Monotematyczna jestem ...

Kto zagląda do mnie w miarę regularnie i przeczyta dzisiejszy wpis może pomyśleć " O nie! Znowu to samo!". Wiem, pisałam już o S. Kingu, o tym, że lubię jego książki i kręcone na ich podstawie filmy. Oczywiście nie bezkrytycznie i nie wszystkie. Lubię atmosferę grozy tworzoną stopniowo, dozowaną małymi porcjami bez uciekania się do ociekających krwią opisów rzezi lub wyskakujących zza krzaka rozkładających się ciał. Dlatego z trudem brnę przez opasłe tomiszcze "Marzeń i koszmarów" ( dawno już nie męczyłam się z żadną książką tak długo), nie tylko z powodu jego totalnie niewygodnego formatu, ale właśnie z powodu samej treści opowiadań. Bo przeważają właśnie takie, za którymi nie przepadam, jak choćby to o maleńkim, zagubionym gdzieś na uboczu amerykańskim miasteczku, które co siedem lat nawiedza nietypowy deszcz - deszcz olbrzymich ropuch pożerających wszystko, co napotkają na swej drodze. Czytałam, bo uparta jestem, ale krzywiłam się z obrzydzenia co najmniej tak jak przypadkowi bohaterowie tej opowieści. Bo "mój" King, to ten od "Sklepiku z marzeniami" czy "Zielonej mili". Właśnie ekranizację tej ostatniej obejrzałam sobie wczoraj po raz drugi. Nie tak dawno skończyłam słuchać wersji audio i ucieszyłam się, że mogę sobie niemal na gorąco przypomnieć całą historię. Zależało mi też, żeby mój 15-letni Synio obejrzał ze mną ten film. Gdy słuchałam książki podczas prasowania, dolatywały do jego uszu fragmenty. Tak się składało, że najczęściej słyszał zdanie o "infekcji dróg moczowych" (dość ważny motyw dla całej akcji powieści), na co natychmiast reagował ironicznymi pytaniami, czy sobie słucham jakiegoś podręcznika medycyny :)). Rzeczywiście, zdanie wyrwane z kontekstu brzmiało co najmniej zabawnie. Tym bardziej chciałam, żeby Młody zobaczył całość, żeby poznał historię kilku miesięcy z życia strażnika więziennego dozorującego skazanych na śmierć. Żeby przez chwilę zatrzymał się na może mało widowiskowej jak na przyzwyczajenia współczesnego nastolatka, może trochę anachronicznej (bo akcja dzieje się w latach 30-tych XX wieku) opowieści o obdarzonym niezwykłym darem skazańcu. Mimo początkowych oporów Synio wytrwał pierwszy kwadrans a potem... potem miałam niesamowitą satysfakcję, gdy po dwugodzinnym seansie ukradkiem wycierał łzy. I Małż nosem pociągał ukradkiem, tylko ja ryczałam jak bóbr, choć przecież zakończenie nie było dla mnie niespodzianką. Bo to piękna historia była!

Żeby już do końca tego posta było monotematycznie, to zdjęcia też nie będą oryginalne. Pokazywałam już kilka razy moje decou-zakładki, ale ponieważ robię ich sporo, to wrzucę te z ostatnich dni. Mieszanka wzorów i kolorów, dla każdego...








Niedziela dobiega końca, więc życzę Wam miłego tygodnia . Mój zapowiada się dość aktywnie - same zebrania. W poniedziałek wywiadówka w szkole u Oli, we wtorek zebranie rodziców dzieci idących do komunii a w piątek dla odmiany ksiądz zaprasza rodziców dzieci przygotowujących się do bierzmowania. Tak, tak, w przyszłym roku czeka mnie prawdziwy maraton uroczystości :))