"Jest dobrze chociaż nie beznadziejnie"

Drogie moje zaglądaczki-podczytywaczki. Dziewczyny kochane. Dziękuję Wam bardzo za wszystkie słowa otuchy zostawione pod poprzednim moim postem. Czytałam je i wracała mi energia, przy niektórych nawet wracał mi dobry humor (Majowababciu, rozśmieszyłaś mnie do łez tą dynią). To nie był dobry dzień... źle się zaczął i potem już tylko było gorzej... stres, nerwy, lęk, panika ... mieszanka złych emocji. Ktoś by powiedział, po co obciążać tym innych i pisać? No cóż... ten blog to rodzaj pamiętnika a pamiętnik służy też do tego, by przelewając na jego strony smutki i smuteczki zrzucić je z własnych ramion. W sumie można też wyjść gdzieś w pole i wykrzyczeć to z siebie, albo zaszyć się w kącie i wypłakać. Niestety bezludne pole mam dość daleko od domu a płakać...no cóż... czasem tak jest, że choć człowiek szlocha wewnątrz, to łzy nie przychodzą. Znacie to uczucie, gdy gdzieś wysoko w gardle tkwi wielka, dławiąca gula, która dusi i odbiera dopływ tlenu, gdy w środku wszystko się kłębi i gotuje a płacz, choć tkwi tuż tuż pod powiekami nie przychodzi. A łzy są potrzebne, oczyszczają i to nie jest żaden truizm. Pięknie o tym napisała Tabu na swoim blogu, Tabu zawsze pisze tak, jakby była tuż obok mnie i pisała o moich problemach i przemyśleniach... to niesamowite, ale tak właśnie jest. Metafizyka jakaś.
Szukałam łez...w muzyce Nicka Cave'a szukałam, ale nawet jego dołujący głos nie wystarczył.

Przyszedł wieczór i wiecie co? Znowu zdarzyło się coś niebywałego, niewytłumaczalnego. Gdy już reszta rodziny spała błogim snem a ja wciąż tłukłam się po domu pomyślałam, że może zapomnienie znajdę w filmie. Logicznym wyborem wydawała się jakaś lekka komedia, durna i bardzo śmieszna... przebiegałam palcami po kolejnych okładkach i wybrałam ...



A może to on mnie wybrał... długo stał na półce ... "Godziny" ... znacie? Czytałam książkę, na podstawie której go nakręcono, ale nie zrobiła na mnie aż takiego wrażenia. Ale może właśnie trzeba było takiego dnia, takiego nastroju, kilku kieliszków wina... Trzy kobiety... trzy różne historie ... i moja ... czwarta... Historia o tym, że wcale nie trzeba wielkiej tragedii życiowej, żeby się załamać, że to właśnie drobiazgi... maleńkie sprawy, błahe i nieszkodliwe pojedynczo, gdy jest ich więcej i więcej zabijają w człowieku energię, radość a czasami nawet wolę życia. Znacie taką grę komputerową w której z góry ekranu spadają kolorowe kulki? Trzeba do nich strzelać, likwidować je po kolei. Gdy spadają pomału, jedna po drugiej nie ma problemu, ale z czasem spadają coraz szybciej, jest ich coraz więcej, coraz trudniej jest trafić i w końcu wielką lawiną spadają na nas eliminując nas z gry. Strzelanie do kulek jako metafora codziennych zmagań ... zabawne :))).

Ale wracając do filmu. Kto oglądał wie, że bohaterkami są kobiety, które obserwowane z boku przez postronnych wydają się wieść spokojne, poukładane (nomen omen) życie. Ale na każdym z tych obrazków pojawiają się rysy... maleńkie kreseczki niezauważalne pojedynczo, ale gdy jest ich coraz więcej.... Bohaterki, każda inaczej, każda na swój sposób tłumią w sobie duszące je lęki i emocje... światu pokazują taką twarz, jakiej ten świat od nich oczekuje, ale w środku... kłębowisko emocji, obaw, niepewności. Oglądając ten film nie płakałam... ja ryczałam jak bóbr... sterta chusteczek rosła.. mój nos zaczynał przypominać nos klowna...
Zasnęłam... A potem wstał nowy dzień, zaświeciło słońce i choć kłopoty nie zniknęły to poczułam, że mam siłę się z nimi zmierzyć. Bo, jak głosi motto z mailowego "spamu", który też trafił na moją pocztę wtedy kiedy trzeba...

"Nie ważne jak minął dzień. Zawsze wracaj do domu z wysoko podniesioną głową...

Obolały, obdarty i wk...ony, ... zgoda, ale zawsze wyprostowany" :))))

A potem upiekłam chleb ... ale o tym i o innych "normalnościach" opowiem Wam już jutro. Ściskam Was mocno!