Ścieżki niepojęte...

Logując się na mój blog rzucam czasem okiem na statystykę. Zawsze ciekawi mnie jaką ścieżką docierają na mój blog osoby powiedzmy sobie przypadkowe, a więc nie obserwatorzy, czy stali bywalcy, ale googlowi poszukiwacze rzeczy przeróżnych. Niejednokrotnie zdumienie mnie ogarniało gdy widziałam jakie frazy wpisywane w wyszukiwarce kierowały człowieka właśnie do mnie. Niektóre wydają się logiczne. Nie mówię już o decou - decou-pochodnych, bo to jest zrozumiałe. Czasem ktoś wpisywał tytuł książki lub filmu, o których akurat zdarzało mi się napisać, czasem nazwisko, które wspomniałam w jakimś poście. Niektóre jednak zwroty wydawałyby się śladowo, jeśli nie wcale związane z tym, o czym tu sobie od czasu do czasu plotę. No bo jakim tokiem rozumowania kierowała się googlowa wyszukiwarka kierując osobę zainteresowaną stwierdzeniem "czy Iksiński jest gejem?"(oczywiście chodziło o konkretnego Iksińskiego), albo "czego brakuje w Ikei?" akurat do mnie? Pojęcia nie mam, ale jeśli ów przypadkowy sieciowy wędrowiec po przeczytaniu fragmentu "na temat" wróci do mnie raz jeszcze już nie przypadkiem, to niech jej, tej wyszukiwarce, będzie. Mój blog nie jest jakoś szczególnie oblegany i popularny, więc każdy gość cieszy. A gdy jeszcze zostawi po sobie ślad w komentarzu, to już jest pełnia szczęścia.

Miałam dzisiaj napisać coś optymistycznego przed nadchodzącym wiosennym, mam nadzieję, weekendem. O moim pierwszym chlebku-nie chlebku chciałam napisać i o fajnych gestach ze strony ludzi, których znamy tylko ze stron ich blogów i o moich nowych "zmalowaniach" ... Ale czasem tak jest, że jedna wiadomość, jedna nieciekawa informacja odbiera człowiekowi cały optymizm z jakim się obudził... podcina skrzydła...odcina dopływ energii. Więc zamiast tego zdołuję się ( i Was przy okazji, za co przepraszam) jeszcze bardziej słuchając po raz n-ty Nicka Cave'a. To taki mój lekko masochistyczny sposób, by dobijając się bardziej osiągnąć dno, od którego można się będzie jedynie odbić w górę. Mam nadzieję.