Nadszedł i stuknął ...

Rok temu o godzinie 16:28 po raz pierwszy wcisnęłam pomarańczowy prostokąt z napisem "publikuj posta" i przywitałam się z Wami swoją pierwszą blogową wiadomością. Była krótka , nie dało się nie zauważyć tremy charakterystycznej dla debiutu. Potem było zaskoczenie i radość z pierwszego komentarza, kolejne posty, pierwsi obserwatorzy. Krok po kroku "osiadałam" ze swoim poukładanym światem w tym kosmosie światów przeróżnych. To tylko rok i aż rok. Ponad sto wpisów, pod każdym kolejnym coraz więcej komentarzy. Nie muszę chyba mówić jak bardzo cieszył mnie i cieszy każdy z nich. Bo komentarz to jakby rozmowa z Wami na podrzucony temat, okazja do poznania Was i Waszych poglądów, czasem bardzo bliskich moim, czasem innych, ale przecież nie ma nic lepszego niż pięknie się różnić. Dziś w okienku Obserwatorzy pojawiła się 184 osoba. To ogromna liczba. Jestem zaszczycona, bo to oznacza, że mój blog zainteresował kogoś na tyle, by zechciał poczynić te wszystkie "obrządki" żeby mieć go pod ręką.
Dziewczyny! Chłopcy! ( no wiem, wiem... to jednak babskie królestwo jest) dziękuję Wam za ten rok. Za odwiedziny, za komentarze, za listy, za to, że czasem mnie cytujecie i o mnie wspominacie u siebie. Dzięki temu pojawiają się nowe osoby a ja poznaję nowe miejsca w sieci.

Oczywiście najwięcej nowych blogów poznałam dzięki rocznicowemu candy. Byłam zaskoczona rosnącą dzień po dniu liczbą chętnych na moherowe drobiazgi. Zwłaszcza, że dziewiarka ze mnie początkująca i nie jestem w stanie zaoferować Wam niczego odlotowego. Proste mitenki i "zamot" (chyba OLQA wymyśliła tę nazwę - strasznie mi się podoba), ciepłe, bo lekko kłujące, w kolorze na tyle uniwersalnym, by pasowały do każdego zimowego ubranka. Mam nadzieję, że oglądane z bliska nie zawiodą osoby, którą wylosowałam. Nie przedłużając więc... pocięłam ponad sto karteczek z Waszymi komentarzami, wrzuciłam do największej donicy jaką mam ... mieszu-mieszu (własnoręcznie, bez udziału Sierotki, która tym razem budowała z kolegą igloo na podwórku) ... waniliowe candy powędruje do ...

MARIKI-HANDMADE

Gdy liczba chętnych przekroczyła pięćdziesiątkę a ja miałam jeszcze sporo waniliowej wełny postanowiłam, że zrobię jeszcze jedną parę mitenek. Oczywiście zrobiłam szybciutko, wyprałam, wysuszyłam i ... poryczałam się, bo choć trzymałam się karteczki i odhaczałam kolejne rządki, to jedna mitenka wyszła mi obrzydliwie dużo dłuższa od drugiej. No paskudztwo i jeszcze jeden dowód na moją totalną amatorszczyznę. Na szczęście kłąb wełny, jaki miałam do dyspozycji był nadal duży, więc gdy już łzy obeschły postanowiłam nie dać za wygraną i jednak zrobić coś dla jeszcze jednej osoby z listy. Tylko już nie mitenki...sorki... nie miałam siły na nie patrzeć. Druga osoba, a jest to ...

Marzena

otrzyma ode mnie troszkę mniejszy zamot. Mam nadzieję, że się przyda. Proszę tylko o trochę cierpliwości, bo zaczęty naprędce ma dopiero 1/3 swojej planowej długości. Nawet jeśli nie zdążę go wysłać przed świętami, to przed Nowym Rokiem na pewno. Marikę i Marzenę proszę o adresy a Wam dziękuję za zabawę i ... za wszystko.

Zdjęcia z rocznicowej gali ;))) oczywiście są, ale póki co w aparacie. Fachowiec od przenoszenia ich do komputera jest w pracy a ja chciałam zamieścić dzisiejszy post dokładnie o tej samej porze, co ten sprzed roku :))) . Wierzę, że mi wybaczycie małą zwłokę we wklejaniu fotek. Mimo braku komisji kontroli gier i zakładów losowanie przebiegło uczciwie z zachowaniem wszelkich reguł tajności i bezstronności. :)))))

Emocje już opadły a ja mam do przekazania jeszcze jedną, dużo ważniejszą rzecz . Na blogu "W drodze, czyli moje wędrówki" znalazłam apel polskich żołnierzy stacjonujących w Afganistanie. Chodzi o to, żeby pomóc tamtejszym dzieciom i przesłać im ciepłą odzież nową ze sklepu lub własnoręcznie zrobioną. Szczegóły akcji znajdziecie TUTAJ albo po kliknięciu w banerek na bocznym pasku. Ja mam zamiar zrobić dla dzieci rękawiczki i czapki, ile zdążę . Was proszę o przyłączenie się do akcji lub przynajmniej rozpropagowanie jej na swoim blogu lub w swojej okolicy. Ostatnio spotkało mnie tyle dobrego, że aż grzech nie oddać tego dobra innym. Do dzieła więc. :))