Groch z kapustą ...

Taki właśnie będzie ten dzisiejszy post. O wszystkim. Bez jednej przewodniej myśli. Misz -masz zdjęć i wątków. W zasadzie mogłabym go nie pisać i po prostu poczekać aż nadleci nad moje biurko Muza, Wena, czy bardziej atrakcyjny z racji płci przeciwnej - Pomysł. Ale ostatnio wszyscy ci dostarczacze natchnienia jakoś mnie omijają szerokim łukiem. Nie dziwię im się zresztą. Nawet przy największej porcji natchnienia rzuconego z góry przydałby się jeszcze choć zarys "materiału do obróbki". A u mnie ostatnio z materiałem krucho. Bo o czym mam Wam pisać, gdy całą moją rozrywką przez pół dnia jest wykonywanie palcami procedur kopiuj wklej, oraz mniej lub bardziej sympatyczne, niemniej jednak absolutnie nie prywatne rozmowy telefoniczne z Panami Klientami i Paniami Klientkami. Do rangi wydarzenia dnia urasta wieczorna przejażdżka z Małżem do okolicznego sklepu po sprawunki najbanalniejsze z banalnych. Ale nie myślcie, że narzekam. Daleka jestem od tego. Po prostu jest inaczej i ja się w to "inaczej" coraz bardziej wciągam i przyzwyczajam tak samo, jak dwa lata temu po -nastu latach pracy między ludźmi przyzwyczajałam się do bycia kurą domową.

Nawet fajna jest ta moja praca. Wiadomo, że trzeba zrobić to, co jest do zrobienia, że czasem jest nerwowo, czasem bywa niesympatycznie, gdy ktoś po drugiej stronie słuchawki postanawia odreagować swoje frustracje na "panience z telefonu". Częściej jednak jest miło a ponieważ nad głową nie stoi szef, to w wolnej chwili mogę na przykład pozaglądać na Wasze blogi. To już jest jak kubek kawy po przebudzeniu czy jak kieliszek wina przed snem. Może nie niezbędne do życia, ale jakże ważne dla jego jakości. No więc zaglądam sobie do Was i co widzę? Ano Wielkanoc widzę, kurczaczki, zajączki, gąski i jaja. Dużo jaj. Moje decou- niestety ostatnio lekko w odstawce. Oczywiście nie uległam i nie sprzątnęłam "warsztatu", cały bałagan jest na wierzchu, no bo gdy czasu mało, to szkoda go marnować na wyjmowanie i chowanie. A takie choćby malutkie pół godzinki machania pędzelkiem przed snem uspokaja nerwy lepiej niż jakikolwiek apteczny specyfik. Taki mój autorski Prozac. A ponieważ dawkuję go sobie prawie tak jak lekarstwo, to i wiele do pokazania nie mam.

Dziś pochwalę się pisankami, których ozdabiać nie lubię tak samo jak nie lubiłam w zeszłym roku,więc nie wiem po jakiego czorta zamówiłam ich aż dwadzieścia. Męczę się z nimi od miesiąca i niestety (przyznaję to ze skruchą) widać, że są wymęczone. Ale ponieważ taka już jestem, że nie uczę się na własnych błędach i raczej nie wyciągam wniosków na przyszłość, to za rok pewnie też popełnię jakieś jaja. A te Wam pokażę, choćby po to, żeby wreszcie nie podkradać ilustracji do posta z netu :)))

Te różany motyw widziałam już u AgiB. - słowo honoru nie ściągałam pomysłu, zresztą Agnieszce wyszły dużo ładniejsze. Te bukieciku są tak urocze, że z rozpędu ozdobiłam nimi jeszcze zakładkę i komplet biżuterii. Zdjęcia mam nadzieję wkrótce :)

Lawenda tym razem w wersji bardzo skromnej i mocno przetartej.

Tutaj totalny hardcore ;)) Miało być retro. Niestety papier z dziewczynkami był gruby i sztywny i nie współpracował. Brzegi wyszły mocno "zniszczone". Ma to swój urok, ale raczej dla "koneserów" ;)

No i kolejny eksperyment z "sepią" i mocnymi przetarciami. Absolutnie niestandardowa wizja pisanki. ;)))


Oczywiście ktoś przywiązujący wagę do cyferek policzy szybko, że na zdjęciach jest nie 20 a tylko 16 jajek. No niestety, cztery ostatnie dopadła jakaś klątwa. Przechodzą już trzecią metamorfozę i póki co nie zanosi się, żeby prędko osiągnęły nawet tak marnie akceptowalny stan jak te powyżej. Skończą pewnie na dnie pudła z podobnymi im "nieudajkami".

Pochwalę się Wam jeszcze obrazkiem-wieszakiem, który jest już całkiem "mój" i który zrobiłam z prawdziwą przyjemnością. Moje ulubione przymglone zieloności i jeden z ulubionych papierów ryżowych. W zasadzie mogłabym powiedzieć, że to wersja ostateczna, ale cały czas mam wrażenie, że brakuje jeszcze "wisienki na torcie". Chodzi za mną myśl, żeby dołożyć jeszcze coś wokół samego obrazka. Kremową koronkę? Ciemniejszą obwódkę zrobioną bitumem? A może zostawić tak jak jest? Jak myślicie?

Na zakończenie, wszak to już wieczór, wyciszę Was muzyką. Ryuichi Satamoto i bardzo nastrojowa wersja jego kompozycji wykorzystanej w trącącym już dzisiaj myszką filmie "Wesołych Świąt pułkowniku Lawrence". Azjaci (wiecie, jaką mam do nich słabość) ... Posłuchajcie, proszę.

Spokojnego wieczoru ...