Wakacje w rozmiarze XXS...

"Wyjechali na wakacje wszyscy nasi podopieczni

Gdy nie ma dzieci w domu, to jesteśmy niegrzeczni ..."

... pobrzmiewa w radiu wakacyjnie Kazik.

Po raz kolejny w naszej rodzicielskiej karierze przeżywamy wakacje, po raz kolejny kombinujemy jak zorganizować dzieciom te dwa miesiące , by nie tylko zmieniły klimat i otoczenie, opaliły się i wypoczęły, ale też nazbierały wspomnień. Bo cóż jest ważniejsze w wakacje od zbierania przeżyć i wrażeń. Dla mnie wakacje z lat podstawówki i wczesnego liceum, to jedne z najpiękniejszych wspomnień. Potrafią one wrócić zupełnie niespodziewanie, przywołane jakimś drobiazgiem. Zapach kwitnącej lipy przypomni obóz wędrowny, na który zabrałyśmy z J. całą torbę własnoręcznie zrywanych i suszonych kwiatów... przelotny deszcz w słoneczny dzień przywiedzie obraz podobnego deszczu, który złapał nas podczas innej wędrówki po krośnieńskich szlakach ... dżem z zielonych pomidorów już zawsze będzie kojarzył się z panem S. i jego adidasami "upieczonymi" w piekarniku ... amonit znaleziony gdzieś pod Częstochową ... małe dworce kolejowe ... schroniska młodzieżowe w wiejskich szkołach...za duży sweter pożyczony od kolegi... ledwo wyraźne zdjęcia na czarno-białej kliszy... kolorowe kadry pod powiekami...

Albo tygodnie spędzane u babci. Tam była wolność od obowiązków i rygorów, totalny luz, całe dnie beztroskich zabaw, biegania po wsi od świtu do zmroku, las z jagodami i grzybami, stodoły pełne siana, na którym można było ćwiczyć salta albo kopać tunele, staw z obrzydliwie zamuloną wodą, która nie zniechęcała nas ani trochę, porzeczki, maliny i agrest na wyciągnięcie reki, mleko prosto od krowy i wielka pajda chleba ze śmietaną i cukrem na kolację...


Chciałabym aby moje dzieci też miały fajne wakacje, chociaż wiem, że to już jest pokolenie któremu trudno jest zapewnić rozrywkę bez pomocy tych wszystkich "protez" jakimi są telewizja czy komputer, że samo towarzystwo rówieśników to zbyt mało, że muszą być inne atrakcje.

Na razie wywieźliśmy dzieci do babci i tym samym zafundowaliśmy sobie mikro-wakacje. Bo nawet tych kilka okołoweekendowych dni, spędzonych troszkę inaczej, w innej scenerii może dać energetyzujący zastrzyk świeżości na kolejne tygodnie pracy. Lubię wracać w rodzinne strony, niestety zawsze pojawiam się tam jak po ogień. Zawsze mam za mało czasu by zobaczyć się ze wszystkimi, których chciałoby się przy okazji odwiedzić, albo żeby pokazać dzieciom "moje miejsca" - szkołę jedną i drugą, miejsca w lesie gdzie były najdorodniejsze maślaki, sadzawkę w której uczyłam się pływać. Zresztą wielu tych zakątków już nie ma, czas zmienia nie tylko ludzi, ale i miejsca. Szkoda, bo w moim sercu one wciąż są i będą zawsze takie, jak wówczas. Czasem tylko w przelocie, przez okna samochodu wypatrzę znajomą twarz. Na szczęście wciąż jeszcze się rozpoznajemy :)))

Tym razem znowu było szybko, ale przed wyjazdem zdążyłam zrobić coś, co już od dawna sobie obiecywałam. Właśnie tam, w wakacyjnym klimacie rodzinnego miasteczka znalazłam chwilę by tak po prostu, zwyczajnie poleżeć na trawie i pogapić się w chmury. Kilka minut kompletnego zanurzenia się w nicnierobieniu, radości z tego, że się jest, tu i teraz, że jest ciepło, że latają motyle. Tabu... dziękuję. To zdjęcie jest dla Ciebie.


Jeśli chodzi o dekupaż, to wciąż dozuję sobie tę przyjemność małymi porcjami. Ostatnio udało mi się skończyć dwa, bardzo wakacyjne w nastroju obrazki, które przypominają mi miejsca, w których już byłam, ale do których, mam nadzieję, jeszcze powrócę. Może nawet tego lata, bo czyż można nie chcieć wrócić do Paryża?




Tymczasem korzystając z nieobecności dzieci zabieram się za odgruzowanie różnych zapomnianych kątów i zakamarków naszego domu. To taka moja interpretacja Kazikowej niegrzeczności ;)). Niestety na razie zaczęłam dość pechowo, bo podczas odkurzania stłukłam na drobne kawałki łazienkową wagę ( nie pytajcie jak można stłuc wagę stojącą na podłodze, to tylko ja potrafię). Szkoda, bo mnie ten mały elektroniczny przyrządzik mocno ostatnio mobilizował do walki z nadmiarem ciała tu i ówdzie. Pocieszam się jednak, że mogło być gorzej, bo mogłam stłuc też lustro a to już byłby pech na lata.

Pozostając więc w nastroju tylko troszkę popsutym życzę Wam miłego i słonecznego tygodnia.

P.S. z 22:50
Przed chwilą przeczytałam, że zmarł Maciej Zembaty... To On pokazał mi Cohena... Smutno...