Bohaterowie są zmęczeni ...

Już tydzień nowego roku minął (swoja drogą nic się nie zmieniło, czas leci jak szalony) a ja jakoś nie mogłam się zebrać do napisania pierwszego tegorocznego posta. Tak już ze mną jest, że im dłuższy jest czas wolny, tym trudniej jest mi się potem pozbierać do kupy i wrócić do normalnego trybu dnia. Nigdy nie lubiłam powrotu do pracy po długim urlopie, bo stres związany z nadgonieniem wszystkiego, co się w tym czasie uskładało bardzo szybko wyczerpywał całą energię jaką sobie urlopując naładowałam. Teraz jest trochę inaczej. Nie ma rosnącej na biurku sterty papierów, zaległych zestawień czy rozliczeń, nie ma przebierających ze zniecierpliwieniem nogami ludzi, którzy chcą coś na już... Teraz nawet w dzień wolny od pracy zdarza nam się zasiąść do papierów firmowych, które przecież i tak trzeba zrobić. Praca w domu ma jednak ten plus, że nawet najnudniejsze tabelki można sprawdzać nie tylko z kubkiem ciepłej kawy, ale też lampką dobrego wina. Jak by jednak nie patrzeć czas świąteczny odbiega poważnie od codzienności a im dłużej trwa, tym gorzej wychodzi wygrzebywanie się z "przecież nic nie muszę".

Wygrzebałam się jednak i zasiadłam do laptopa z mocnym postanowieniem... piszę! Tym bardziej, że zbliżam się do końca kolejnej, wydanej ostatnio powieści Henninga Mankella "Niespokojny człowiek".


Tak, tak, ja znowu o nim... Wallander powraca. A powraca po kilkunastu latach, jako zmęczony policjant tuż przed emeryturą . Już w poprzednich powieściach, gdy szefował grupie policjantów niewielkiego posterunku w Ystad bywał znużony, czy zniechęcony. Po tragicznej akcji, podczas której zabił człowieka popadł w depresję i planował odejście z policji. Nie zrobił tego jednak, bo przecież praca była całym jego życiem. W najnowszej książce Wallander ma 60 lat, nadal niepoukładane życie osobiste i coraz silniejsze poczucie, że jego czas, nie tylko w policji, ale też w życiu się kończy. Ma kłopoty ze zdrowiem, przede wszystkim z pamięcią i kojarzeniem faktów. Sprawa zaginięcia rodziców chłopaka córki jest ostatnim dużym śledztwem w jego karierze. Wszystko, jak to u Mankella, osadzone jest w realiach szwedzkich, tym razem odnajdywane przez komisarza dokumenty i opowieści bohaterów przenoszą nas do czasów zimnej wojny czy niewyjaśnionego do dziś zabójstwa premiera Olofa Palme. Wątek kryminalny, choć ciekawy i świetnie napisany jest jednak dla mnie tylko tłem dla pokazania Wallandera prywatnie. Jako człowieka, któremu i tak już porwane na strzępy życie osobiste komplikuje się i kurczy. Do pokazania jego samotności i poczucia bezradności wobec upływu czasu i jego coraz bardziej widocznych skutków. Strasznie smutna to książka i chociaż jeszcze nie znam zakończenia, to zaczynam się go domyślać. I wtedy jest mi jeszcze bardziej smutno...

A nie mógłby tak Szwed jeden zapatrzeć się w Iana Fleminga? Nie mógłby swojego bohatera uczynić jak James Bond? Lata i epoki mijają, upadają mocarstwa, technologia zmienia świat w globalną wioskę a Agent 007 się nie starzeje. Mało tego, jest coraz przystojniejszy, jego muskulatura coraz piękniej wyrzeźbiona. Wciąż tak samo gibki i wysportowany, wciąż silny, zwarty i gotowy. I wciąż tak samo przyciągający ( spojrzeniem samem) coraz młodsze, coraz smuklejsze i coraz piękniejsze kobiety... Bohater! Bohater?