Przekornie ...

U schyłku dnia, w którym słowo kobieta odmieniano na wszystkie sposoby ja przekornie napiszę o mężczyznach. Starych mężczyznach. A w zasadzie o jednym... o Alvinie.
Wszystko zaczęło się, jak wiele moich znajomości od muzyki. Pięknej i nastrojowej, w której z naiwnością laika odnajdywałam brzmienia ni to irlandzkie, ni to bieszczadzkie, a która w zamyśle Angelo Badalamentiego miała najlepiej ilustrować historię podróży. Podróży przez trzysta mil od stanu, do stanu. Ale wtedy jeszcze o tym nie wiedziałam. Jak zawsze, gdy zaintryguje mnie muzyka słyszana w rmf classic sprawdziłam, że to fragment ścieżki dźwiękowej do filmu... szybki rzut oka na notkę w Filmweb i tyle. Do czasu jednak, gdy Tabu, na swoim nastrojowym, pełnym mądrych słów i pięknych dźwięków blogu pokazała ten fragment.

To był sobotni ranek. Zostałam sama, bo Małż musiał pojechać do Warszawy. Nie byłam zadowolona z jego wyjazdu, miałam nadzieję, że po pracowitym i zabieganym tygodniu weekend spędzimy razem. Siedziałam sobie z pierwszą kawą w ręce, w szlafroku jeszcze i zasłuchana w muzykę oglądałam ten fragment gdy zadzwonił z trasy Małż i powiedział, że samochód się popsuł i że wraca. W tym samym momencie, gdy Alvin nie mógł odpalić na drodze swojej kosiarki. I niestety (lub stety) tak samo uparty i zdeterminowany jak Alvin wrócił do Krakowa nie po to, by zrezygnować i zostać w domu. Nie. Mój "Alvin" wrócił do Krakowa... na dworzec PKP i do tej Warszawy pojechał pociągiem. Zmęczony, zły na nasz coraz bardziej grymaśny "czołg"... pojechał. Bo tak było trzeba. Wtedy pierwszy raz płakałam przy "Prostej historii" Wtedy też postanowiłam, że muszę jak najszybciej zobaczyć cały film.

Płyta z "Prostą historią" wpadła mi w ręce w ostatnią niedzielę. Dziś wrzuciłam ją do odtwarzacza. To rzeczywiście prosta historia. Prosta i cicha, pełna drobnych gestów, które tak wiele znaczą i słów które docierają tym głębiej im ciszej są wypowiadane. To opowieść o starym człowieku z małego miasteczka w stanie Iowa, który postanawia odwiedzić swojego chorego brata, mieszkającego kilkaset mil dalej. Nie rozmawiali ze sobą od dziesięciu lat z powodu, który teraz przestał mieć jakiekolwiek znaczenie. Staruszek nie ma już prawa jazdy, nie chce też, żeby go ktokolwiek tam zawoził. Chce to zrobić po swojemu i rusza w drogę na starej kosiarce. Nie napisze co dalej, bo dalej jest po prostu droga. I ludzie, których spotyka w tej drodze i z którymi zamienia kilka słów. Zawsze to są te właściwe słowa. Bez moralizatorstwa tak częstego u starych ludzi, bez pouczania mówi to co w danej chwili jest ważne. Niesamowite jest w bohaterach to, że nikt nikogo nie poucza, nie ocenia. Może się dziwić, jak córka Alvina, czy jak czwórka jego kolegów (którzy w sumie mają ze trzysta lat) którzy tylko kiwają głowami widząc starego kumpla na prawie tak samo starej kosiarce. Nie odwodzą go jednak od pomysłu jakkolwiek szalony by im się on wydawał. Dają mu prawo do zrobienia tego co zaplanował. A my ( ja przynajmniej) od pierwszej chwili trzymamy kciuki za sukces tej wyprawy. Co ja mówię! Gryziemy paznokcie, żeby udało mu się dojechać i zobaczyć brata. W tym filmie niewiele się dzieje, nie ma szybkiej akcji, błyskotliwych ripost czy fajerwerków. Ale porcja emocji jaką dostarcza samo patrzenie w oczy Alvina i słuchanie tego, co opowiada wystarczyłaby na kilka filmów sensacyjnych.W odróżnieniu jednak od tamtych, są to dobre emocje. A łzy, które od początku filmu drżą gdzieś za powiekami, by potem płynąć bez szans na opanowanie mają moc oczyszczającą.

To trochę irracjonalne, ale przez cały film kołatała mi się w głowie jedna myśl. Czy Richard Farnsworth, grający Alvina dostał za nią nie daj Boże nominację do Oscara. Dlaczego nie daj Boże, skoro grał wspaniale? Bo nie zniosłabym myśli, że siedział tam, na gali razem z czwórką innych nominowanych i Oscara nie dostał. Nawet nie sprawdzam, jak było...

Dobranoc moje blogowe przyjaciółki...
już środa... już czas na sen.

Zdjęcie oczywiście wygooglowałam sobie z sieci.