The day after ...

Poranek nazajutrz po "końcu świata" przywitał mnie ożywczą świeżością wiosny wpadającą przez uchylone okno, wariackim świergotem ptaków i słońcem, które o siódmej rano świeciło tak, jakby chciało zagrać na nosie wszystkim wieszczącym jakiekolwiek zakończenia. Niby normalny niedzielny poranek, a jednak w pewnym sensie pierwszy...

Dziś już łatwiej mi jest oceniać te "rewelacje" ze zdrowym rozsądkiem. Irracjonalność mojej reakcji była niewytłumaczalna nawet dla mnie samej. Nie przyznawałam się do niej nawet moim najbliższym. Mąż, któremu powiedziałam o tym dopiero wczoraj wieczorem chyba nie do końca uwierzył, ciągle powtarzając "no chyba sobie żartujesz". No jasne, jego racjonalna do bólu i poukładana żona i strach przed przepowiednią jakiegoś oszołoma, który w swojej pysze (bo jak to określić inaczej) przejrzał boski plan, wykradł Bogu notatnik z zakreśloną na czerwono datą 21 maja 2011 i wykrzyczał nam z dumą jak się wykrzykuje słowo Bingo! w czasie loteryjki. Powierzenie moich lęków blogowi, a więc w pewnym sensie Wam było taką moją dość egoistyczną próbą zagadania tematu. Wyrzucenia go z siebie, może trochę złożenia na cudze barki. Przepraszam zwłaszcza tych, którzy dopiero czytając mój wpis dowiedzieli się o tej "przepowiedni".

A swoją drogą to za rozpowszechnianie takich wiadomości ktoś teraz powinien Panu Campingowi porządnie zmyć głowę (nie chcę wyjść na bardzo mściwą, ale przypiekanie stóp żywym ogniem albo wrzucenie do basenu z krokodylami też przemknęło mi przez głowę). Mediom, które je powtarzały i odmieniały przez wszystkie przypadki też. Ja wiem, że temat chwytliwy i każda stacja radiowa, każda gazeta musiała swoje trzy grosze na ten temat dorzucić, ale czy ktoś się zastanowił nad konsekwencjami. Czy komuś przyszło do głowy, jak taka informacja może przerazić dzieci? Moja Ola, choć w rozmowach z nią bagatelizowałam temat jak tylko było można, im bliżej osiemnastej tym częściej powtarzała, że się boi. W kolejce do atrakcji chorzowskiego Wesołego Miasteczka (bo tam w końcu wylądowaliśmy) słyszałam kilka razy jak dzieci zagadywały rodziców na ten temat. No i jak wytłumaczyć takie coś dziecku, gdy człowiek sam tego nie ogarnia? Bo czymże miałby być ten koniec świata? Chyba raczej nie materializacją średniowiecznych wizji o rozstępowaniu się chmur, szaleństwie żywiołów i zrzucaniu grzeszników w otwartą nagle otchłań rozpalonego piekła. Może to tylko wielka przenośnia określająca nasze małe końce świata? Naszego indywidualnego świata. Może to ostrzeżenie przed zostawianiem spraw, rzeczy i ludzi na bliżej nieokreślone "potem"? Może to symboliczne nawoływanie do bycia w porządku wobec siebie, ludzi czy Boga już dziś, już teraz?
Kilka dni temu w rozpędzonym porsche zginął znajomy naszych sąsiadów. Jego świat skończył się właśnie tamtego wieczora, w pewnym sensie był to koniec świata także dla jego bliskich, których życie już nigdy nie będzie takie jak dotąd. Komuś umiera dziecko, ktoś traci w pożarze dorobek całego życia, ktoś dowiaduje się, że jest śmiertelnie chory... dla nas to informacja, jakich wiele w necie, dla nich w wielu przypadkach koniec świata, w jakim żyli do tej pory. Jaki ma więc sens przeszukiwanie Biblii, kalendarza Majów czy innych znaków na niebie i określanie na ich podstawie dokładnej daty.?

Dziś, dzień po ogłoszeniu końca, świat istnieje dalej. Z deszczowymi chmurami na niebie, komarami gryzącymi po nogach, zmywaniem naczyń po obiedzie, autostradami pełnymi śmigających w obu kierunkach samochodów, panami policjantami zaczajonymi za zakrętem z lizakiem w ręku i milionem innych małych zwyczajności , które się na ten świat składają. Każdego dnia rodzi się ponad sto tysięcy ludzi i ponad sto tysięcy umiera. Życie niemal po równo daje światu radość i smutek. Nie ominie nas ani jedno ani drugie. Czy musimy znać datę i minutę tych zdarzeń, by żyć szczęśliwiej i pełniej?

Nie wiem jak inni. Ja nie muszę.