Grasz w zielone?

Gram! Masz zielone? Mam?

Czy ktoś jeszcze wie skąd się wzięło to zapytanie? Jest na pewno starsze niż ja, bo pamiętam, że gdy Mama je powtarzała za moich szczenięcych lat, to już wtedy pachniało lamusem. My już nie grywaliśmy w zielone, ale jeszcze rozumieliśmy metaforę zawartą w tekście W.Młynarskiego. Moim dzieciom musiałabym to już wytłumaczyć... gdyby kiedyś, przypadkiem miały ochotę pochylić się nad tym tekstem. Tylko, czy to pokolenie "pochyla się" jeszcze nad jakimkolwiek tekstem? Nie mówię o poezji, takiej prawdziwej, ale nawet nad tekstem piosenki, którą słyszy z radia. Czy zastanawia się o czym ona mówi? Wątpię, zwłaszcza, że czasem, gdy słucham takiego "hitu" to mam wątpliwości, czy ten, który napisał tekst sam się nad nim pochylił. Czy on sam wiedział o czym pisze, czy może tylko liczył sylaby żeby pasowały do długości dźwięków?

Ja mam taką skazę, że wsłuchuję się w tekst i lubię podumać nad tym, co autor chciał przez to powiedzieć. A ponieważ teksty piosenek atakują mnie zewsząd, to nad nimi zdarza mi się głównie popastwić. Kiedy jeszcze pracowałam w biurze, miałam przyjemność przebywać te osiem godzin i pięć dni w tygodniu z bardzo fajnymi, inteligentnymi dziewczynami. Z nimi, a zwłaszcza z jedną Ewą, w przerwach pomiędzy plotkami o domu, dzieciach i zakupach (oczywiście w tym czasie klikałyśmy dzielnie w klawiaturki służbowych komputerów pchając nasz codzienny służbowy wózek zadań do przodu) rozbierałyśmy na czynniki pierwsze jakiś tekścik z mruczącego w tle radia. To była cudowna gimnastyka dla umysłu, gdy na podstawie bzdurnych czasami do bólu linijek budowałyśmy nowy sens i nową opowieść. Oj brakuje mi tego teraz bardzo, bo sama ze sobą to się już tak nie poprzekomarzam, sama siebie nie zainspiruję do spojrzenia na zdanie z innej strony, sama sobie nie podsunę pomysłu na ... Nie zapomnę jak wałkowałyśmy przez kilka dni popularny wówczas hit Moniki Brodki "Nawet mnie nie znasz" . Kto jest podmiotem lirycznym? Czy tajemniczy On, to on, czy może ten drugi, co z nią? No i te cudowne "lek przestanie trwać", "prawda rozstrojona" i śpiewanie do "innego niego" ... jakież to pole dla wyobraźni :))) Od razu dodam, że nic nie mam do Moniki B. i bardzo lubię jej słuchać i że to był tylko taki pierwszy tekst, który mi przyszedł dziś do głowy (tak sobie myślę, że mogło paść na Piaska, ale już niestety nie pamiętam jakim jego tekstem się wówczas zajmowałyśmy,wiem tylko, że był równie inspirujący).

Ale przecież ja nie o tym chciałam!!!!!

No właśnie! Bo może powinnam teraz zanalizować swoją pisaninę pod kątem pojawiających się nagminnie dygresji oraz dygresji do dygresji, nawiązań do skojarzeń i wtyków nagłych nie na temat, które powodują, że sam autor, czyli ja zapomina z jakiego powodu zasiadł do klawiatury. Bo ja chciałam z lekkim poślizgiem opowiedzieć o naszym niedzielnym spacerze. Oczywiście dzisiaj, po dwóch dniach poziom euforii związanej z tym wydarzeniem oklapł nieco i gdybym pisała na gorąco, zaraz po powrocie do domu, to tych ochów, achów i wow-ów byłoby więcej a tak... A tak będzie jak będzie, raczej już tylko w tonie kronikarskim, ku pamięci (mojej , bardzo dziurawej). Wszystko oczywiście przez tą całą blogową "linię technologiczną", a zwłaszcza przez zdjęcia. No bo przyznasz, że ściąganie zdjęć z aparatu na komputer, zapisywanie, wybieranie odpowiednich ujęć z miliona pięćset stu dziewięćset, które robimy (na wszelki wypadek), zmniejszanie ich i fotoszopowanie (tu ramka, tam szlaczek) i ... zamiast przyjemności przelania na monitor wrażeń i przeżyć mamy żmudną robotę edytorską. Przynajmniej dla mnie żmudną, bo ja niestety drygu do fotografowania nie posiadam, ustawieniami w aparacie się nie ekscytuję, uparcie używam tylko jednego "obrazeczka" na pokrętełku, który oznacza NIECH SIĘ TA CHOLERNA LAMPA NIE WŁĄCZA! no i zdjęcia mam jakie mam. A do postu to i te byle jakie by się przydały, bo tekst bez obrazków jest jakiś taki pustawy. A że niechęć do obróbki jest większa niż potrzeba pisania bloga to i posty coraz rzadsze i jeśli chodzi o wydarzenia opisywane, lekko przeterminowane.

No dobrze, ale ja znowu zbaczam a tu owo tytułowe "zielone" czeka. No bo "zielone" jest tyleż przypadkowym co wspaniałym efektem wyprawy na Rynek Główny, na którym już od paru dni trwają XXXV Targi Sztuki Ludowej. Sztuka mniej lub bardziej ludowa, rękodzieło przeróżne na kilkudziesięciu straganach wystawiane to pokusa wielka i MUSIAŁAM tam być. Dlatego ku niezadowoleniu małolatów, które zdecydowanie wolały basen i przy średnio euforycznym, ale jednak poparciu Małża pojechaliśmy na Rynek. Ja oczywiście od razu zanurkowałam między stragany by popatrzeć, nasycić się i zainspirować po prostu . Z ilości budek można było wywnioskować, że najbardziej popularnym rękodziełem wśród twórców ludowych jest ... pandorkowa biżuteria :) Stoisk z ową biżuterią i półproduktami było więcej niż garncarzy, wikliniarzy i tkaczy razem wziętych. Ale kto powiedział, że artysta ludowy to musi być koniecznie babunia z szydełkiem albo wąsaty rzeźbiarz z dłutkiem, nieprawdaż? Sama też wypatrywałam stoisk z dekupażem spodziewając się, że i ten rodzaj twórczości ludowej znajdzie się na targach. Był, owszem, całe dwa stragany. Jeden bogaty w różne różności, herbaciarki, skrzyneczki i pudełeczka. Motywy serwetkowe znane, ale podane bardzo fajnie i przede wszystkim porządnie wykończone - widać że były szlifowane, dopieszczane i lakierowane wiele razy. Drugie stoisko, to kompletna amatorszczyzna - takie decou- to potrafi robić moja Ola - troszkę farby (ponoć przecierki !!!), główka aniołka i bejca. Ani grama lakieru i zadry na palcach od samego trzymania. O cenę nie pytaj... ludzie cenią swoją pracę, oj cenią.

Pobuszowałam też troszeczkę w dekupażowej biżuterii, bo chociaż sama sobie potrafię zrobić kolczyki czy bransolkę, to jednak czasem mi oczy wychodzą z zachwytu nad niektórymi motywami. Prawie kupiłam piękne duże kółka z motywem podobnym do tych, jakie ostatnio pokazywała Noa TUTAJ !!. Te wielkie oczy i ta melancholia wypisana na twarzy. Ale nie kupiłam, bo moja córcia całkiem na głos uświadomiła mi, że chyba lepiej będzie jak sobie kupię coś, czego sama na pewno nie zrobię i pokazała mi stoisko z biżuterią ceramiczną. Po kim to dziecko jest takie rozsądne? No nie mam pojęcia.
W każdym razie odłożyłam już prawie moje kolczyki i poszłam za dzieckiem. Oj miała malutka czuja, miała. Od razu rzuciły mi się w oczy kulki na długich biglach w niesamowitym odcieniu zieleni. Całkiem proste, ale miały w sobie to COŚ, co sprawiło, że po przymiarce przed małym lusterkiem już zostały na moich uszach.

Przy okazji stworzyły taki komplet-nie-komplet z moim ulubionym pierścionkiem. Świetnym tłem dla nich wydają się być surowe w kolorze domki od Jolanny.

A tak przy okazji...
Pierścionek kupiłam dawno temu przez internet. Może na allegro, może w jakiejś galeryjce... nie pamiętam. Pamiętam tylko, że to była miłość od pierwszego wejrzenia i do dziś robi na oglądających duże wrażenie swoim nietypowym kształtem i kolorem. Jeszcze mi się wtedy nie śniło blogowanie i nie miałam pojęcia o istnieniu tylu fantastycznych dziewczyn robiących biżuterię. I tak się czasem zastanawiam. Może ktoś, kto tu zagląda rozpozna w nim swoje dzieło.

Strasznie długi ten mój dzisiejszy post, ale powiem Ci, że to jeszcze nie koniec spaceru i nie koniec zielonych zdobyczy. Bowiem z drugiej strony Sukiennic, obok kościółka Św.Wojciecha rozlokował się targ staroci. No to skoro już tam byłam... wiadomo. Trzeba było chociaż rzucić okiem. No to rzucałam, bo na więcej nie pozwalały niestety wybujałe żądania cenowe sprzedawców. Pomacałam, powzdychałam i odkładałam z bólem serca. Do czasu aż... No właśnie. Do czasu aż okiem swoim sokolim dostrzegłam coś, co mnie najpierw wmurowało w ziemię, potem kazało łapką po siebie sięgnąć. Rzecz magiczna, bo od pierwszego spojrzenia nań (i to nie jest żadna figura stylistyczna) słyszałam bardzo wyraźne CZEKAM WŁAŚNIE NA CIEBIE. Wiem, że to głupio zabrzmi, ale od samego początku miałam dziwne uczucie, że to, co trzymam w ręku już kiedyś do mnie należało. Wyglądało znajomo a ja czułam coś jakby radość z odnalezienia zguby. Nie wiem, czy to mój Tata miał kiedyś dokładnie taki zegarek, czy ktoś inny, na tyle ważny, że ten zielony cyferblat tak bardzo wbił mi się w pamięć. A może w poprzednim wcieleniu nosiłam go na ręce. Niesamowite uczucie deja vu w stosunku do kawałka starego przedmiotu.

Tysiąc osób wyrzuci zdezelowany grat do śmieci, kilka odnajdzie w nim inspirację i zamieni w coś pięknego, jedna odzyska zaklęte w zieleni niejasne wspomnienie czegoś dobrego.

I to by było na tyle... Jesteś tu jeszcze? Nie zanudziłam Cię? Wiem, było długo, ale czasem po prostu nie umiem inaczej. Na zakończenie jeszcze kilka dźwięków. Wydają się pasować...