Zlewając się z otoczeniem...

Pewnych naturalnych, wypływających z najgłębszych głębin osobowości i charakteru, przyzwyczajeń nie da się zmienić. Można oczywiście próbować, przymierzać się do tego, co nie do końca nasze, albo kompletnie z innej bajki , "obwąchiwać" obce, ulegać na krótszy czy dłuższy czas. W końcu jednak i tak i tak wraca się do tego, co znane, oswojone i zrośnięte z człowiekiem. Przynajmniej ja tak mam. Kiedy natura wygasi już te wszystkie jarzeniowe kolory na drzewach, krzakach, kwiatkach, gdy obedrze ostatni listek zostawiając gołe, sterczące patyki, gdy wyłączy słońce i poleje mglistą szarością to i ja jakoś tak idę w mimikrę. I chociaż styliści i kreatorzy podsuwają na zimę taki czy siaki neonowy kolor wiodący, chociaż psychologowie namawiają do koloroterapii a i własny rozumek podpowiada, że trzeba koloru żeby odgonić nadchodzącą deprechę, to i tak uparcie owijam się w czerń, brąz i popiel. Oczywiście "szaleję" z detalami. Czapki, szaliki, chusty, rękawiczki miewam kolorowe i wzorzyste, biżuterię pstrokatą też, ale baza, podstawa jest ciemna. Bo jestem praktyczna, bo kupuję paltot nie na sezon, ale przeważnie na kilka, bo w naszej brudno-mokrej tramwajowo-samochodowej rzeczywistości nie mam zamiaru rujnować się co tydzień na pralnię. Bo nawet jak mnie zachwyci w sklepie cudny czerwony płaszczyk, albo śnieżnobiała kurteczka to przymierzywszy je czuję się raczej przebrana niż ubrana i mam wrażenie, że krzyczeć nimi będę. A nie lubię sobą krzyczeć. No to chodzę sobie od listopada do marca szara i smutna w szarych i smutnych ubraniach po szaroburym świecie.

Ostatnio zmalowane decou ... znowu takie "moje", w jednej z moich ulubionych tonacji. Tym razem poszłam w szarości, w mgły, w melancholię. Motywy znane powszechnie, widywane tu i tam, nic dziwnego, bo urokliwe bardzo...

Od czego zacząć? Może od tego małego pudełeczka.




Zrobiłam je dla Justynki, właścicielki uroczej kwiaciarni, w której mogę od czasu do czasu zostawić jakieś moje dekupażowe popełnienia. Pomimo obrzydliwie wielkiej różnicy wieku, jaka nas dzieli nadajemy (takie mam wrażenie, mam nadzieję, że Ona też) na podobnych falach i choć spotykamy się raczej w biegu to zawsze zamienimy kilka słów i o książkach i o ludziach i o życiu. Justynka jest fanką MM i już dawno chciałam podarować Jej coś z podobizną jej idolki. Ale jakoś nie mogłam natrafić na ładną serwetkę z jej wizerunkiem. Całkiem przypadkiem w Gazecie Wyborczej znalazłam to zdjęcie... No i jest gazetowa Marylin, postarzona jeszcze nad świecą, otulona delikatnym ornamentem, który jak się okazało pasuje do tapety w pokoju Justyny.

W środku ważka...taka nie całkiem dopieszczona... symbol czegoś ulotnego, delikatnego i kruchego, pięknego, ale też prawdziwego i wzruszającego w swojej niedoskonałości. Czyż nie taka była MM? Czyż nie takie same jesteśmy?

Drugie pudełko... Podoba mi się w nim tylko wieczko, reszta nie wyszła tak jak chciałam, ale im bardziej poprawiałam, tym bardziej brnęłam. Odpuściłam więc...


Środek surowy, tylko odrobina muzyki na wieczku...


A to już puzderka, kuferki, których nie zmieniłabym nawet gdyby ktoś mi w nich wytknął wszystkie techniczne niedoskonałości. Są wzruszająco proste, surowe (struktura drewna przebija przez matowy lakier) i w tym wszystkim bardzo urokliwe. Jeśli nie znajdą nowego właściciela z radością zostawię je dla siebie.






Z rozpędu powstało też lusterko... na żywo jeszcze bardziej mroczne niż na zdjęciach...



I zakładka. Te dzieciaki mnie rozczulają.


Na drugiej stronie skromnie...

Dopełnieniem tego szarego, jesiennego wpisu niech będzie ta piosenka... może nie na temat, może bez związku, ale za to w szarościach...



Dobranoc.