Koniec świata, czyli niech mnie ktoś otrzeźwi...

Nie jestem przesądna. Nie boję się przebiegających czarnych kotów, nie przejmuję tym, czy przechodzę pod czy za drabiną, nie liczę lat nieszczęść gdy stłukę lusterko. Nie chadzam do wróżek, horoskopy czytam tylko przeterminowane, żeby się pośmiać jak bardzo się nie sprawdzają. Ale... no właśnie. Nie straszna mi była "pluskwa milenijna" i nie przyłączałam się do ogólnego oczekiwania co to będzie gdy komputery zgłupieją przeskakując z roku 1999 na 2000. Nawet proroctwa Nostradamusów wszelakich nie budzą we mnie grozy, gdyż ich "spełnialność" jest wprost proporcjonalna do okresu jaki od tego czy owego "sprawdzonego" wydarzenia minął. Odsuwam od siebie takie wiadomości na bezpieczną odległość i nie zaprzątam nimi głowy dłużej niż kilka minut. Dlatego zadziwia mnie lęk, jaki odczuwam od kilku dni. Akurat przechodząc obok włączonego w porze wiadomości telewizora usłyszałam jednym uchem o kolejnym "pewnym i ostatecznym" terminie końca świata. I zamiast jak zwykle wypuścić tę rewelację drugim uchem i zapomnieć to polazłam do komputera, żeby wynaleźć szczegóły które mi umknęły. No i doczytałam, na swoje własne nieszczęście. I teraz cały czas dumam . No bo to niby już jutro ma być. Pierwszy rzut "sodomii i gomorii". A kolejny i ostateczny za pół roku.

A dziś jest taki piękny dzień... słońce świeci jak szalone, trawa zielona jak pomalowana, ptaki ćwierkają na moich lipach jak nakręcone...i co? I jutro już tego ma nie być?

A my właśnie na jutro zaplanowaliśmy wypad do Tatralandii. No to jechać, czy nie jechać? W obliczu proroctw, że Polska ma być oszczędzona lepiej się stąd nie ruszać. Ale przecież Słowacja nie tak daleko...
Ja wiem, że gadam teraz jak pokręcona i mnie samą to moje gadanie przeraża. Dlatego proszę Was moje kochane. Stuknijcie mnie wirtualnie w czółko albo mi powiedzcie, że to wszystko bzdury. Bo jak nie, to ja jutro zamiast podziwiać tatrzańskie krajobrazy i cieszyć się urokami ciepłych źródeł będę za każdym zakrętem wypatrywać oznak kataklizmu.