moje Pendolino ...

Jakiś czas temu, nie do końca z własnej woli wyszłam ze stacyjki Niespieszność i wsiadłam do pociągu, który wiezie mnie do bliżej nieokreślonego celu z prędkością Pendolino. Jadę szybko, w miarę komfortowo, dostrzegam mnóstwo plusów tej sytuacji, ale nie opuszcza mnie wrażenie, że coś przy okazji tracę. Widok z okien superszybkiego pociągu to ledwie rozmazany kontur, cień koloru, mgnienie. Stacje, stacyjki i to, co pomiędzy nimi zlewa się w jeden szarobury pasek z ledwie zaznaczonymi nitkami koloru. Z okien małej, spokojnej stacyjki mogłam obserwować prawdziwe obrazy. Bywało, że przez wiele dni nic się za szybą nie zmieniało, ci sami ludzie, te same gesty, jakby zawieszone w przestrzeni, to samo tło... Nuda? Niekoniecznie. Można było pochylić się nad szczegółem, dostrzec detal, zadumać nad fragmentem. Szybki pociąg nie daje szansy na namysł. Pędzi i ode mnie też oczekuje tempa, precyzji, konkretu, zorganizowania i zaplanowania...

Nie narzekam. Jest dobrze. Czasem tylko, zanim zasnę kamiennym snem zmęczonego maszynisty zastanawiam się, czy nie za późno na takie rewolucje? Czy w moim wieku powinnam stawać na starcie wyścigu, jaki funduje nam rzeczywistość? Przecież pęd naprzód, ku zmianom to cecha młodości. Młodości odważnej marzeniami, nie zblokowanej przeżyciami, także tymi przykrymi, pełnej ufności w zwycięstwo, może trochę naiwnej. Młodości, która jeszcze może wybierać, która jeszcze na wszystko ma czas, która karmi się euforią zmian, endorfinami niespodzianek... Czy stawanie w szeregu z dwudziesto-, trzydziestoletnimi "szczurami" to już szaleństwo czy tylko poddanie się życiowej konieczności. Głupota? Desperacja? Poczucie odpowiedzialności?

Nie narzekam. Mój wiek daje mi mimo wszystko także przewagę nad młodszymi. Przeciwko ich gorącym i pełnym pomysłów głowom stawiam doświadczenie, świadomość własnych ograniczeń, poczucie wartości swojej i wartości wypowiadanych słów. Chociaż tempo Pendolino nie jest moim naturalnym tempem, to nie chcę wysiadać. Raczej próbuję się z nim oswoić. Znalazłam sobie przytulny wagonik, na końcu składu. To moje miejsce, tam chowam się od czasu do czasu. Miejsce, z którego patrzę za siebie. Bo nawet przy ogromnej prędkości widok z okna na końcu pociągu jest wyraźny To, co przez nie zobaczę, pozwala mi nie zwariować, daje poczucie, że jednak jest normalnie i bezpiecznie. Po całym dniu spędzonym w pędzącej lokomotywie muszę tam zajrzeć choćby na moment. Przypomnieć sobie, że przecież spokój i niespieszność już miałam, że wtedy, gdy inni pędzili przed siebie i robili kariery ja postawiłam na dom i dzieci. I że może ta moja droga na opak nie musi być całkiem bez sensu ...

I wtedy jest już dobrze. Nasycona spokojem tego obrazu mogę się wyciszyć, zasnąć spokojnie a po przebudzeniu zacząć kolejny dzień podróży ... szczęśliwej podróży.