dużo młodsza fascynacja. Shigeru Umebayashi i Tan Dun. Obu panów poznałam bliżej dzięki fantastycznej stacji, czyli rmf classic. Oczywiście filmy, do których napisali muzykę znałam już wcześniej, ale ani dźwięki w tle ani tym bardziej nazwiska nie zostały mi w pamięci na dłużej. Dopiero, gdy usłyszałam te melodie w radiu, w pełnej wersji, zawładnęły mną do tego stopnia, że chciałam dowiedzieć się czegoś więcej o ludziach, którzy potrafią tak magicznie składać nuty w przepiękną całość. Nie będę się tu rozpisywać na ich temat, bo to wszystko można znaleźć w necie, na zachętę tylko wrzucę Wam dwa fragmenty.

Na początek fragment muzyki Tan Duna do filmu "Hero"



i króciutki, ale niesamowity (może dzięki głosowi Kathleen Battle) fragment muzyki Shigeru Umebayashi z "Domu latających sztyletów"




Ponieważ wciąż leje i jest zimno, to dla rozgrzewki dłubię sobie moje decou-. Nadal tkwię w klimatach karmelowo-cynamonowych. Zrobiłam trzy szkatułki. Są tak maleńkie, że można w nich ukryć tylko małe sekrety. Jeśli ktoś takowych nie ma, to może ewentualnie wrzucić jakieś spinacze, guziki, albo koraliki. Ot taki bibelocik-kurzołapek na biurko.

Ciepła Wam życzę i słońca.