Skoro już trwa ...

Zima oczywiście. I skoro nie mamy za bardzo wpływu na długość tego trwania, to poza upartym wypatrywaniem oznak wiosny (które nie łudźmy się, do marca jest tylko psychologiczną gierką z samym sobą) pozostaje nam odnalezienie jak największej ilości plusów tej pory roku. Nie jest łatwo, zwłaszcza dla kogoś, kto jak ja nie tylko nie lubi, ale wręcz nienawidzi zimy. Mój plan idealny na ten czas to albo przespanie go jak niedźwiedzie czy świstaki i pobudka wraz z pierwszymi pąkami na drzewach, albo ( to wersja oczywiście bardziej kusząca) zamieszkanie na ten czas w jakimś sympatycznym, cieplejszym kraju. Jedno i drugie niestety odpada z przyczyn różnych. Jeśli więc póki co zamiast w tunezyjskich turkusach przychodzi mi budzić się co rano w szaroburej bieli, to żeby nie popaść w całkowitą zimową depresję daję się czasem namówić na spróbowanie jednej z zimowych rozrywek.

Jakoś tak wstyd mi się zrobiło, gdy moi znajomi z lat szkolnych, tak samo jak ja "ludzie równin" zaczęli regularnie pokonywać te 400-500 kilometrów, żeby pojeździć na nartach. Póki to byli koledzy, to zbywałam to pobłażliwym "ech, faceci! , wieczne dzieci" , ale gdy dowiedziałam się, że również moje koleżanki, ryczące czterdziestki wskakują w ortaliony, przypinają deski do nóg i śmigają z górki, to mi się zrobiło głupio. To oni tłuką się przez pół Polski żeby choć przez weekend poszusować a ja mam góry niemalże pod domem i co? Saneczki czasem na osiedlowej górce? Lansik z torebeczką i popijanie grzańca pod stokiem? Cóż za marnotrawstwo okazji.

No to w końcu, żeby nie było, że powtarzam jak dziecko przy misce szpinaku że nie lubię nawet nie spróbowawszy, postanowiłam spróbować. Ale nie od razu hardcorowo narty, wyciąg góra... no aż tak to nie. Przy okazji rodzinnego wyjazdu na stok wyłuskałam Synia z buciorów, kazałam się przypiąć do deski i ... zjechałam. Nie powiem, ubaw był po pachy, endorfinki skoczyły , ale żeby zapałać... No nie zapałałam. I to wcale nie dlatego, że większość czasu spędziłam w tej wygodnej niezwykle pozycji.

Było miło, ale na powtórkę nie nalegałam. Ogłosiłam wszem i wobec, że owszem, pojadę, postoję, popatrzę, zdjęcia zrobię, ale nic poza tym. Sporty zimowe nie dla mnie i że uprasza się już nie namawiać. To było dwie zimy temu, temat przycichł, a moja zimowa depresja mogła się nadal bez przeszkód rozwijać. Do ostatniego weekendu, kiedy to koleżanka zaproponowała wspólny wyjazd z dziećmi na lodowisko. Pojechałyśmy z Olą i po pierwszym razie obie wpadłyśmy po uszy. Ola debiutowała na łyżwach, ale tak jej dobrze szło, że na drugi dzień pojechałyśmy kupić jej własne. Dla mnie to był kolejny "powrót do przeszłości", wspomnienie zimowych szaleństw na zamarzniętym stawie, powrotów po zmroku z nogami piekącymi z bólu i policzkami czerwonymi jak rozgrzane fajerki. Było super! Do tego stopnia, że poszłyśmy za dwa dni znowu i planujemy nadal chodzić. Wreszcie odnalazłam sport zimowy bez wad, niesamowitą radochę a moja córcia widząc banana nie schodzącego z mojej twarzy powiedziała "mamusiu, dawno nie widziałam cie takiej szczęśliwej".

Coś w tym jest. Tak samo jak w tym, że każdy człowiek musi po prostu odnaleźć zajęcie odpowiednie dla siebie. Pokusiłabym się o małą psychologiczna analizę jak się taki wybór ma do charakteru człowieka, ale to może innym razem ;)))

Pozdrawiam Was cieplutko.