Maxi King ...

Dziwny to czas, tych kilka dni pomiędzy Bożym Narodzeniem a Sylwestrem. Niby normalny "czarny" tydzień, ale nawet ci, którzy muszą wstawać rano i gonić do pracy czują różnicę. Kto ma dzieci w wieku szkolnym, ma je teraz w domu przez 24 godziny na dobę z całym wachlarzem humorków, nastrojów i zachcianek. Oj, docenia się w takie dni znaczenie szkolnej świetlicy... i stołówki. Chociaż kwestia jedzenia nie jest po świętach problemem, bo przeciętna polska rodzina, kultywująca tradycje świąteczne ma w lodówce zapasy wystarczające na przeżycie bez wizyty w sklepie co najmniej do Trzech Króli :))) Co oczywiście nie oznacza, że przed Sylwestrem nie przypuścimy kolejnego szturmu na supermarkety, bo przecież szampan, bo śledzik, bo fajerwerki, bo "nie mam co na siebie włożyć" ... kolejny element tradycji. Ale na razie lekko ociężali, lekko zmęczeni fizycznie i psychicznie pozwalamy czasowi przelać się przez palce... powoli...niespiesznie... nabiegałyśmy się już wystarczająco przykręcając obroty od połowy grudnia...teraz wrzucamy na luz i toczymy się pomalutku ku końcówce roku. Czas na podsumowania, plany, postanowienia noworoczne... ale to jeszcze nie dziś... dziś rozkoszujemy się spokojnie wypita kawą...przeglądamy czasopisma... zaglądamy do blogowych koleżanek ( mam takie zaległości w czytaniu i komentowaniu, taka jestem złakniona kontaktu z Waszymi blogami, że chyba zrezygnuję całkiem ze spania, żeby Was wszystkie odwiedzić).

No właśnie... bardzo, bardzo Wam dziękuję za pamięć, za życzenia, kartki i prezenty. Nie ukrywam, że wzruszyły mnie one, bo chociaż w blogowym świecie jestem już ponad rok, wciąż nie mogę się nadziwić tej bezinteresownej życzliwości, pozytywnej energii i ciepłym gestom z jakimi spotykam się na każdym kroku. Oczywiście mam ogromne wyrzuty sumienia i wstyd mi bardzo, że nie pamiętałam o Was w tym przedświątecznym amoku. Nie, wróć! Oczywiście że myślałam o Was nieustannie, zabrakło tylko tego namacalnego dowodu mojej pamięci. Ocknęłam się zbyt późno, wysyłanie kartek w Wigilię nie miało już sensu, więc teraz biję się w piersi i przyznaję że beznadziejna ze mnie koleżanka.

I nie zasłużyłam na te wszystkie cudowności:

... piękne serducho z motywem retro od Agusi ...

... aniołek wiszący od OLQI, wcale nie wsiowy ;))) idealnie wkomponował się w klimat naszej sypialni i zostanie tam nawet po sezonie ...

... kartki przepiękne zrobione przez zdolne łapki Beatki, Madziki czy Małgosi...

Od Małgosi dostałam przed świętami coś jeszcze, coś niesamowicie ważnego, pięknego i potrzebnego, nie do sfotografowania i nie do opisania. Małgosiu, Ty nawet nie wiesz jak potrzebne mi były Twoje słowa.


Jak Wam powiem, że ryczałam za każdym razem gdy listonosz przynosił pocztę, to nie uwierzycie... sama siebie nie poznawałam, bo ja przecież twardzielka jestem, tylko czasem jakoś tak wymięknę....


No to żeby zmienić nastrój, to pokażę Wam coś, co mnie dziś kompletnie rozłożyło. Też się poryczałam, tyle że ze śmiechu. O tym, że mamy kota chyba już wspominałam. Kot nie jest do końca nasz, mamy go, jak wiele innych przed nim na spółkę z sąsiadami. Historia tej spółki sięga naszych początków na tym osiedlu i pewnie kiedyś o niej opowiem. W każdym razie Czarek stołuje się i sypia w dzień tam gdzie ma ochotę, noce zaś spędza u sąsiadów. Od pewnego czasu sąsiedzi zaczęli stroić kota. Na początku delikatnie... obróżka, potem na obróżce zawisł dzwoneczek. Podobno po to żeby kot nie łapał i nie znosił do domu myszy. Z czasem okazało się jednak, że dźwięk kotu w skutecznym polowaniu wcale nie przeszkadzał. Mnie zaś doprowadzał do szału, ale podobnie jak kot i myszy z czasem przywykłam. Dziś, gdy po dłuższej świątecznej nieobecności Czarek zastukał w kuchenne okno (innego sposobu wchodzenia do nas nie uznaje) zbaraniałam. Zamiast skromnej parcianej obróżki miał na szyi prawdziwy naszyjnik, łańcuch bijący po oczach srebrzystym blaskiem obwieszony doczepionymi zawieszkami. No prawdziwy "charms" w wersji na kocią szyję. Nie jestem na bieżąco jeśli chodzi o kocią modę, ale to musiał być model z najwyższej półki sklepu zoologicznego. Domyśliłam się, że to prezent gwiazdkowy, dopiero co założony, bo kocisko wyglądał na lekko wkurzonego i próbował owo cudo z siebie zdjąć. Znaczy chłopak skromny, źle się czuł w stylizacji na "Maxi Kinga".

Pamiętacie tę reklamę?

No to teraz patrzcie (oczywiście kto ma kota ten wie jak trudno mu zrobić zdjęcie na zawołanie)

Futro jest? Jest! Łańcuch jest? Jest? Laski w bikini są?... ... ... No cóż... tu jest mały problem i lekki dysonans w porównaniu z filmikiem, bo nawet jeśli sprezentuję sobie skąpe bikini...

to niestety wyglądam w nim tak...

... ale jest szansa na poprawę wizerunku, bo na liście swoich postanowień noworocznych dopisałam (jak co roku :)))) ...he, he, he) odchudzanie, wyraźnie zaznaczając jednak, że tym razem nie ma zmiłuj, bo pomijając już wakacje i bikini, to w maju jest komunia a jak komunia to kamera i trzeba jakoś dla potomności wyglądać. Dlatego moje drogie, po raz kolejny, ale tym razem już z batem nad głową rozpoczynam dietę, więc trzymajcie za mnie kciuki...

ale to dopiero po Nowym Roku :))))))