Nić ...

Zobaczyłam ją dziś rano, gdy leniwie przewracając się na drugi bok tkwiłam jeszcze pomiędzy snem a budząca się jawą. Cienka i srebrna jak włos z warkocza mojej babci i długa... niewiarygodnie długa, zważywszy, że była dziełem pajączka wielkości główki od szpilki. Głowę dam, że wczoraj jej jeszcze nie było, wczoraj rano na pewno. A dziś rozciągała się od połaciowego okna w suficie do brzegu nocnej szafki. Mały skubaniec przez noc utkał nić kilkaset razy dłuższą niż on sam. Utkał i zamocował tak, że prężyła się dumnie rozciągnięta i napięta jak struna. Do chwili gdy sięgając po komórkę, żeby sprawdzić która jest godzina zerwałam niechcący jej delikatne mocowanie. Nie urwała się całkiem, wisiała jeszcze miotana teraz powiewem wiatru wchodzącego przez uchylone okno. Zaraz też pojawił się pajączek, który jak się okazało siedział na innej niteczce, niewidocznej jeszcze dla moich oczu, dużo cieńszej, bocznej odnodze przyszłej pajęczyny. Miałam wrażenie, jakby ogarniał wzrokiem uszkodzoną bazę i zastanawiał się jak ratować swój dom. A przecież jego los był już przesądzony, bo przecież za chwilę miałam wstać z łóżka, zejść po szmatkę i zetrzeć z okna resztki pajęczyny. Jednym przypadkowym ruchem ręki zburzyłam coś, co jakaś mała istota budowała przez długie godziny, drugim, już bardzo świadomym ruchem miałam dopełnić dzieła zniszczenia.

Ale jeszcze leżałam, patrzyłam na ten ruszający się "łebek szpilki" i przyszło mi do głowy, że my też jesteśmy takimi pajączkami. Tkamy sobie swoje sieci, budujemy swój świat, marzymy, snujemy plany. Aż nagle jakaś niewidzialna ręka... los, Bóg, przeznaczenie , jednym ruchem burzy nam ten cały poukładany świat. Zawał, wylew, wypadek samochodowy zrywa nitkę z jednej strony. Czasem jeszcze jak ten pajączek miotamy się wierząc, że damy radę to uratować, że jakoś to będzie. I czasem się udaje. Wychodzimy z tego. Poturbowani, posklejani, połatani, ale wychodzimy. Ale czasami wraca ta wielka łapa ze ścierką i dopełnia dzieła zniszczenia. Nie zważa na to, że mieliśmy plany na wakacje, że nie skończyliśmy tej ciekawej książki, że nie powiedzieliśmy komuś czegoś ważnego, że zostają zdziwione i zagubione dzieci ... Zrywa nić naszego życia tak samo jak ja zrywam pajęczynę wiszącą w oknie.
Strasznie to wszystko kruche...

* - zdjęcie jest stąd