Stara zrzęda czyli naprawiam świat

Nasz bezdzietny tydzień dobiega powoli końca. W niedzielę przywozimy nasze bachorki do domu. Nie powiem, żeby ich nieobecność spowodowała jakieś drastyczne zmiany w naszym rozkładzie dnia. Gdy praca zajmuje kilkanaście godzin dziennie, to wieczorem jest się tak padniętym, że na jakieś ekstra wyjścia nie ma po prostu siły. Zakupy, sprzątanie i już jest noc, a człowiek myśli już tylko o łóżku i zapadnięciu w sen.

Wczoraj okazało się, że skończył nam się papier do drukarki. A bez papieru ani rusz, więc postanowiliśmy skoczyć wieczorkiem do Macro. Bo jeszcze segregatory by się przydały a przy okazji można kupić coś do jedzenia. Do Macro mamy rzut beretem, niestety po drodze jest remontowane od dwóch lat kluczowe dla miasta rondo, więc albo ślimaczymy w korku, albo jedziemy okrężną drogą. Ponieważ obok owego Macro stoi IKEA, mój Małż zaskoczył mnie propozycją wstąpienia przy okazji i do niej. Oczy mi wyszły z orbit, bo to zwykle ja "zwiedzam" takie sklepy, najczęściej sama, bo wiem, że On nie przepada za takim łażeniem bez konkretnego celu, a w "natychanie się" klimatem ikeowskich stylizacji niespecjalnie wierzy. A tu taka niespodzianka! No szok! Niestety nie pierwszy tego wieczoru i ostatni miły. Zaczęło się już przy dojeździe do IKEI. Czwartkowy wieczór, to jak widać najlepsza pora na meblowo-wnętrzarskie zakupy. Parking był wręcz zapchany autami. A trzeba Wam wiedzieć, że po ostatnim remoncie nie tylko zwiększono powierzchnię sklepu, ale i mocno poszerzono powierzchnię parkingową. Niestety zapomniano o jednym. Wyjazd do drogi głównej nadal jest tylko jeden, co przy remoncie ronda i korkach na owej głównej daje koszmarne kolejki na wewnętrznych alejkach parkingu. Wyjeżdżający ledwo mijają się z wjeżdżającymi, skręty w lewo to prawdziwa wolna amerykanka. Zanim dotarliśmy na parking już było nerwowo, potem nerwowość wzmogło żmudne poszukiwanie miejsca postoju. Bo miejsca były, niestety głupio przyblokowane. Co chwila mijaliśmy auta radośnie zaparkowane centralnie "na kresce", albo skosem. W myśl zasady " ja już stoję i mam w nosie, że zajmuję dwa miejsca".

Dwie rzeczy wkurzają mnie najbardziej gdy jeżdżę po mieście. Pierwsza, to ścinanie zakrętów, nagminne przy lewoskrętach zwłaszcza u panów w mocno klepanych niemieckich wozach dudniących muzyką z głośników większych niż koła w ich wozach. Druga to beztroskie i bezmyślne parkowanie. W mieście tak ciasnym jak Kraków znalezienie miejsca dla auta nie jest łatwe. Tym bardziej wkurzają egoiści, którzy stają tak, że blokują dwa a czasem nawet trzy miejsca. Luzik totalny. Jemu się udało, cóż go obchodzą inni, niech sobie szukają. Kiedyś słyszałam o pomyśle, by osobom parkującym na miejscach dla inwalidów naklejać na szybę specjalne, trudne do oderwania naklejki. I to tak centralnie, na wprost oczu kierowcy. Jak mu zejdzie godzina na skrobaniu kawałeczków folii to może coś do tego zakutego łba dotrze. Podobne karteczki nalepiałabym na szyby takich parkujących sobków. Wredna jestem, wiem. Ale przecież nie chodzi o to, żeby się tylko wkurzać i złorzeczyć na nich zza szyby. Trzeba coś robić, cokolwiek. No to ja zrobiłam. To był impuls, bo choć jestem zołzą, to nie zwykłam pouczać obcych ludzi na ulicy. Zdarzało mi się zwracać uwagę dzieciom, ale gdy kiedyś usłyszałam od takiego na oko 7-8 latka wyłamującego gałęzie z osiedlowego żywopłotu "spieldalaj" to się teraz trzy razy zastanowię zanim otworzę usta. Ale jak widać nie zawsze. Bo gdy szliśmy już sobie przez parking ku drzwiom IKEI zobaczyłam auto wolno wjeżdżające na linię rozdzielającą dwa miejsca parkingowe. Łudziłam się, że zaraz kierowca zgrabnie wycofa, by ustawić się równiutko na jednym z miejsc, ale nie. Pan z radosną miną zgasił silnik i wyszedł z samochodu. No i wtedy nie zdzierżyłam!

Odwróciłam się do niego i pokazując na narysowane linie pytam:
- Zamierza Pan tak zostawić auto?
Mina wciąż uśmiechnięta i zdziwione spojrzenie - Tak, a co?
- A to, że zajmuje Pan w ten sposób dwa miejsca, wie Pan, że przez takich kierowców parkowanie trwa tu trzy razy dłużej
Usta Radosnego nadal w pełnym bananie, bo "przecież tu jest jeszcze jedno wolne, i tam i jeszcze tam" ... spostrzegawczość mu się wzmogła.
- No i dobrze, że jest, ale to nie zmienia faktu, że Pan stanął jak ostatni egoista. A może Pan po prostu nie umie stanąć między liniami, to ja panu chętnie to auto przestawię.
Banan zniknął, wydaje mi się nawet, że dojrzałam cień rumieńca na zdrowo opalonym policzku. Nie wiem co mruczał do żony siedzącej wciąż w środku, bo odwróciłam się i dogoniłam Małża, który stał i patrzył jak się bawię w stróża parkingowej praworządności . Zdziwiony, bo nie spodziewał się, że moje "dziamganie" w samochodzie przejdzie w czyn.

Ja wiem, że to wszystko walka z wiatrakami. Prawdopodobnie Pan za moimi plecami popukał się w czoło i rzucił pod nosem "starą wariatką" lub innym dającym ulgę epitetem. Ale łudzę się, że następnym razem zanim stanie na linii przypomni sobie ten wieczór i zaparkuje jak trzeba, choćby po to, by po raz drugi nie zrugała go przy żonie i dziecku jakaś inna "stara wariatka".

Tradycyjnie już okraszę post zdjęciami. Najodpowiedniejsza byłaby jakaś fotka ze mną w pozie bojowej i z groźną miną. :)) Pewnie bym nawet znalazła taką w archiwum. Ale ponieważ ostatnio dość długo leżałam bezwstydnie na Waszych paskach bocznych to oszczędzę Wam i sobie tej "przyjemności". Ilustracją będą dzisiaj zdjęcia lusterka, które zrobiłam tak dawno temu, że nie wiem kiedy. Naprawdę. Miało być kompletem z tą ramką, ale na razie czeka w zaprzyjaźnionej kwiaciarni na nowego właściciela. Nie zaskakuję, znowu "moje" kolory i "moje" motywy.

A o to, co zdarzyło nam się w IKEI to materiał na kolejny post. Bo jak pisałam na początku, szok parkingowy był pierwszym, ale nie ostatnim tego wieczora. Żeby już nie zanudzać opowiem o nim przy innej okazji.

Miłego weekendu, pomimo deszczu i jesiennego zimna.