Habemus papam ?

Wiem, że miał być ciąg dalszy fotoopowieści o cudownościach, jakie dotarły do mnie w ostatnim czasie z różnych stron i z różnych powodów. Myślę jednak, że dziewczyny, które sprawiły mi radość swoimi ślicznymi wytworkami nie będą mi miały za złe tego małego poślizgu. Przez niemal dwa lata przebywania w blogosferze zdążyłam przekonać się, że spotykam tu osoby nie tylko o wielkich zdolnościach i talentach, ale też obdarzone wielkim sercem i ogromną wrażliwością . Nie są to osoby małostkowe i dlatego ze spokojem zostawiam "napoczęty" temat i na momencik zbaczam z drogi.

Przyczyną jest film, któremu nie wróżę długiego pobytu na naszych ekranach. Chyba dystrybutor też nie był w tej kwestii optymistą, bo nie wiem jak w innych miastach, ale w Krakowie film ten wyświetlany jest zaledwie w kilku kinach, na dwóch -trzech seansach dziennie (oczywiście w weekend) w bardzo późnej porze. Gdy sprawdzaliśmy w necie repertuar i próbowaliśmy zarezerwować bilety, to mapa sali była tylko gdzieniegdzie pokryta czerwonym kolorem zajętych miejsc. A była to, trzeba powiedzieć, jedna z najmniejszych sal multipleksu. Z ciekawości rzuciliśmy okiem na rezerwację miejsc na "Wyjazd integracyjny" - pojedyncze wolne miejsca... Trudno się dziwić, że opowieść o człowieku, którego przerosło wyzwanie, jakie postawił przed nim Kościół przegrywa w weekendowy wieczór z wesołą opowieścią o tym co dzieje się na legendarnych już korporacyjnych wyjazdach integracyjnych. Goły tyłek Karolaka i Kasia Figura w stroju dominy kontra starzy kardynałowie odmawiający litanię do wszystkich świętych. Nie jest to film na wesoły początek wieczoru przy popcornie i coli przed wypadem do dyskoteki.

Z drugiej strony, nie jest to także film, na który księża katecheci będą zabierać swoich podopiecznych w ramach lekcji religii. Bo chociaż tytuł przywołuje od razu skojarzenie z Janem Pawłem II nie jest to kolejna historia o życiu naszego papieża. Co więcej, jest to opowieść o kimś, kto tym papieżem zostać nie chciał nakręcona przez reżysera, który delikatnie mówiąc jest z Kościołem jako instytucją i z samym Bogiem trochę na bakier. I choćby z tego powodu, Ci, dla których istnieją tylko dwa kolory - czarny i biały, Ci, którzy widzą ludzi jedynie przez pryzmat my-oni nie pójdą na ten film do kina. Już gdzieś przeczytałam kilka głosów, że jest to kolejny przejaw antykościelnej nagonki. Nic bardziej mylnego, ale oczywiście jest to moje absolutnie subiektywne odczucie i można się ze mną nie zgadzać.

Film Nanni Morettiego nazywany jest przez jednych dramatem, przez innych komedią. Rzeczywiście trudno jest go jednoznacznie określić, zaszufladkować. Bo to film niebanalny, ale komedią chyba jednak nie jest, chociaż kilka momentów rozbawiło mnie do łez (scena, gdy lekarz przegląda z kardynałami ich leki uspokajające i nasenne...). Dla mnie to po prostu bardzo mądry film o człowieku, starym człowieku, którego przygniótł ciężar oczekiwań, który w chwili, gdy ma się stać kimś drugim po Jezusie odczuwa tak silnie swoją małość i bezsilność, że jedyne, co przychodzi mu do głowy to ucieczka. I nie ma w tym moim zdaniem żadnego ataku na Kościół, żadnej obrazy moralności, żadnego szargania świętości. Przeciwnie, pokazanie ludzkiej twarzy tych, których zazwyczaj widzimy w oficjalnych strojach i oficjalnych sytuacjach nie uwłacza ani Kościołowi jako instytucji, ani religii ani Bogu. Czy z chwilą wyboru ten człowiek stanie się automatycznie kimś innym, czy strach jest aktem niewiary w boski plan, czy jest grzechem? Szczerze mówiąc nigdy dotąd nie zastanawiałam się nad tym, ale wczoraj, po wyjściu z kina długo myślałam czy moment ogłoszenia werdyktu konklawe różni się tak bardzo od momentu ogłoszenia werdyktu sądu o skazaniu na wieloletnie więzienie za nieumyślne zabójstwo, albo od wylewu, który unieruchamia kogoś na całe życie w szpitalnym łóżku . Proszę mnie nie linczować za to porównanie, chodzi mi jedynie o jeden aspekt. I w jednym i w drugim i w trzecim przypadku człowiek jest nagle wyciągnięty ze swojego dotychczasowego życia. Jedna chwila przenosi go ze świata, który zna, środowiska, w którym pracuje i żyje do kompletnie innej rzeczywistości, do obcych wnętrz, obcych ludzi. Do zależności i rytuałów, na które nie ma wpływu. Czy nie boimy się nagłej choroby, która nas skaże na zależność od innych?? Nie wiem jak Ty, ale ja się boję. Więzienie ... wystarczy chwila nieuwagi, tragiczny splot wydarzeń na drodze i możemy stać się sprawcą wypadku... nie boisz się? Kardynał przyjechał na konklawe, zostawił swoje sprawy na kilka dni. A tymczasem ma nie tylko zostać na zawsze w Watykanie, ale ma też stać się przewodnikiem dla całego katolickiego świata... czy to nie może przerazić? Nie musi, ale może.

I taką sytuację opowiada Nanni Moretti. A opowiada ją przy udziale wspaniałych aktorów. Michele Piccoli w roli kardynała wybranego na papieża, Jerzy Stuhr jako rzecznik prasowy Watykanu (świetna rola, zagrana w całości po włosku, poza maleńkim polskim akcentem, ale to już trzeba zobaczyć samemu), cała masa kompletnie nieznanych aktorów w rolach kardynałów - miniaturowe perełki aktorskie. Sam reżyser wcielił się w rolę psychoanalityka, sprowadzonego do Watykanu, by pomóc papieżowi zwalczyć strach. Najlepszego specjalisty w kraju, ale niestety ... ateisty. "Uwięziony" razem z innymi kardynałami (do oficjalnego ogłoszenia papieża wiernym żaden z nich nie może opuścić Watykanu) wnosi trochę pozytywnego zamieszania w życie świątobliwych staruszków.

Film współprodukował Canal +, więc pewnie niedługo będzie go można zobaczyć w telewizji. Ja z pewnością nie przegapię okazji, by zobaczyć go jeszcze raz.