Wagary...

Korzystając z pretekstu, jakim były urodziny Małża zrobiliśmy sobie wczoraj jednodniowe wagary od obowiązków i pojechaliśmy wreszcie do Tatralandii. Wreszcie, bo mieliśmy już dwa podejścia do tej wyprawy. Pierwszy raz zapowiadałam nawet na blogu, ale nie wiem, czy to z powodu "końca świata" czy innego "przekleństwa" wylądowaliśmy wtedy tylko w parku Rozrywki w Chorzowie. Za jakiś czas było drugie podejście i znowu falstart. Synio dzień wcześniej poszalał na rolkach zbyt długo i jego stopy po kilku godzinach zamknięcia w plastikowej klatce butów rolkowych pokryły się jakąś dziwną bąblowatą sinicą, która bolała, piekła, szczypała i oczywiście wykluczyła szaleństwa wodne na czas wykurowania. Wczoraj znowu zanosiło się na zmianę planów, bo pogoda zapowiadana na ten dzień dla Słowacji nie wyglądała zbyt optymistycznie. A Tatralandia to głównie atrakcje plenerowe. Pod dachem jest tylko mała część basenów, reszta na wolnym powietrzu i fajnie jest tam być, gdy jest słonecznie i ciepło. Jednak moje chłopaki były tak zdesperowane na wyjazd, że z okrzykiem "jakoś to będzie" zapakowali do auta kąpielówki, ręczniki i mnie i pomknęliśmy na południe.

Z Krakowa ruszyliśmy w towarzystwie słońca i temperatury w miarę zachęcającej. Im dalej w góry i głębiej w Słowację robiło się zimniej, pochmurniej. Na miejsce dotarliśmy w deszczu i temperaturze 12 stopni. No nic, tylko wskakiwać w kostium kąpielowy ! :))))

Kawa w papierowym kubku to obowiązkowy element każdej wyprawy . Oczywiście mój jest ten większy. :)))

Oczywiście nie ma tego złego... brzydka pogoda, to mniejszy tłok w basenach i krótsze kolejki do zjazdów. Synio, przeszczęśliwy z tego powodu, śmignął ku pierwszej zjeżdżalni z mocnym postanowieniem zaliczenia wszystkich, łącznie z najnowszym wynalazkiem zwanym "bumerang". Nie będę się wdawać w szczegóły techniczne, wszystko można sobie obejrzeć na stronie Tatralandii, jednak u mnie nawet patrzenie na zjazd z tego cudu powodowało zawroty głowy. Na szczęście dla tych, którzy do szczęścia nie potrzebują wielkiej adrenaliny też znajdzie się coś ciekawego. Są baseny z ciepłą i bardzo ciepłą wodą, w których można sobie przysypiać, ale jest też wellness, czyli raj dla poszukujących relaksu w cieple, ciszy i cudownych aromatach. Godzinka-dwie spędzona w saunach to prawdziwy odpoczynek dla ciała i ducha. Kilka takich "przybytków" zdarzyło mi się odwiedzić i muszę przyznać, że ten w Tatralandii jest bardzo przyjazny. Bo nie zawsze tak jest. Nie jestem specjalnie pruderyjna i rozebranie się w saunie nie jest dla mnie problemem, ale ... no właśnie... czasem mam wrażenie, że nie wszyscy przychodzą do sauny w tym samym celu. Trudno to wytłumaczyć, ale zazwyczaj wystarczy rzut oka, by stwierdzić, że w pomieszczeniu jest aż lepko, ale nie od naturalnego w takim miejscu potu, tylko od spojrzeń, śliskich i lubieżnych. Gdy widzę panów z dziwnym wyrazem twarzy, rozłożonych w miejscach, które nie są przeznaczone do "polegiwania", ale są dla nich świetnym punktem obserwacyjnym to po prostu wychodzę. Tak było niestety w Aquaparku we Wrocławiu. Wyjątkowe zagęszczenie "obserwatorów" na metr kwadratowy, połączone z jaskrawym światłem bijącym zewsząd skutecznie zniechęciło mnie od skorzystania z przyjemności wellness. W Tatralandii na szczęście nie musiałam wycofywać się w pół drogi :))). Aromaterapia ziołowa i solna, sauna sucha i mokra a potem ochładzające bąbelki w wielkim jacuzzi, wszystko przy delikatnych dźwiękach muzyki relaksacyjnej i odgłosach natury... mogłabym tam siedzieć i siedzieć. Ale niestety to, co miłe mija najszybciej. Zbliżał się wieczór a nas czekał powrót do Krakowa i do rzeczywistości.

Nie lubię jeździć nocą, zwłaszcza po górskich zakrętach, ale tym razem dzięki radiowej Trójce i audycji MO droga minęła nam szybko i przyjemnie. Oczywiście natychmiast po powrocie musiałam sprawdzić cóż to za dźwięki ubarwiły nam podróż. Dzięki YT mogę się nimi z Wami podzielić.

Dla mnie to jest prawdziwie magiczne, niemal sensualne odkrycie. W tym jednym utworze słyszę inne, które znałam wcześniej. Nie na zasadzie skopiowania dźwięków, ale jakiegoś niewytłumaczalnego, ulotnego wrażenia, że kompozytor dotyka muzyki, która już gdzieś była, nastraja się nią, chłonie a potem to wszystko pisze po swojemu. Słyszę nastrojowe piosenki Barbry Streisand (zwłaszcza na początku), przez moment słyszę jakieś delikatne fado a za chwilę ścieżkę dźwiękową do Desperado ( ta trąbka!), cień "Dzieci Sancheza" Chucka Mangione... i wiele innych, których teraz już nie umiem nazwać, a które przyszły do mnie gdy z półprzymkniętymi powiekami zastygłam w zasłuchaniu. Chyba jeszcze nigdy w jednym utworze nie odnalazłam tyle odniesień, skojarzeń i wspomnień muzycznych. To tak, jakby przez tych kilka minut przewinął się przez przestrzeń motyw złożony z moich dotychczasowych muzycznych zachwytów i uniesień. To oczywiście bardzo subiektywny odbiór, ciekawa jestem czy i na Tobie ta muzyka zrobi takie wrażenie i czy Ty usłyszysz w niej "swoje" muzyczne wspomnienia.