Zaspaliśmy!

Najnormalniej w świecie zaspaliśmy dzisiaj. Zdarza nam się to bardzo rzadko, bo obstawieni jesteśmy budzikami, chociaż każde z nas preferuje inny system. Małż nastawia swoje "kuranty" pół godziny wcześniej, by co pięć minut wciskać sobie opcję drzemki. Dla pewności, drugi budzik o godzinie "0". Ja wolałabym słyszeć jazgot telefonu dopiero wtedy, ale niech tam! Dla pewności mamy jeszcze dzwony kościelne, których dźwięk dociera aż do naszych okien. Gdy Pan Józef pociąga za sznury, to już wiadomo, że koniec wylegiwania, czas zaczynać poranną kuchenno-łazienkowa logistykę.

Dziś nie zadziałało nic! Ja po nocnym maratonie czytelniczym usnęłam nad ranem tak mocno, że zdążyłam wyśnić całkiem długi i fabularny sen. Zabawne, że śniło mi się jak wędruje po jakiejś zapuszczonej dzielnicy w poszukiwaniu ciekawych śmietnikowych znalezisk. Grzebałam właśnie w ogromnym kontenerze pełnym rozbiórkowych skarbów, już wyławiałam jakieś cacuszko kiedy właścicielka owego kontenera odezwała się do mnie głosem Małża - "kochanie zaspaliśmy". Niestety o pięć minut za wcześnie, więc nie wiem czy łowy były udane czy nie ;)))
Ciekawe, że taka odporność na dźwięk budzika zdarza nam się tylko późną jesienią i zimą, szczególnie w takie noce, gdy pogoda nagle się zmienia. Przecież ostatnie dni były niemal wiosenne. Śnieg stopniał i spłynął, zrobiło się przyjemnie ciepło. Gdy wyjrzałam dziś rano przez okno znowu zobaczyłam zimę. Prognozy się meteorologom sprawdziły, miał spaść śnieg we środę i spadł we środę... w nocy. No i nie ma zmiłuj, trzeba znowu przeprosić się z czapką i rękawiczkami.

Ponieważ już nie potrafię się obyć bez drutów, powstały kolejne czapki dla Oli. Pierwsza to uszatka z resztek dziwnej tureckiej włóczki o bardzo nierównym splocie, miejscami watopodobnej. Podrasowana nitką kremowego moheru wyszła nawet zabawna. I ciepła.

Teraz mamy mamciowo-córciowy komplecik, mój pomarańczowy "garnek" mignął na zdjęciach z lodowiska.

W naszej osiedlowej pasmanterii nie ma zbyt dużego wyboru włóczek. Trzy rodzaje anilany w bezpiecznych kolorach, to wszystko. Nie są to włóczki drogie, ale niestety kosztem jakości. Fioletowa czapka, eksploatowana od listopada (pokazałam ją TU) już jest rozciągnięta niemiłosiernie i nadaje się do przeróbki. Na szybko więc machnęłam czapeczkę w podobnym stylu. Z podwójnej nitki, więc może dłużej pożyje.

Nie jest to jakiś wymyślny model, ale na szczęście Ola nie grymasi i nosi wszystko, co dla niej zrobię. Poza tym ma taką buźkę, że w każdym nakryciu głowy fajnie wygląda.

A mnie się marzy jakiś większy "projekt" (bardzo popularne na blogach słowo) z porządnej wełenki w stylu Doroty. Jej swetry sprawiają wrażenie, jakby same się robiły. Tyle w nich lekkości i fantazji. W internetowych sklepach widziałam śliczne, wielokolorowe nitki. Kto wie, może w końcu się odważę.

Miłego dnia!