Kraków Główny 21:16

No i pojechała!
Pociąg z Przemyśla wjechał na peron z niewielkim jak na PKP opóźnieniem i po krótkim niestety postoju (wszak spóźnienie trzeba zredukować) odjechał z naszą Malutką w siną dal, znaczy do Kołobrzegu. Oczywiście w tym chaosie wciskania dzieci i bagaży do zarezerwowanych (na szczęście!!!!) przedziałów nie zdążyłam jej wystarczająco wycałować i wyprzytulać. Oczywiście poryczałam się jak mi już zniknęła za zakrętem i oczywiście zaraz zaczęłam zadręczać Małża wątpliwościami i czarnymi wizjami. Czy aby na pewno wzięła komórkę, czy ona wie, która to jej walizka, czy da sobie radę, bo przecież ona jest taka malutka...
Cholerka, myślałam, że będzie łatwiej. Przecież "trenowałam" już na Syniu, powinnam mieć wprawę.
Przez całą drogę do domu miałam przed oczami małego dziubalka, lekko oszołomionego sytuacją, trochę już sennego i zmęczonego. Pocieszałam się, że przecież jedzie z przyjaciółkami, wychowawczynią i księdzem, który ją uczy, że zna wszystkich, bo nasza szkoła jest maleńka, raptem sześć klas po kilkanaście osób. Tylko ta odległość ogromna i ta koszmarnie długa podróż. Dwanaście godzin w pociągu, potem jeszcze autokar do Sianożęt.

Uspokoił mnie pierwszy telefon, jakoś tak po godzinie jazdy. Nasza córcia "uchachana" od ucha do ucha usiłowała przekrzyczeć rozwrzeszczane koleżanki, wszystko było OK, humorek wrócił na miejsce. Poranny telefon był już mniej radosny, bo "nudno, bo wszyscy spali a ona nie mogła zasnąć, bo jadą i jadą...", ale przed chwilą już znowu nawrót euforii, bo wreszcie dojechali !!!

I ja też już mogę odetchnąć. Pierwszą podróż mojej Malutkiej pociągiem mamy za sobą :)))

Teraz mogę spokojnie wypić kolejną kawę i przypomnieć sobie fragment cudownego filmu "Mamma Mia". Ta piosenka była ze mną gdy Ola szła do pierwszej klasy i ostatnio, gdy pakowałam jej walizkę przed wyjazdem. Obie uwielbiamy ten film, chociaż to nie jest jakieś wielkie dzieło, to porusza i taką starą babę jak ja i 8-latkę. Mamy swoje ulubione piosenki i fragmenty, które możemy oglądać i oglądać w kółko. Ten jest mój. Youtubowa jakość kiepska niestety, ale chciałam, żeby to był właśnie wycinek z filmu.

Dawno nie pokazywałam moich decou-wytworków. A wciąż powstaje coś nowego. Tym razem pokażę Wam coś, co też pasuje do dzisiejszej opowieści. No bo jak pożegnanie, to łzy i chusteczki, jak chusteczki, to pudełko. Kilka zdjęć chustecznika, który zrobiłam jeszcze przed wyjazdem do Trójmiasta. Powstawał na zamówienie, bardzo szybko, ale tak mi się spodobał, że robię kolejny, podobny a z rozpędu kilka innych drobiazgów w przetartym błękicie do kompletu.

Miłego dnia, zapowiada się słoneczny tydzień!