Wakacje, czyli sezon na leszcza ...

Albo na jelenia, bo tak się właśnie czuję od tygodnia. Wykorzystana, wrobiona, "wyjeleniona", no leszcz po prostu. Miałam o tym nie pisać, bo nie lubię zawracać ludziom głowy moimi humorami i problemami. Na zewnątrz uchodzę za osobę twardą i konkretną. Tylko ja wiem ile mnie ta "twardość" potem kosztuje. Jeżeli więc ktoś, kto trafi dziś na mój blog nie ma ochoty na czytanie mało optymistycznego, niespecjalnie wesołego tekstu, to może sobie ten wpis spokojnie odpuścić. Zwłaszcza, że zapowiada się kolejny, piękny i słoneczny dzień. Szkoda czasu na pesymizm i łzy. Dla mnie ten wpis będzie rodzajem psychoterapii, odreagowaniem. Walenie w klawisze działa prawie tak samo jak tłuczenie bokserskiej gruszki, wiem, bo mam taką w pokoju Synia.

A zaczęło się niewinnie, od pytania rzuconego przez Panią Wychowawczynię w dniu rozdania świadectw.
- A co państwo na to, żeby tak odmalować naszą klasę?
"Państwo" rozejrzało się po rzeczywiście dość brudnych ścianach i wydało niezrozumiały pomruk.
Pani biorąc ów pomruk za rodzaj wstępnej aprobaty przybliżyła jeszcze powody, dla których jest to najlepszy moment na takie przedsięwzięcie, po czym jak na najlepszych PRL-owskich wiecach rzuciła tylko
- To co, malujemy?
Znowu niezbyt zdecydowany pomruk przeszedł po sali, ale że rodzice byli już znieczuleni dość długim przebywaniem w niewietrzonej i nieklimatyzowanej salce gimnastycznej , więc kilkoro rzuciło nieco głośniej TAK i sprawa została uznana za zaklepaną.
Już wcześniej został "upolowany" i wstępnie "zakontraktowany" Tatuś Malarz, który to na początku roku szkolnego nieopatrznie przyznał się do wykonywanej profesji.
Pozostała tylko drobna formalność polegająca na:
a) przygotowaniu klasy do metamorfozy, kto pracuje w szkole wie ile dobra wszelakiego mieści przeciętna sala lekcyjna. Ławki i krzesełka to tylko wierzchołek góry lodowej, cała niespodzianka mieści się w szafach, regałach, wisi na ścianach...
b) wybraniu i zakupieniu farb, bo Tata Malarz ma czas na malowanie, nie na jeżdżenie po mieście.
c) ustaleniu godziny "O" i zorganizowaniu elementów a) i b) do czasu jej wybicia
potem nastąpi jeszcze element
d) czyli sprzątanie "po" , ale tym przecież nie ma się co martwić, gdy nie nastąpiło jeszcze "przed".
Niestety zanim zdążyłam pomyśleć o powyższych punktach Rodzice, rozpływający się w uśmiechach nad pierwszymi w życiu ich dzieci świadectwami i jednocześnie dziwnie unikający spojrzeń w kierunku Pani Wychowawczyni i Pani z Trójki Klasowej (czyli mnie niestety) opuścili klasę rozpoczynając tym samym WAKACJE. A ja usłyszałam, że malujemy w następny weekend, bo wtedy Tata Malarz ma czas :))))

W zasadzie dopiero w tym miejscu powinna znaleźć się właściwa opowieść o tym jak:
- w poniedziałek z jeszcze JEDNĄ(!!) mamą (pozostali rodzice nie raczyli odpowiedzieć na wysłane sms-em "zaproszenia" ) wyniosłyśmy wszystko, co były w stanie wynieść dwie, średnio tylko podobne do Pudziana kobitki

- we wtorek dowiedziałyśmy się z inną mamą ( ma auto i czas), że farby olejne produkuje się już tylko w burych kolorach a tych kilka mniej burych akurat w najbliższym nam markecie budowlanym NIE MA

- we środę małżowie dwóch mam z poniedziałku wynieśli ciężkie meble, odkręcili lampy, tablice i różne dziwne "twory" przykręcone za PRL-u do ścian. Wtedy też dowiedziałam się od szkolnego konserwatora, że to ja jestem "tą panią co koordynuje malowanie w klasie pierwszej". Jasne, innych jeleni nie widziałam. :((

- we czwartek z mamą z wtorku przedarłyśmy się przez korki na drugi koniec miasta ( kto mieszka w Krakowie, wie co tu się ostatnio dzieje), by radośnie dostarczyć farby do szkoły (nie bez przygód, bo oczywiście NIE BYŁO tylu puszek na stanie) i by po godzinie dowiedzieć się, że wybrana farba nie spełnia wymogów Sanepidu (szczegóły wybierania takiego a nie innego koloru daruję już sobie, chociaż to głównie sprawiło, że ryczałam wieczorem nad swoją głupotą i brakiem stanowczości)

- za chwilę jedziemy wymienić owe siedem puszek farby w kolorze wywołującego ADHD oranżu na bezpieczną pastelową brzoskwinię z nadzieją, że uda nam się wreszcie rozpocząć malowanie, bo kto wie ile największy market budowlany ma puszek owej brzoskwini. Może tylko trzy ostatnie i trzeba będzie jechać na przykład do Warszawy. Znając moje szczęście...

Kto dotrwał mimo wszystko do końca tej lekko chaotycznej "blogoterapii" temu powiem, że już mi lepiej i jak wrócę szczęśliwie z tymi puszkami to wrzucę jakiś bardziej optymistyczny tekst. Może nawet z obrazkami ;))